Δεν ξέρω πού ήσουν το Σάββατο που μας πέρασε, αλλά αν ήσουν στο Χυτήριο στο Γκάζι, ξέρω ότι πολύ ωραία θα τα έχεις περάσει. Μάρκος Δεληβοριάς με εκλεκτούς συναδέλφους καλλιτέχνες – μια μπάντα που ‘δένει’ σιγά – σιγά μέσα σε ατμόσφαιρα Inside Llewyn Davis,της τελευταίας ταινίας των Κοέν (παίζεται τώρα σε κάποια αίθουσα κοντά σου).
Διότι, απλό, απλούστατο. Όταν έχεις τραγούδια, ωραίες συνθέσεις και δεν περιμένεις να πέσει καπνός για να παίξεις με τις εκατό αποχρώσεις του στιλ, είσαι σε έδαφος σίγουρο και μπορείς άνετα να βγεις στο δρόμο. Ο Μάρκος μου θυμίζει Αμερικάνους τραγουδοποιούς που έχουν κάνει χιλιόμετρα, έχουν μπροστά τους πολύ περισσότερα και η έμπνευση παραμένει δίπλα σε θέση συνοδηγού σε όλη τη διαδρομή. Ανεξάρτητα που δεν έχουν σκοπό να το κάνουν θέμα.
Το πρόγραμμα είχε πολλά. Την ακουστική πλευρά του και την ηλεκτρική. Ντιλανικό κλίμα (και ολίγον από Ντίλαν), με τραγούδια από τους δίσκους που έχει κυκλοφορήσει ο Μάρκος, με αγγλικό και ελληνικό στίχο και διασκευές, πολύ απλά και άμεσα, με εκείνο τον τρόπο που φέρνει τον καλλιτέχνη κοντά στον θεατή και φτιάχνει κάπως έτσι μια μεγάλη παρέα. Ο Δημήτρης Μπαλογιάννης στην κιθάρα έπαιξε κι αυτός δικά του κομμάτια-τα έχουν βρει μια χαρά με τον Δεληβοριά, εξ ού και το σχήμα είναι δυνατό και απρόβλεπτο. Σε αυτό, υπολόγισε οπωσδήποτε και το μπάσο -και όχι μόνο, αφού ο Απόστολος Καλτσάς παρουσίασε και δικά του τραγούδια – όπως και τον Θάνο Χατζηαναγνώστου στα τύμπανα. Πολύ καλή φωνή και ερμηνεία από την Χριστίνα Αλίκη Δεληβοριά, που ακόμη και στο πιο θορυβώδικο κλαμπ να εμφανιζόταν θα έκανε όλους να σταματήσουν να ακούσουν.
Πήγε ωραία η βραδιά και ο κόσμος περίμενε και άλλα τραγούδια στο encore. Έπαιξε ο Μάρκος και ο Δημήτρης ο Μπαλογιάννης, που έχει ένα πολύ ιδιαίτερο στυλ σαν να μην αρχίζει και να μην τελειώνει το τραγούδι αλλά να το πιάνει κάπου στη μέση και να το αφήνει πιο κάτω/ μπορεί να είναι η ιδέα μου, ωραίο είναι όμως. Όπως επίσης ξεχωρίζει η στιγμή που ο Μάρκος ροκάρει ηλεκτρικά και γενναία, αφήνοντας την ακουστική κιθάρα στην άκρη- αφού νόμιζα ότι κάποιος από κάτω θα τον φώναζε «Ιούδα»! Αντί γι΄αυτό, έκανε μια γλυκειά ερμηνεία στο “Hallelujah” του Λέοναρντ Κοέν, ενώ είχε καλέσει προηγουμένως στη σκηνή τον Μιχάλη Τσαντίλα, θαυμάσιο τραγουδοποιό και φίλο του, ο οποίος έβαλε και τους U2 στη βραδιά. Στο μεταξύ ο Δεληβοριάς ετοιμάζει κι άλλα live με την μπάντα που εξελίσσεται και θα έχουμε και νέα κομμάτια από ό,τι διαβάζω (https://www.facebook.com/markos.delivorias) και το σημειώνω αυτό για να μη χανόμαστε.
Στο Γκάζι στο μεταξύ, είχαν ανάψει οι μαρκίζες, η Ιερά Οδός κόρναρε λυσσασμένα, οι σκάλες του Μετρό ανέβαζαν ψηλοτάκουνα και η νύχτα έπεφτε ξερή στην αγκαλιά των ελληνάδικων. Ωπα και τα λοιπά.
