Οι άνθρωποι κοίταξαν τον ουρανό και κούνησαν τα κεφάλια, λέγοντας από μέσα τους με νόημα “αυτή είναι η τελευταία βροχή για φέτος” (αλλά βέβαια δεν είναι, έχει κι άλλες βροχές και μην ξεχνάμε κι εκείνες του Μαϊου – γιατί στον καταραμένο τόπο Μάη μήνα πάντα βρέχει), πριν δύσει όμως ο ήλιος είχε πάλι βγει –συμφωνημένα πράγματα αυτά εδώ στο Bay που έχουν αρχίσει οι δουλειές.
Καθάρισα τα γυαλιά μου, ωστόσο, μήπως έφταιγαν αυτά που δεν είδα την εντυπωσιακή είσοδό μας στις αγορές (δεν έφταιγαν αυτά) λες και άμα μπούμε κάτι θα αλλάξει… δε φαινόταν και τίποτε μέσα στην Αφρικανική σκόνη που φτάνει εδώ κάθε τόσο με χορηγία πλυντηρίων αυτοκινήτων. Τα ίδια πλυντήρια είναι που ταΐζουν και τα περιστέρια.
Μέσα από τη σκόνη όμως, τα σύννεφα και τη θολούρα των ειδήσεων γι αυτά που μας περιμένουν, είδα ολοκάθαρα από τις Φλέβες απέναντι να έρχεται η άνοιξη και να κάθεται στις νεραντζιές και θυμήθηκα πως έτσι ξεχνιόμαστε εδώ, με τη μυρωδιά του Νοτιά και της βάφλας, που σε κρατάει ζωντανό να παλέψεις με τα ζόμπι της κομπίνας. Τα λέω ‘ζόμπι’ γιατί δεν πεθαίνουν, τρώνε τις σάρκες μας και αυξάνουν τις καταθέσεις τους, μια πείνα που δε σβήνει ποτέ.
Στο μεταξύ και μέχρι να έρθει η ανάκαμψη (αστείο!) κάτι μερεμέτια γίνονται στα πέριξ, που παρότι δεν είδαμε χειμώνα το ‘ χουμε συνήθεια να καλωσορίζουμε το καλοκαίρι. Βάφουν, γυαλίζουν, ξεσκονίζουν, τινάζουν και δυο μάστορες προχτές με ρωτάνε μήπως και έχω σκοπό να γυαλίσω τα μωσαϊκά του μπαλκονιού – μπα, δεν έχω, είπα και ευχαριστώ πολύ. Δουλειά ψάχνει ο κόσμος, τούς είπα λοιπόν ότι αν με πληρώσουν κι εμένα από τις δουλειές που έχω κάνει πολύ ευχαρίστως και θα πληρώσω κι εγώ με τη σειρά μου, αλλά αυτά συμβαίνουν μόνο στα δελτία ειδήσεων, αλλού δε συμβαίνουν.
Μια αύρα σαν τραγούδι της Lana Del Ray απλώθηκε – πάει να γυρίσει ο καιρός – και βλέπω και τα ψαράδικα να βγαίνουν. Το ψάρι, λένε, από το κεφάλι μυρίζει και φάτε μάτια ψάρια, κι αυτό το λένε, και προπαντώς λέω να μην ψαρώνουμε. Μη ψαρώνουμε με τίποτε. Αν είναι κάτι να θυμάσαι από το bay diary σήμερα, κράτα αυτό.Κι εμείς τα λέμε…
