Η καλή µουσική µπορεί να έρχεται από παντού. Από το παρτέρι στον δρόµο, από το Soundcloud, από το CD στο ράφι, από µια τρύπα στη γη. Αλλά δεν ξέρεις κάθε φορά από πού, για να περιµένεις. Οπότε δεν περιµένεις. Και µερικές φορές έρχεται το καλύτερο.
Το «American Primitive» είναι το πρώτο άλµπουµ των Long (ή L/Ο/Ν/G, όπως το γράφουν και θα έχουν τους λόγους τους) και οι Long δεν είναι καινούργια παιδιά στην πιάτσα. Είναι ο Chris Eckman (βλέπε Walkabouts και Dirt music)και ο Rupert Huber (των Tosca) σε ένα φαντασµαγορικό ηλεκτρονικό – ακουστικό πάρκο τραγουδιών. Σε µια στιγµή αληθινής αποκάλυψης και για να µην ακουστεί µελοδραµατικά, µια πολύ ωραία µουσική στα αυτιά µας, που λέει «remember the future already past», µη δίνεις και πολλή σηµασία τι ώρα είναι.
Ωρα για παγωτό σε λούνα παρκ και τρελό σερφάρισµα χωρίς έλεος στο Ιντερνετ. Νέο electro – vintage άκουσµα, πέρα από το ποτάµι της φολκ και την οθόνη του υπολογιστή. Απογειωµένο και εσωτερικό. Το οµώνυµο κοµµάτι κρύβει τα κλειδιά, αλλά έχουν χάρες όλα. Το «Wrong train comin’» τη στοιχειωµένη αφήγησή του, το «Dust» τα ψιθυρίσµατα, το «Stockerau» τους γρίφους του, το «Shame this darkness» τη Λίντα Εβαντζελίστα γκεστ σταρ (εξαιρετικό κοµµάτι) και το (τέλειο κοµµάτι) «Run of days», την έξαψη, την αγωνία και το ιδανικό θριλερικό σάουντρακ στα σπλάγχνα του.
Η ιστορία άρχισε κάπως έτσι. Ηταν, λέει, οκτώ χρόνια πριν, που Eckman και Huber συναντήθηκαν σε πάρτι που έκανε κοινός φίλος τους. Κάπου εκεί, στο πάρτι, βρήκαν ένα πιάνο και µια κιθάρα και άρχισαν να ανακατεύουν ό,τι είχε φέρει ο καθένας µαζί του, δηλαδή αµερικάνικη φολκ και ευρωπαϊκή ηλεκτρονική µουσική µε µερικές ιδέες που έπεσαν επί τόπου, µαζί σε µια ωραία ατµόσφαιρα. Ωραία πέρασαν, στο µεταξύ πέρασαν και τρία χρόνια µε άλλες δουλειές που είχε και ο ένας και ο άλλος, αλλά ξανασυναντήθηκαν στη Βιέννη, όπου ο Κρις (που είναι και πολύ φίλος της Ελλάδας – έρχεται συχνά πυκνά) τραγούδησε σε ένα κοµµάτι των Tosca, και αυτό οδήγησε στο επόµενο – χηµεία που λένε και στο CSI – και έτσι άρχισε η εξ αποστάσεως επικοινωνία. Γι’ αυτό και ονόµασαν το όλο πρότζεκτ «LONG» και δεν είναι ούτε φολκ ούτε ηλεκτρονικό (ούτε long) αλλά κολυµπάει στην twilight zone και κάπου ανάµεσα. Απολαυστικό από την αρχή ώς το τέλος. Μυστηριώδες και γοητευτικό, ικανό να προβάλει τις πιο ωραίες εικόνες που ξεπατικώνει από τη µουσικές. Να µην το χάσεις.
