Πρόγνωση: Την επόμενη φορά που θα έρθει ο Trentemøller στα μέρη μας, να δείτε που θα έχει πολύ περισσότερο κόσμο (όχι πως δεν είχε δηλαδή προχτές- είχε!)
Γιατί δεν μου άρεσε εμένα; Για να πω την αλήθεια, μου άρεσαν πολύ δυο στιγμές, το εισαγωγικό μέρος κινηματογραφικού τύπου υποβλητικό και πολλά υποσχόμενο καθώς εξελισσόταν και το τελευταίο (στο ανκόρ) που γκάζωνε, φλογερό γκαραζο-σερφ πυροβόλο με ηλεκτρονική μανία.
Τι συνέβη στο ενδιάμεσο; Τα γνωστά που συμβαίνουν και στις καλύτερες μουσικές οικογένειες. Ο Δανός και η μπάντα του από όπου κι αν ξεκινούσαν κατέληγαν στον προσφιλή λατρευτικό των Cure & λοιπών συναφών σκοτεινών και πολυφορεμένων δαιμόνων χορό, σε ένα déjà vu που χαριεντιζόταν με το κοινό πάνω σε βήμα σημειωτόν της σχολής των 80ς (one–more–time). Περίτεχνα, ομολογουμένως.
Άδικα περίμενα κρίνοντας από τον ριψοκίνδυνο χαρακτήρα που επιδεικνύει στις ηχογραφήσεις του ένα πιο περιπετειώδες σετ. Η περιπέτεια έφτανε ως το Δάσος (και μετά πάλι πίσω). Ισως (υπέθεσα) ήταν επειδή είχε βγει με τους Depeche Mode περιοδεία και επηρεάστηκε – άλλωστε υπάρχει τέτοιο ρεύμα στον κόσμο και του είναι αρκετή μια μόνο «γεύση» Τρεντεμόλερ, αυτή που ξέρει, αυτή που προτιμά, αυτή και άλλη καμμιά. Νταρκ-απ’ τα παλιά. Συνεπώς τι; Μεγάλες επιτυχίες στον ορίζοντα. Κρίμα (εκτός και αν επιστρέψει με τον άλλο του εαυτό).