M’ αρέσει να λέω πως ο αγαπημένος μου «σκηνοθέτης» στην Ελλάδα είναι ο Παύλος Παυλίδης. Μ’ αρέσει να λέω ότι ο Παύλος «ζωγραφίζει» το χάρτη που απλώνεις φαρδύ –πλατύ και σημειώνεις πάνω τη διαδρομή και μετά δεν μπορείς ποτέ να τον τυλίξεις στις σωστές τσακίσεις. Μ’ αρέσει να λέω ότι τραγουδάει για «την Πατησίων και το Σαν Φρανσίσκο μας», σα να τα έχουμε ζήσει όλα αυτά μαζί και μ’ αρέσει πολύ να λέω ότι τα τραγούδια του είναι περίπου καύσιμα για να συνεχίσεις στο δρόμο.
Μ’ αρέσουν πολύ οι «Ιστορίες Που Ισως Έχουν Συμβεί» γιατί όλες λένε τελικά την ίδια, γνωστή, ιστορία, αυτή που λέει ότι έχουμε κοντά μας έναν ανεξάντλητο τραγουδοποιό, που δεν χαλάει χατήρι στην έμπνευσή του- τα έχουν βρει θαυμάσια- και δίνει κάθε τόσο, σημάδια από αυτή την σχέση, την εκρηκτική.
Παίζει τώρα «Η Μαίρη» κινηματογραφικά, μαγικά, single που σε «τσιμπάει» από το άλμπουμ. Παίζει το «Καλοκαίρι» φουλ από εικόνες και μουσική που κυλάει στα καλοκαίρια σου, ήχος με ανάσες, μελωδίες , ένταση. Παίζει ένα άλμπουμ ,πλούσιο, και με έναν παλιομοδίτικο τρόπο, σούπερ-μοντέρνο.
Τον πέτυχα με τους εξαιρετικούς Β Μovies πριν από λίγες μέρες live. Να τραγουδάει «ανάψαν φώτα στην απέναντι ακτή» και να νομίζεις πως εκεί στο Gagarin, βλέπεις την ακτή και τα φώτα της. «Μαέστρος» και στο πώς να φέρνει τις ιστορίες του σπαρταριστές στο κοινό. Δηλαδή, από εκείνους τους «σκηνοθέτες»- να το πω κι έτσι -που απογειώνονται και μπροστά από την κάμερα.
