Λοιπόν, ήταν προχτές το Σάββατο που ψάχναμε να βρούμε τα κλειδιά αυτοκινήτου, όχι τα δικά μου (for a change) και δεν τα βρίσκαμε, και δεν τα βρήκαμε τελικά, οπότε πήραμε το Nissan -αν σας ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες – σημασία όμως έχει το άλλο, πως το να μην βρίσκεις τα κλειδιά σου δεν πρέπει να σταθεί ποτέ εμπόδιο σε μια έξοδο του Σαββάτου, γιατί μπορεί αυτή να κρύβει καταπληκτικά πράγματα, και στην συγκεκριμένη περίπτωση το ήξερες και από πριν πως – Φοίβος rules!
Στο υπογράφω – τα Σάββατα στο Passport του Πειραιά με Φοίβο ‘παίζει’ από τα καλύτερα προγράμματα της πόλης. Ακόμη και αν δεν βρίσκεις τα κλειδιά σου. Kαι βρέχει όλη μέρα κι όλη νύχτα, συνεχώς.
Χειμωνιάτικο βράδυ – αυτόν το χειμώνα που μπάζει κρύο από παντού. Και τότε ανάβει Καλοριφέρ. Το καλοριφέρ – εξηγεί ο Φοίβος – το έλεγε η γιαγιά του ακορντεόν και ως ο τίτλος αυτός βγαίνει πολύ πετυχημένος, αφού η παράσταση λειτουργεί ζεστά σαν καλοριφέρ, σαν κασκόλ, σκουφί και γάντια μαζί. Ιδανικά, και ειδικά μέρες που είναι.
Έχουμε και λέμε – καθώς όλα εδώ παίζονται ευρηματικά. Τα παλιά και τα πιο καινούργια τραγούδια, πειραγμένα και πιο στρωτά, νέοι χώροι μέσα σε αυτά για τον Δεληβοριά που ξεδιπλώνει συνεχώς ιδέες. Η σκηνή δική του και με στιλ. Εκείνο το, ας πούμε «δεν είμαι ο σόουμαν, αν αυτόν περιμένατε να δείτε» που βγαίνει ως και από τις τσέπες του σακακιού του μετράει αβίαστα και δυνατά στα ατού – ένα από αυτά.
Τα άλλα; Πολλά. Οι στίχοι, οι ιστορίες , τα πρόσωπα, τα κορίτσια, εκείνη, το σινεμά, η Σταδίου, ο καθρέφτης, η γυναίκα του Πατώκου, το Μηδέν Εισερχόμενα, το μπολερό επίσης, ο Τομ Γουέιτς και ο Λουκιανός, τα παιδιά και οι άλλοι, αλλά και το πάρτυ του Κοκκίνη ή πέσ’ το Σούπερ Φέρρυ, αυτό το καινούργιο που είπε στο τέλος.
Η φάση είναι εντελώς απογειωμένη – το καταλαβαίνεις – καθώς έρχεται σιγά σιγά από παντού και σε κυκλώνει με μουσικές που βγαίνουν από τα μπλουζ με γκάζια και τζαζιές, κάντρι αλά Τζόνι Κας και ηλεκτρονικές εξάψεις, ως το Πουλάκι Τσίου και το στικάκι (Τσίου και αυτό). Μπάντα που βγάζει σπίθες, συμμορία κανονική με Φοίβο, ο Κώστας Παντέλης, κιθάρες ευφάνταστες, ο Κωστής Χριστοδούλου πλήκτρα μαεστρικά, ο Σταμάτης Σταματάκης δύναμη στο μπάσο και ο Σωτήρης Ντούβας εκλεκτός στα τύμπανα. Όλοι με μερίδιο, ο καθένας το δικό του, στην τρελή απόδοση του Καλοριφέρ.
Η φάση είναι εντελώς απογειωμένη – το καταλαβαίνεις – καθώς έρχεται σιγά σιγά από παντού και σε κυκλώνει με μουσικές που βγαίνουν από τα μπλουζ με γκάζια και τζαζιές, κάντρι αλά Τζόνι Κας και ηλεκτρονικές εξάψεις, ως το Πουλάκι Τσίου και το στικάκι (Τσίου και αυτό). Μπάντα που βγάζει σπίθες, συμμορία κανονική με Φοίβο, ο Κώστας Παντέλης, κιθάρες ευφάνταστες, ο Κωστής Χριστοδούλου πλήκτρα μαεστρικά, ο Σταμάτης Σταματάκης δύναμη στο μπάσο και ο Σωτήρης Ντούβας εκλεκτός στα τύμπανα. Όλοι με μερίδιο, ο καθένας το δικό του, στην τρελή απόδοση του Καλοριφέρ.
Στο μεταξύ, και ενώ ούτε που έχω καταλάβει ότι έχει περάσει ώωωρα, βρίσκομαι με δυο μικρά βεγγαλικά στο ένα χέρι, με τον αναπτήρα στο άλλο και τσιφ ανάβουμε – είμαστε στο ανκόρ, το πρώτο νομίζω, ο Φοίβος κυκλοφορεί ανάμεσά μας και όλο το Passport είναι σαν τούρτα γενεθλίων. Και η γλύκα περισσεύει στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι ήδη χορεύουν στην άκρη, άλλοι χορεύουν εκεί που κάθονται στη θέση τους και σε αυτό το σημείο , επιτρέψτε μου, να ευχαριστήσουμε και το ‘τρε μπον’, το αναβράζον (και αποδεδειγμένα αποτελεσματικό), που βοήθησε τον πρωταγωνιστή της βραδιάς να κατατροπώσει ύπουλο κρύωμα με μοχθηρές διαθέσεις.
Αν λοιπόν είχες πάει σε λάθος Φοίβο, δεν φταίω εγώ. Και το καλό νέο είναι, πως ακόμη προλαβαίνεις. Στο Passport. Kαι το Σάββατο που έρχεται . Και εκείνα τα κλειδιά, αν ρωτάς ακόμα, τα βρήκα. Την Κυριακή.
