To weather channel λέει τον καιρό συνέχεια αλλά δεν δείχνει χάρτες και βαρομετρικά συνέχεια να ανεβοκατεβαίνουν τις Πολιτείες. Έχει ρεπορτάζ από τις βροχές και τους τυφώνες και μεταδόσεις απ’ ευθείας από εκεί που συμβαίνουν τα φαινόμενα και αναλύσεις για τα φαινόμενα και μπορείς για τα καλά να κολλήσεις στην οθόνη περιμένοντας το τέλος του κόσμου.
Το weather channel μιλούσε για καταιγίδες που – το είδα ξεκάθαρα- ήταν στο δρόμο μας. Στο δρόμο για το Livingston το πρωί τα σύννεφα πήγαιναν προς βορρά – φως φανάρι, είπε ο Ντετέκτιβ Ένα ότι θα τα συναντήσουμε γι’ αυτό καλύτερα θα ήταν -πρότεινε- να άφηνα το GPS στην ησυχία του και να απολάμβανα τη διαδρομή όσο ο καιρός ήταν καλός, στον καθ΄ όλα αξιόπιστο δρόμο «59» (όπως θα φανεί και παρακάτω στην ιστορία).
Αν ακολουθούσες πιστά το highway ως την άκρη του θα έβγαινες στην Texarkana ενώ απίστευτα πράγματα μπορούσες να βρεις πολύ πιο κοντά στο Χιούστον και όχι μακριά από το Κλίβελαντ , όπως ας πούμε συνοικίες φαντασμάτων και δαίμονες σε billboards, στοιχεία όλα αυτά που συλλέγουμε και που βοηθούν το δίχως άλλο στην έρευνα. Στο «3 Ηaunts», στοιχιωμένα σπίτια με free parking, υπόσχονται να κατατρομάξουν ως και τα αγέννητα παιδιά σου, φοβιστικές εμπειρίες και αξέχαστα μπάρμπεκιου (ειδικές τιμές για οικογένειες) πάνω στη λεωφόρο για Livingston όπου συνήθως πηγαίνουν ψαράδες κι ακόμη πιο πολλές οικογένειες.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες και με τα σύννεφα που έχουν πυκνώσει και εκπέμπουν σήματα καταιγίδας, οι εξοχές της πόλης μοιάζουν όνειρο και ας έχει αρχίσει να βρέχει, όταν σταματάμε έξω από ένα σούπερ-μάρκετ για να ρωτήσουμε ‘αν πάμε καλά για τη Λίμνη;’, όσο κι αν φαίνεται δύσκολο να πάρεις απαντήσεις από κάποιον πιθανό επιζώντα του στοιχιωμένου σπιτιού, από έναν σύντροφο του Snoop Dog και από μια κοπέλα που μας δείχνει αριστερά, στην αντίθετη δηλαδή από το GPS κατεύθυνση. Ας είναι. Οι Ντετέκτιβ, πάνω από όλα, έχουν ένστικτο και βρίσκουν με άνεση το Πάρκο με τη Λίμνη, αλλά ο ένας από αυτούς (εγώ) έχει αρχίσει να ανησυχεί ότι έχει περάσει η ώρα και δεν θα προλαβαίναμε να συναντήσουμε στον Ντετέκτιβ Δύο, ο οποίος θα προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο του Χιούστον και θα έπρεπε να βιαστούμε, γιατί, έβρεχε κιόλας, ενώ –σας το λέω κι αυτό- μια φωνή από μέσα μου μού ψιθύριζε ότι θα επιστρέφαμε στο Λίβινγκστον και θα είχαμε όλο το χρόνο να απολαύσουμε τις ομορφιές του, να φάμε και μια λεμονόπιτα. Οι εσωτερικές φωνές βέβαια δυναμώνουν πάντα εκ των υστέρων.
