Τι θα γίνει; Πού πάμε; Ποιος μας έχει ματιάσει (τόσο πολύ); Οι ίδιοι εφιάλτες με τα κουστούμια τσιμπολογάνε σαν τα κοράκια από πάνω ό,τι έχει μείνει. Και όλα, λένε, θα πάνε καλά. Κοροϊδεύουν, όπως πάντα, αλλά κοροϊδεύει καλύτερα όποιος κοροϊδεύει τελευταίος.Και, τελευταία, δεν υπάρχει τίποτε άλλο για να πάρουν. Οι τελευταίοι, οι ξεφτίλες. Αλλά εδώ θα βάλω μουσική επειδή ξορκίζει τα κακά τα πνεύματα ενώ, Σεπτέμβρης μήνας, συνεχίζουν να φτάνουν τουρίστες να δουν την κρίση με τα μάτια τους (λες και δεν ξέρουν) και να βουτήξουν τις έννοιες της Ευρώπης στην χωριάτικη με το αγνό το olive oil. Γιατί, το΄παμε, το καλοκαίρι θα το συνεχίσουμε σε πείσμα τους και όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν στη θάλασσα, πάντα. Θέλουν και δεν θέλουν.
Επιστροφή στις ρίζες, με προϊόντα από το περιβόλι. Όπως ο Avicii, που δεν θα περίμενες να κάνει τη στροφή. Πολύ hot o νέος στην ηλεκτρονική χορευτική σκηνή σαν σίδερο στην πρίζα, ο Σουηδός (ετών 23) που εκεί μέσα στους καταρράκτες του EDM, ρίχνει βότσαλο το Wake Me Up (με Aloe Blacc) και bluegrass χρώμα. Από την πετριά, οι περισσότεροι δεν έχουν συνέλθει ακόμη. Ωραίο κομμάτι όμως. Εκτοξεύτηκε. Και έχει συνέχεια. Ο Avicii απέχει πια μόλις one degree from Elvis Presley – γιατί, ladies and gentlemen– συνεργάζεται με τον 76χρονο Mac Davis, που είναι αυτός που έχει γράψει το In the Ghetto και το Α Little Less Conversation μεταξύ άλλων-για τον Elvis. Και πάει λέγοντας. Ισως το πρώτο ηλεκτρονικό άλμπουμ με άρωμα O Brother Where Art Thou?. To περιμένω.
Αν περίμενα λίγο ακόμη, στο μεταξύ, εκεί στον Lollo στην Αντίπαρο, που όλοι πήγαιναν να δοκιμάσουν την πιο διάσημη μάλλον πίτσα του καλοκαιριού, μάλλον θα είχα συναντήσει τον Θωμά. Στην πιάτσα τη μεγάλη τον Θωμά τον ξέρουν σαν Τομ Χανκς (και φέτος θα τον λένε και Κάπτεν Φίλιπς από την ταινία που παίζει) αλλά ακούει στο ελληνικό του όνομα αν τον φωνάξεις. Έχει σπίτι στο νησί- το ξέρεις αυτό. Το άλλο, δεν ξέρω αν το ξέρεις. Ότι πηγαίνει, λέει, κάθε χρόνο και συνοδεύει τον Επιτάφιο στην Περιφορά, όχι εδώ, εκεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία στο Λος Άντζελες. Ο Θεός μαζί του, που λένε. Και μαζί μας- κακό δεν κάνει. Όποιος είναι μαζί μας, βοηθάει τέτοιες μέρες.
Στα ακουστικά (πολλές φορές) οι National, o John Grant και o James Blake. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο στη live Αθήνα φέτος ήταν ο Blake στην παραλία του Φαλήρου με τη dub soul και το εσωτερικό του στιλ, το οποίο μεγέθυνε για να το «δείξει» λάιβ. Δεν ήταν εύκολο. Ειδικά μπροστά σε ένα κοινό που είχε πάει να δει τους Pet Shop Boys, παρτάκι και τέτοια.
Και τώρα, κάτι εντελώς διαφορετικό, που θα έλεγαν και οι Monty Python κάνοντας εισαγωγή στο σκετς με το Υπουργείο του Αστείου Βαδίσματος. Ένα βράδυ στο Λας Βέγκας. Συγκεκριμένα το βράδυ που φτάνουμε στο Λας Βέγκας και κάνουνε τα μάτια μας φρουτάκια από τα καζίνο που συναντούσαμε με το που μπαίνουμε Νεβάδα, έχουμε εισιτήρια για συναυλία στο Μandalay–very big hotel– συναυλία Pitbull και Kesha, στην αρένα του hotel που πρέπει να χωράει γύρω στους 12.000, -μπορεί και παραπάνω- και ήταν σχεδόν γεμάτη.
