Συμφωνώ – μπορεί να μην σου έρχεται στο μυαλό το cult με το που βλέπεις τον σκηνοθέτη που έκανε τα Πέτρινα Χρόνια και τις Νύφες αλλά ο Παντελής Βούλγαρης είναι. Cult. Και δεν έγινε τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή του Cult Κινηματογραφικού Φεστιβάλ στο Gagarin, ήταν πάντα. Με τον τρόπο του.
Φτάσαμε το Σάββατο το βράδυ ενώ είχε ήδη αρχίσει η προβολή του Βιετνάμ (Όλα είναι Δρόμος) και καθίσαμε μπροστά (τις μπροστινές θέσεις τις αποφεύγουν, δεν ξέρω γιατί, και πάντα βρίσκεις) και ο Γιώργος Αρμένης είχε ήδη αρχίσει να παραγγέλνει τα ουίσκια του και τα πιάτα – φέρε κι άλλα – και τα λοιπά και με το που τελειώνει η ταινία (χειροκρότημα) βγαίνει ο Παντελής Βούλγαρης στη σκηνή και προλογίζει το άλλο Βιετνάμ το Remake , που το ευχαριστήθηκε, είπε, και γέλασε και το καταχάρηκε και χειροκρότησε μετά τα παιδιά, αφού τους φώναξε όλους πάνω, τον Μπάμπη Μπεσλεμέ και την παρέα του remake– σπάστα όλα, δηλαδή. Πολύ γέλιο έπεσε βεβαίως (μοναδικός στις επιλογές ο άρχοντας, αστροναύτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ, Νίκος Τριανταφυλλίδης!) και ειδικά μετά, που τέλειωσαν οι τίτλοι και τα γράμματα στην οθόνη και το γέλιο συνεχίστηκε (τι λέω; εκτοξεύτηκε) στο making of του remake για να ‘ χουμε να σπάμε, που λέει κι ο πρωταγωνιστής, που είναι και πολύ σωστή κουβέντα.