Πετάχτηκα στον ύπνο μου. Εφιάλτης. Αγριος εφιάλτης. Οτι είχαμε μείνει μόνοι, λέει, πάνω στο πλοίοπου βούλιαζε και γύρω γύρω έκοβαν βόλτες πεινασμένοι καρχαρίες. Ή ότι έπεφτε το λεωφορείο στον γκρεμό και ψάχναμε κάποιον να κάτσει στο τιμόνι. Τέτοιοι εφιάλτες. Πώς να μην πεταχτώ στον ύπνο μου; Είχα παρακολουθήσει όλοτο ψυχολογικό θρίλερ, οικονομικό – κοινωνικό δράμα, μαύρη κωμωδία με γκαγκς και σουρεαλιστικά στοιχεία του τύπου: το ζω τώρα αυτό ή το φαντάζομαι;
Και στο καπάκι το «True Blood» (νέος κύκλος) του Ant1μετα βαμπίρ που δείχνουν τα δόντια τους και δαγκώνουν. Τα δόντια που δεν φαίνονται, όμως, να φοβάσαι (true blood,εκείνοι, true story εμείς). Αληθινή ιστορία,να σου την λένε και να μην την πιστεύεις.
Μα, τιώρα πήγε (μες στη μαύρη νύχτα που χάσαμε και το φεγγάρι); Ο,τι ώρα και να είναι ο εφιάλτης επιστρέφει. Είναι σα να γράφεις για blog και σάιτ στο Ιντερνετ και να μην προλαβαίνεις τις εξελίξεις. Μια αγωνία άλλο πράγμα. Η μια δήλωση να σκεπάζει την άλλη. Μια στη μέση να μπαίνει σφήνα,και από πάνω κλωτσιές, μπουνιές και τηλέφωνα από τις τράπεζες για τηδόση που χρωστάς. Μην πάρεις ανάσα. Ανθυγιεινό κι αυτό. Γιατί ο αέρας γέμισε χημικά. Βρωμάει και καίει η χημεία, κάτω από τη βάση ταμαθηματικά, στην έκθεση ιδεών ούτε μία ιδέα. Αυτό το τελευταίο είναι που με τρομάζει περισσότερο.