Το κοινό της Kesha – στολισμένο σαν παγώνια, και σαν τους ινδιάνους σε χορό των πνευμάτων, ερωτευμένοι πιγκουίνοι που βγήκαν μόλις από τη ντουλάπα- κάνει το χώρο να φαίνεται ακόμη πιο μεγάλος, έτσι όπως πάνε κι έρχονται με έξαψη και αδημονία. Τη λατρεύουν σα θεά- Kesha η Eλευθερώτρια- Κesha η προστάτιδα των αδυνάμων, τους εμπνέει να είναι περήφανοι για τον εαυτό τους, να μην σκιάζονται μπροστά στον τσαμπουκά της τάξης.
Δεν είναι τυχαίο που η αμαζόνα Kesha έχει δικό της reality show στο MTV. Ξέρουν εκεί στα ριαλιτο-κανάλια. Δεν τρελαίνομαι για τα τραγούδια της, αλλά της αναγνωρίζω τη δυναμική του live και τον χαρακτήρα. Αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα στο θέαμα. Πάντα ήταν.
Οι δυο ινδιάνοι μπροστά μου κλαίνε από την ένταση. Ποτάμια από τυρκουάζ μάσκαρα κυλάνε, ενώ λίγο πιο έξω στις άλλες αίθουσες του Mandalay και σε όλο το Βέγκας, οι μπίλιες γυρίζουν τρελά στις ρουλέτες και σταματάνε στο 21 κόκκινο. Μπα. Αν είχαν σταματήσει εκεί, θα λέγαμε άλλα τώρα. Εντελώς άλλα.
Όπως όμως εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι από την επιφάνεια της γης, έτσι και το πολύχρωμο πλήθος της Kesha χάθηκε από την αρένα. Έχασα τα παγώνια από τα μάτια μου και τα κορίτσια με τα απελπιστικά στενά τοπ μάλλον έλειωσαν μέσα σε αυτά γιατί χάθηκαν κι αυτά.
Και τότε, τότε που λες, ήταν σαν να άνοιξαν τα σύνορα και να πέρασαν μέσα Μεξικάνοι, Κουβανοί, Πορτορικάνοι, Χιλιανοί, Βενεζουελάνοι, οικογένειες με παιδιά, κορίτσια κι αγόρια, ξαδέλφια και θείοι από την Αβάνα και την Τιχουάνα και όλοι σήκωσαν ψηλά τα χέρια και παραληρούσαν με το που ο Pitbull (Κουβάνος στην καταγωγή εκείνος) έκανε τις πρώτες κινήσεις πάνω στο beat, λατινο-ποπ-ηλεκτρισμένο, που μυρίζει επιτυχία και δίψα για να χαρείς και να τα ξεχάσεις όλα, καμία αμφιβολία ότι γι΄ αυτό πρόκειται.
Ο Pitbull, ναι.Που στους ψαγμένους μουσικά προκαλεί κρίση και μερικοί (υπάρχουν κι αυτοί) θα ήθελαν να τον πατήσει αυτοκίνητο και άλλοι – στο λέω – μετά από αυτό που γράφω δεν θα θέλουν να μου μιλάνε.Ο Pitbull λοιπόν ήταν πολύ καλός στη σκηνή και οι ρυθμοί του πατούσαν στις λάτιν αυθεντικές συχνότητες- με την ποπ κουστουμιά από πάνω (λες και δεν ξέρει ο Μarc Anthony –και όχι μόνο αυτός αλλά και τόσοι άλλοι που έχουν συνεργαστεί μαζί του και τους τίμησε όλους μέσα από το σόου). Ωραία περάσαμε, amigos, λάτιν –ντανς φιέστα στην Sin City, ανάμεσα σε λαμπερά φώτα, τεράστιες εκκωφαντικές εικόνες, καταρράκτες από λάμψεις, νερά που χορεύουν, τη Σφίγκα της Αιγύπτου,τα κανάλια της Βενετίας, τις Όχθες του Σηκουάνα, το Παλάτι του Καίσαρα, το πλοίο του Πειρατή, όλα ψεύτικα κι αληθινά μέσα στον πόθο του καθένα να είναι αλλού, το αλλού είναι πάντα η έρημος, που σε περιμένει, πίσω από το φως, στο σκοτάδι, στην άκρη της πόλης. Το μόνο σίγουρο, αυτό και ο δρόμος. What happens in Vegas, μένει στο Vegas, αν τα πιστεύεις αυτά τα σοφά, τυπωμένα μερικές φορές σε τι-σερτ που αγοράζει ο κόσμος. (συνεχίζεται).