Στροφή και επιστροφή προς τη μεγάλη πόλη, με μια στάση για ανεφοδιασμό σε μικρό , γραφικό ντάινερ που αποδεικνύεται άκαρπη γιατί στο γραφικό ντάινερ κάνουν επισκευές, αλλά όχι και τόσο άκαρπη, δεδομένου ότι υποσχόταν –σε λίγες μέρες τουλάχιστον -ένα ιδιαίτερα ζωηρό σκηνικό πίσω από τη μικρή διακριτική του πόρτα, με τραπέζια μπιλιάρδου που απλώνονταν στη σειρά, διακόσμηση pulp fiction και Texan style με μια μαγκιά.Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόμαστε βενζίνη αλλά χρειαζόταν να κάνουμε u–turn, τη στιγμή που ευχόμασταν να είχαμε ακούσει το weather channel καλύτερα γιατί η καταιγίδα είχε φτάσει και μας χάριζε τον καλύτερο εαυτό της.
Το αεροδρόμιο ήταν κοντά αλλά σχεδόν απρόσιτο από τα σεντόνια νερού που απλώνονταν μπροστά μας. Ο Ντετέκτιβ Ένα δεν έβλεπε το δρόμο κι εγώ πάλευα να διαβάσω θολές και αόρατες πινακίδες. Μην το πείτε πουθενά- οδηγούμε στα τυφλά. Ένας κεραυνός σκάει δίπλα μας. Μας σημαδεύει ο καιρός στο Τέξας. -Σε καλύπτω, του λέω, οδήγα εσύ. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο αεροδρόμιο και στην pick up περιοχή που προνοητικά μας δίνει χώρο να περιμένουμε όσο θέλουμε, αρκεί να μην φύγουμε από το αμάξι, ένα είδος πιο short term πάρκινγκ και πρακτικό το δίχως άλλο για τις αφίξεις. Δεν ξέρω αν είπα ότι έχει πέσει και η θερμοκρασία και κάνει κρύο και δεν έχουμε λόγους να βγούμε από το αυτοκίνητο ενώ περιμένουμε τον Ντετέκτιβ Δύο.
Οι αφίξεις όλες σχεδόν έχουν καθυστέρηση εξαιτίας της καταιγίδας αλλά δείγματα βελτίωσης εμφανίζονται και ο Ντετέκτιβ Δυο που πετούσε από Σικάγο προσγειώνεται εντέλει στο Χιούστον. Έχει μαζί του όλα όσα χρειαζόμαστε για να πάμε παρακάτω. Προηγουμένως συμφωνούμε και οι τρεις – να αλλάξουμε αμάξι. Δικαιούμαστε στο κάτω-κάτω να πάρουμε αυτό που θέλουμε, ή κάτι όσο γίνεται πιο κοντά σ’ αυτό και αν υπάρχει δικαιοσύνη σε αυτό τον κόσμο, υποθέτω, θα εκτιμά κι αυτή ένα καλό αμάξι για το δρόμο.
Στα Rentals η κατάσταση έχει ως εξής: μας υποδέχονται σαν δικούς τους ανθρώπους πια, έχουμε ξεκινήσει μια ωραία σχέση μετά τις αναποδιές της πρώτης γνωριμίας και μας έχουν έτοιμο το αμάξι να μας περιμένει. Α, ναι, το βλέπω ήδη να αστράφτει στο πάρκινγκ. Είναι κόκκινο βαθύ, σαν αυτό που είχαν πάρει οι άλλοι μπροστά στα μάτια μας και είχαν χαθεί μέσα στη νύχτα, έχει δορυφορικό ραδιόφωνο και λίστα με τους σταθμούς του Sirius ΧM. Νομίζω ότι είμαστε καλά. Και οι τρεις το νομίζουμε. Είμαστε έτοιμοι για απογείωση, ο ήλιος έχει βγει μετά την βροχή και πάει να δύσει και εμείς πάμε Νότια ενώ ο Charley Pride τραγουδάει You’ re My Jamaica σε ένα φουλ countrypolitan μενεξεδί ορίζοντα. Πόσο σχετικό δηλαδή μπορεί να είναι αυτό; (συνεχίζεται)
