-Εχουμε προσφορά στην «έξτρα», είπε σκύβοντας λίγο στο παράθυρο του οδηγού.
-Εεε, μάλλον όχι, ας μείνουμε στην απλή, είπε χαμογελώντας ο σύντροφος Μάικ.
Η απλή μια χαρά. Απλά. Στο δρόμο. Ωραίος δρόμος, όχι σαν τον άλλο. Με τις ανάποδες στροφές και τις λακούβες. Και μετά; Και μετά; Θάλασσα πάλι. Τέτοια μου λες … Και κόκκινο κρασί. Απλό. Του τόπου. Και χρόνια πολλά.
Ο «καιρός» έπεσε μέσα. Πρώτη του χρόνου, μουσκεμένη Μεσσηνία. Να έχει ποτίσει η Καρδαμύλη ως το κόκκαλο. Ποτιστικά. Πέτρινα σπίτια μέσα στο πράσινο. Να που οι βροχές πιάνουν τόπο. Πιάνει και υγρασία. Αλλά, μετά να’ την πάλι, η λιακάδα. Εδώ που είμαστε – και πάμε γύρω, γύρω, είναι η παραλία της Βοϊδοκοιλιάς. Μωρέ ωραίο όνομα. Αλλά τα ονόματα περισσεύουν. Και πώς δεν είχαμε συστηθεί ως τώρα; Όχι πες μου. Αμμουδιά ροζέ από τα κοχύλια που σπάνε και πασπαλίζουν τις παραλίες. Φωνάζει για instagram αλλά θέλω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και παρακάμπω την παρόρμηση. – Σαν τα Φαλάσαρνα, λέω. – Μην πιάνεις τώρα τα θεία, λέει ο σύντροφος Μάικ.
To πρώτο μπάνιο της χρονιάς στην Φοινικούντα (και στο Σικάγο εμφανίστηκαν αρκτικά πτηνά, με θερμοκρασία πλανήτη Άρη – seriously). Καλή Χρονιά. Και venceremos. Για ποιο άλλο λόγο νομίζεις, εκεί πάνω που άλλαζε η χρονιά, εμφανίστηκε μπροστά μας η Νίκη Κάρτσωνα. Νίκη- hello?!
Kαι πάλι στο δρόμο. Στροφές και στάσεις.Η Κυπαρισσία από ψηλά. Από το Κάστρο στον Παλιό Νερόμυλο.Τοπικά προϊόντα και αλεύρι. Πρέπει να μάθω να ανοίγω φύλλο (δεν είναι δύσκολο). Πες αλεύρι. Πες Justin. Πες Bruce. Πες Patti. Πες Beck.Πες Jack & μια Λίντσεμπεργκ Λέμονέϊντ στην κερνάω εγώ.Τo περάσαμε το Δεκατέσσερα; Όχι, βρε μόλις μπήκαμε. Είπα κι εγώ…
