Πολύ ωραία το είχε πει ο David Bowie στις αρχές των 00s, πως η μουσική στο μέλλον θα είναι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό, που θα ανοίγεις το διακόπτη και θα ‘τρέχει’, προφανώς έχοντας εμπνευστεί από το ίδιο το παρελθόν της και τα τοπία που ζωγράφιζε ο μάστερ αρχιτέκτονας του ήχου, Brian Eno. Η μουσική γύρω, η μουσική σαν σκηνικό, η μουσική σαν «ένα» με το ασυνείδητο. Και φτάνουμε ακριβώς στην εποχή μας, όπου η μουσική είναι παντού, δύναμη στη μηχανή των social media, λόγος και μέσο που παρακινεί τα πλήθη να ψηφίσουν Obama, να διαλέξουν πακέτο σύνδεσης, να βγουν στους δρόμους.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή ο Brian Eno επιστρέφει με το “Lux”, το πρώτο του σόλο άλμπουμ μετά το “Another Day On Earth” του 2005, που, χωρισμένο σε τέσσερα μέρη, απλώνεται μέσα σε 75 λεπτά. Ιστός αραχνοΰφαντος –πλήκτρα, έγχορδα και, φευγαλέα, πνευστά– περίπου στον αέρα του κλασικού “Music For Airports”. Aλλά το Lux δεν τελειώνει εδώ, έχει σχέση και με application δια χειρός Eno που ‘ζωγραφίζει τεχνολογία” και λανσάρει το Bloom, που έλεγα κι εδώ http://www.jumpingfish.gr/music/albums/5222
