Θα μπορούσε να ήταν στο Σαν Αντόν, θα μπορούσε να ήταν στο Μέμφις του Τενεσί, στο Ryman Audiotorium του Νάσβιλ. Έτσι όπως τους είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής, έτσι όπως πάντα, μπάντα απογειωτική, για να σε πάρει μαζί της σαν train bound for glory. Οι Dustbowl σε μια μοναδική βραδιά – με το αφιέρωμα τους στον Johnny Cash – κοντά δυο ώρες «φωτιά» για μυημένους και καινούργιους στην παρέα.
Ολοι τους σπουδαίοι μουσικοί και με χιλιόμετρα σε ροκενρόλ κάντρι δρόμους. Ο Nick στην κιθάρα σα να βγήκε μόλις από τα στούντιο της Sun με τον επόμενο ροκενρόλ δυναμίτη, ο Big George! ποιος άλλος θα μπορούσε να σηκώσει το «βάρος» να πεί τα τραγούδια έτσι, με σεβασμό στον Τζόνι Κας και τόση αλήθεια? Και τόσο κέφι! Wanted Man, One Piece at a Time, Jackson, Got Rhythm, Hurt, Ghost Riders…
Το ωραίο με τους Dustbowl είναι ότι θα μπορούσαν απλά να ανέβουν στη σκηνή και να αφήσουν το ταλέντο τους σε όλα αυτά να «μιλήσει», όμως (και το ένιωθες κάθε στιγμή) είχαν δουλέψει, είχαν προσέξει, είχαν φροντίσει κάθε λεπτομέρεια στη μουσική ως και την τελευταία κάντρι ρίγα στο πουκάμισο (έξοχη σκηνική παρουσία! σούπερ–σικ, η Λυδία).
Οι guests, φωνή, μπάντζο, πνευστά…«κεντούσαν» με τη δική τους πινελιά, στον εξώστη κάποιοι είχαν αρχίσει να χορεύουν, το πνεύμα του Τζόνι Κας περνούσε την Παρασκευή από Αθήνα, και έρχομαι κι εγώ τώρα να σας πω αυτό: είδατε που σας έλεγα για τους Dustbowl πάντα; αλλά και
αυτό επίσης: μπράβο βρε Μέγαρο!
