Μόνο αγάπη, αγάπη, πάνω από όλα αγάπη και bang bang, αίμα και πάθος και fuck! – what the hell?- όλοι βράζουμε στο ίδιο ζουμί, απλά μερικοί από μας έχουν καλύτερη θέα στη θάλασσα. Φτάνει η αγάπη; Κάποιοι μπορεί να ξέρουν–ή ιδέα να μην έχουν. Οι κακοί –κακοί και οι καλοί-κακοί. Αμαρτωλοί και κομπάρσοι της καρδιάς.
Πάρε την ιστορία από την αρχή στους γοητευτικούς «Αισθηματίες», που είδα σαν work in progress προβολή στις Νύχτες Πρεμιέρας. Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης έκανε μια ταινία φουλ στις αγάπες. Φιλμ νουάρ και μαύρη κωμωδία, δρόμους της νύχτας και λίμνη της Βουλιαγμένης, ζεμπέκικο και The Boy, Λευτέρη Μυτηλιναίο και Κόρε Υδρο, επικίνδυνες επισκέψεις, πιάνο, ποίηση, αλκοόλ και αμαρτίες.
Ένας χορός από χαρακτήρες (τους ζωντανεύουν δυνατά οι ηθοποιοί του με πρώτους τους δυο πρωταγωνιστές Δημήτρη Λάλο, Χάρη Φραγκούλη), που κινούνται σε προδιαγραμμένη πορεία, ξέρουν ότι το παιχνίδι είναι στημένο, αλλά θα τρελλαίνονταν στην ιδέα να μην παίξουν ως και την τελευταία του παρτίδα. Γιατί; Γιατί πάντα κάποιος θα αγαπήσει.
Θυμήθηκα τις ταινίες του Martin McDonagh (In Βruges, The Guard, Seven Psychopaths) και το πόσο μ’ αρέσει που αφηγούνται την ιστορία straight – παίζοντας παράλληλα σε ένα άλλο, πιο «πονηρό» επίπεδο, συνέχεια μ’ ένα κλείσιμο του ματιού- τέτοιου τύπου ταινία, έχω την αίσθηση, είναι οι “Αισθηματίες», βγάζοντας μπροστά πιο πολύ, αυτό που λέει ο τίτλος:συναίσθημα και εκείνον τον ρομαντισμό που αναδύεται από ένα ακόμη ποτήρι στο μπαρ όταν πια έχουν φύγει κι οι τελευταίοι πελάτες.
