Nαι, παράρτημα. Γιατί αν μου άρεσαν μόνο 20 άλμπουμ μέσα στη χρονιά θα ήταν βαρετή χρονιά, και μετά τα είκοσι δεν θα είχαμε τίποτε να ακούσουμε, ή θα στήναμε αυτί να ακούσουμε τον αέρα που φυσάει, ή τα βήματα στη σκάλα, ή τις ειδήσεις και όλα αυτά τα νέα με δόντια που μας κυνηγάνε.
Αλλά είναι θέμα συνείδησης, οπότε συνεχίζω με things I love, που έκαναν αυτόν τον άχαρο και μίζερο χρόνο υποφερτό. Η δύναμη της μουσικής είναι πολύ μεγάλο πράγμα.Αλλά το ξέρετε αυτό.
-Το Iron & Wine, “Κiss Each Other Clean” γιατί με στοιχειώνει και έρχεται στον ύπνο μου και μου βάζει τύψεις που δεν μπήκε στο ‘σαλόνι’, ενώ είναι από αυτά που άκουσα πιο πολύ, που πήγα βόλτες μαζί του, που περάσαμε υπέροχα. Και σίγουρα κατοικεί σε αυτό το σπίτι.
– Επίσης, επίσης :το Gillian Welch “The Harrow & the Harvest, που είναι ένα από τα ωραιότερά της και μιλάω για την Gillian Welch, που τα τραγούδια της σε αγκαλιάζουν και σε αγαπούν.
-To Social Distortion “Hard Times and Nursery Rhymes” . Με ξέρεις, τώρα και τι να πω εδώ;Στέκομαι προσοχή. Και χαμογελάω.
-Το L/O/N/G “American Primitive» και το Walkabouts “Travels In The Dustland” και ενώ νομίζεις πως έχεις πάρει το δρόμο της επιστροφής , στην πραγματικότητα έχεις πάρει εκείνον που σε πηγαίνει ακόμη πιο μακρυά. Μαγικά πράγματα.
Αυτά και άλλα πολλά – και περάσαμε και πολύ όμορφα στο πάρτι της Blogovision, τις προάλλες, είδαμε φίλους αγαπημένους, κάτι πήρε το αυτί μας για μια πιθανή Boubouvision να στήνεται υπογείως σε εικαστικό-γκουρμέ- elvis lives κύκλους (και το blender θα ενημερώσει σχετικά). Να ΄μαστε καλά ,και του χρόνου.
Α, και κάτι ακόμη:
Για τη φετινή πρωτιά της PJ Harvey– την οποία ο καλός φίλος αναγνώστης του blender θα πρόσεξε πως δεν έχω συμπεριλάβει ούτε στα 20 μου, ούτε στο παράρτημα, ούτε σε κάποιο επόμενο (ενημερώνω) έχω ένα μικρό σχόλιο.
Μου θυμίζει εκείνο το πιάτο που είχα παραγγείλει μια φορά, ταλιατέλες με φασκόμηλο, ξέροντας πως το φασκόμηλο είναι μια γεύση που δεν μου αρέσει, αλλά είχα «ψηθεί» από τον μετρ. Την στιγμή όμως που βρέθηκα αντιμέπωτη με το φαγητό, κατάλαβα πως δεν ήταν για μένα. Το φασκόμηλο υπήρχε παντού, ςίχε ποτίσει η ταλιατέλα. Όπως και η γεύση της αγγλικής φολκ και μια ΠιΤζεϊκή γαρνιτούρα παντού, που δεν μου ταιριάζει.
Συνεπώς, αν σας αρέσει – το πιάτο είναι καλό και άνθρωποι που εμπιστεύομαι το μουσικό τους γούστο το προτείνουν οπωσδήποτε στο μενού της χρονιάς. Ο κατάλογος είναι πλούσιος- ένα σωρό πράγματα να διαλέξεις. Ευτυχώς η γεύση δεν είναι μία.
