-Πού ήσουν χτές αργά τη νύχτα; Σε είδαν να χορεύεις στα συντρίμια του Λονδίνου, ή ήταν στο Παρίσι; Μπα, τους είπα, δεν κούνησες ρούπι απο την Αθήνα. Και χορεύαμε μαζί πάνω στην κοσμοχαλασιά της.
… Το τέλος του κόσμου είναι πολύ πιθανό να έχει συμβεί, επίσης είναι κάτι που μπορείς να χορέψεις κατά προτίμηση σε ζευγάρια, όπως το τέλος της αγάπης. Dance me to the end of love. Σε μια δεύτερη σκέψη μπορεί να μην είναι το τέλος του κόσμου έτσι όπως το ξέρουμε –the end of the world as we know it– αλλά μόνο το τέλος του παλιού κόσμου, που συμβαίνει κάθε μέρα, με μεγάλες ταχύτητες τόσο που μπορεί να μην το προσέξεις. Ή μπορεί να είναι μια μεγάλη καταστροφή, ο κόσμος να γκρεμίζεται, να πέφτουν κομμάτια από τους τοίχους του, φώτα να αναβοσβήνουν πεθαίνοντας εκεί που δεν έχει πέσει τελείως σκοτάδι και όλα αυτά να συνεχίζονται προς ένα άλλο τέλος, ποιος-ξέρει-πού, στα βάθη της νύχτας.
“Late Night”. «Αργά τη νύχτα» –τρία ζευγάρια (Γιώργος Βαλαής, Σοφία Κόκκαλη, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Φιντέλ Ταλαμπούκας, Μαρία Φιλίνη– η θεατρική ομάδα Blitz, που έχει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία), στροβιλίζονται στη μουσική, ανάμεσα στις αναμνήσεις τους και στις εικόνες που μεταφέρουν από «εκείνες τις μέρες», από το Λονδίνο, το Παρίσι , τη Βαρσοβία, από τις μεγάλες φωτιές, από φίλους που χάθηκαν ξαφνικά, τις συγκρούσεις, τον πόλεμο, τον διαλυμένο κόσμο.
Οι αναμνήσεις τους θα γίνουν η ιστορική μνήμη, καθώς εκείνοι ονειρεύονται, λαχταράνε αυτό που θα ήθελαν να κάνουν, παράλογα πράγματα που στέκουν όμως ωραία πάνω σε μια άλλη λογική. Η μουσική επιστρέφει πάντα, έρχεται από κάπου, απροσδόκητα και συνεχώς. «Πιστέψαμε ότι όλοι άνθρωποι πεθαίνουν με τη μουσική στο κεφάλι τους» λένε οι Blitz, που έκαναν –με τις παραστάσεις τους στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών-πολύ όμορφη τη Νύχτα. «Πιστέψαμε –λένε– ότι όταν είναι όλα μακριά, άνθρωποι, τοπία, αναμνήσεις, υπάρχει ακόμη η μουσική μέσα τους». (πιο πολλά στο
http://www.jumpingfish.gr/culture/theatre/5263)
