Αν η συναυλία της Μόνικας δεν ήταν στην αρχή του χρόνου, θα έπρεπε κάποιος να την είχε βάλει εκεί. Αλλά ήταν. Στρατηγικά τοποθετημένη για να ανατρέψει το κλίμα, να κάνει ποδαρικό σε μια χρονιά, που θέλουμε να δούμε τα πράγματα καλύτερα.
Η Μόνικα στη Στέγη (Γραμμάτων και Τεχνών), σε όλα άρτια. Σε μια από τις πιο ωραίες συναυλίες / παραστάσεις που έχουν περάσει κάτω από στέγες διάφορες στην πόλη.
Μόνικα να σε ξαφνιάζει. Να σε κερδίζει όλο και πιο πολύ. Χωρίς να ‘κλέβει’ μονοπάτια κι ευκολίες. Σε όλα άψογη. Δουλεμένη κάθε δαντέλα στις μελωδίες της, έτσι που στιγμή να μην αφήνει την παραγωγή να την καταπιεί. Κάθε τραγούδι από το Primal -που είδα στην δεύτερη βραδιά του- χτισμένο σοφά, λιτά, ακόμη και όταν ορχήστρα και χορωδία κάποιες στιγμές, πνευστά, έγχορδα, άρπα, στα λευκά όλοι τους (πλην Μόνικας –στα μωβ) σαν χιονισμένο τοπίο, έμπαιναν κι έβγαιναν στο έργο.
Πολλές oι επιρροές από τους Calexico(που είναι και φίλοι – εγώ μάλιστα με τους Calexico την είδα πρώτη φορά στο Ηράκλειο της Κρήτης, όταν ο Joe Burns κάλεσε «ένα κορίτσι», τότε, να ανέβει στη σκηνή κι ανέβηκε η μικρή με την κιθάρα της και τραγούδησε τόσο ωραία που δεν θα την ξεχνούσες ακόμη και αν δεν έβγαζε ποτέ δίσκο, ή τίποτε) και είχε κι ένα μικρό αεράκι από Tindersticks, αφού εδώ που τα λέμε , όπως κι εκείνοι και το κορίτσι μας είναι ταλέντο μεγάλο στη μελωδία. Επιτέλους δηλαδή, μελωδία made in Greece που να μην γαργαλάει σώνει και καλά Χατζιδακικά σχέδια και μπαλάντες που δεν σέρνονται πίσω από Σαββοπουλικά τρεχαντήρια.
Αυτά τα ωραία, κάτω από τη Στέγη. Μον(αδι)κά και αισιόδοξα.
Α, και τα καινούργια του Primal , (μεταξύ των οποίων και το gospel του παρολίγον πνιγμού, εκεί που κολυμπούσε το κορίτσι στις θάλασσες) θαυμάσια συνοδεία για τις πρώτες μέρες του χρόνου. Καλή χρονιά, λοιπόν, και πάμε…
