Μπορεί να πει πολλές ιστορίες. Από εκείνες που δεν έχουν γραφτεί και έφτασαν στ’ αυτιά του. Τον φαντάζομαι. Ν’ αράζει το αμάξι στην άκρη του δρόμου, να ‘κόβει’ στην γωνία εκεί που ξέρει ότι έχουν τα καλύτερα fish tacos σε εκείνα τα μέρη, έτοιμος ν΄αρχίσει τις ιστορίες του. Για τη μουσική και για το Λος Άντζελες.
Είχα πάει να τον δω στη Ρώμη. Είχε βγάλει εκείνα τα φοβερά δισκάκια o Ry Cooder, Chávez Ravine, My name is Buddy, I Flathead – και η συναυλία ήταν ταξίδι ολόκληρο- στο χρόνο, στους τόπους, στα απίθανα έργα και ημέρες, στο μύθο του Ry.
Εκεί αγόρασα και το βιβλίο. Ry Cooder Los Angeles Stories. Γέννημα-θρέμμα του Λος Άντζελες, ο Ry τραγουδάει και γράφει για την πόλη του. Γι’ αυτό που ήταν (και είναι) το Λος Άντζελες και για εκείνα που κρύβουν οι πλαστικές εικόνες, σε λαμπερά αμπαλάζ για να πουλήσουν προϊόντα. Και όνειρα.
O Ry Cooder στήνει το σκηνικό της πόλης των Αγγέλων στη δεκαετία του 40 και του 50 και αφηγείται τις ιστορίες του. Και είναι σα να βλέπεις σινεμά, παλιές ταινίες ,ή καινούργιες, ή ταινίες σαν το LA Confidential.
Είναι ένα L.A που ζει αγέρωχα και από παλιά αγκαλιά με τους φοίνικες. Με τα πρώτα βενζινάδικα, με τα γραφεία ευρέσεως εργασίας στην πόλη που όλοι κυνηγάνε το όνειρο.
Ένα βιβλίο- όνειρο. Για το Λος Άντζελες που αγάπησα από την πρώτη στιγμή.
Ισχύει βλέπεις, εκείνο που λένε για το νησί μου, την Αμοργό. Την λατρεύεις ή την προσπερνάς- από την πρώτη στιγμή, Στην πρώτη περίπτωση (την δική μας) θα επιστρέφεις.
Η πρώτη ιστορία έχει τίτλο The Book:
«Δουλεύω για τον Κατάλογο του Λος Άντζελες, ένα βιβλίο με ονόματα, διευθύνσεις και επαγγέλματα. Είμαι ένας από τους πολλούς. Η δουλειά μας είναι να βγαίνουμε έξω, να μαζεύουμε τα στοιχεία και να τα φέρνουμε πίσω. Άλλοι μετά, παίρνουν αυτά τα στοιχεία και τα βάζουν στο Βιβλίο, αλλά εμείς είμαστε αυτοί που κάνουμε το σημαντικό κομμάτι της δουλειάς. Το Λος Άντζελες είναι μεγάλη πόλη και ο Κατάλογός του είναι μεγάλο βιβλίο».
Από ένα τέτοιο βιβλίο ίσως, σαν αυτό της αρχής, στην συλλογής, γεννήθηκε το Los Angeles Stories με τις ιστορίες του για τον θυρωρό των Los Angeles Times, το Λεωφορείο της Γραμμής 606, εκείνο το τηλέφωνο που δεν σταματούσε να χτυπάει…
