Σε βαρέλια…
Μα τι ωραία που τραγουδάει! Σαν να την ακούς από γραμμόφωνο και όχι σε αρχεία συμπιεσμένου ήχου και στις επιλογές του iPhone. Συγγνώμη, αλλά η Μadeleine Peyroux θέλει βινύλιο, το πολύ να συμβιβαστεί κανείς με ένα ταπεινό CD, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες και με το που αρχίζει το «Martha, my dear» (των Λένον, ΜακΚάρτνεϊ) τις έχεις ξεχάσει. Το «Standing on the rooftop» (Universal) έρχεται σαν το «θερινό» (λόγω rooftop/ταράτσας) άλμπουμ της, για το οποίο η Μαντλέν έχει πει ότι ουσιαστικά την ενδιέφερε «να εξερευνήσει πιο σκληρούς, ακόμη και άσχημους ήχους, προσπαθώντας να βρει ακατέργαστο υλικό. Και φαίνεται αυτό, το «εναλλακτικό» της κάντρι-φολκ.
Ωραία μουσική μη επεξεργασμένη, σε παραγωγή του Κρεγκ Στριτ (Νόρα Τζόουνς, Τζο Χέντρι, Κέι Ντι Λανγκ κ.ά.). Ηχος που δίνει μια αίσθηση σαν να έχεις κατέβει στο σκιερό υπόγειο και ψάχνεις παλιά περιοδικά. Τραγούδια δικά της, σαν παλιωμένα σε βαρέλια ενώ είναι καινούργια. Μαζί με αυτά και τρεις διασκευές, η «Μάρθα» (που είπαμε), το «I throw it all away» του Μπομπ Ντίλαν, το «Love in vain» του Ρόμπερτ Τζόνσον. Συνεργάστηκε η Μαντλέν και με τον Μπιλ Γουάιμαν στο «The kind you can’t afford». Eίχα και σπιτικό κρητικό κρασί και το απόλαυσα. Δεν ξέρω αν θυμάστε, στη συναυλία της στην Αθήνα (καιρό πριν) είχε πάει και ο Πρωθυπουργός. Αλλες εποχές. Ναι, άλλες.
