Από την πρώτη σκηνή όπου παρακολουθείς τον Christian Bale (ως Irving Rosenfeld) να τοποθετεί αργά – αργά και προσεκτικά το περουκίνι του, κολλώντας μαλλιά εκεί που δεν υπάρχουν και μετά φέρνοντας μία τούφα-κορδέλα από την μία πλευρά ως την άλλη, το ξέρεις ότι έχεις μπροστά σου ταινία σωστή. Όχι πως το τρέιλερ δεν σε γαργαλούσε να δεις American Hustle με τον ενδεικτικό στα ελληνικά τίτλο «Οδηγός Διαπλοκής» (σε μας τα λένε τώρα?) παιδική χαρά για προχωρημένους θεατές ανάλογων ριάλιτι σκανδαλο-θεαμάτων. Χάνει η μίζα το παιδί και το παιδί τη μίζα (όπου ‘παιδί’ κάποια γνωστή φυσιογνωμία, πρώτο τραπέζι πίστα). True story και τα ρέστα.
Η απάτη, από απάτη θα το βρει (ένα Ντέιβιντ Μάμετ αχνό θρόισμα) και όλοι είναι μια ωραία παρέα, ώσπου – έλα που συμβαίνει – ένα κλικ μπορεί όλα να τα αλλάξει. Αλλιώς : πονηρή η αλεπού, δυο φορές πιο πονηρό το αλεπουδάκι.
Στο εξής, επίσης, όταν λέω ‘κοστούμια εποχής’ στο μυαλό μου θα φέρνω American Hustle, περιμένοντας να γυριστεί και το ντοκιμαντέρ «ο ρόλος των ρόλεϊ και της περμανάντ στην ιστορία της ανθρωπότητας – επεισόδιο 1ο τα 70ς». Αλλά και το άλλο (μερσί σκηνοθέτα David O Russell): ένα γενναίο poke στους φαν του Boardwalk Empire από το τζογαδόρικο Ατλάντικ Σίτι με εμφανίσεις – έκπληξη από Jack Huston (χωρίς τη μάσκα) και Shea Whigham (το αδέλφι), ενώ πια είναι επίσημο μαφιόζοι στο σινεμά χωρίς Ρόμπερτ Ντε Νίρο δεν πείθουν. Ο Ο. Russel το ξέρει, δεν το θυμόταν ίσως ο Ruben Fleischer στο Gangster Squad.
Στη «Διαφθορά» οι ερμηνείες κάνουν τη διαφορά (Bale for President of the unexpected) και το κλασικό “ήταν όλοι τους υπέροχοι”-με καλύπτει προς το παρόν και περισσεύει. Στην καθαρή αξία της ταινίας μετράνε επιπλέον πόντους και τα τοποθετώ αμέσως στη βιτρίνα: ο Ντιουκ Έλιγκτον που λατρεύει η Amy Adams, τα βινύλια και το τζαζ «πέσιμο» του Bale, οι disco-Τραβολτιές του Bradley (big talent) Cooper, ενώ φεύγοντας από την βραδυνή του Athinaion –Cinepolis στη Γλυφάδα ως τώρα που γράφω έχω μαζί μου του Tom Jones το Delilah και μετά από αυτό, τι άλλο; – Πίσω πάλι στα δικά μας…
