Μια παλιά παροιμία λέει ότι όταν κάτι αλλάζει στην Eurovision μια πεταλούδα τινάζει χαρούμενη τα φτερά της στην Κίνα, ένα παιδί βρίσκει το χαμένο του παπούτσι και χαίρεται στις φαβέλες της Βραζιλίας και ένα δελφίνι που κινδυνεύει σώζεται κάπου στα κύματα της Γης.
Γι ‘αυτό και γράφω. Επειδή μπορεί και κάτι να άλλαζε στη Eurovision, την ώρα που τα αγόρια δίπλα έπαιζαν πόκερ με «μπλόφες» και “φλατ κολ” εγώ τσιμπολογούσα φράουλες και η ανοιξιάτικη νύχτα μύριζε τρέλα. Έχουμε και λέμε: Κέρδισε η Conchita και αυτό ήταν σούπερ-καλό.
Γιατί, αφ’ ενός η Conchita της Αυστρίας είπε ένα πολύ ωραίο τραγούδι (το Rise like a Phoenix τύπου Τζέιμς Μποντ που σε κάνει φαντάζεσαι τον Ντάνιελ Κρεγκ να βγαίνει από τις φλόγες την ώρα που αυτές καίνε το φόρεμα της Conchita – και αφ’ετέρου πέρασε μήνυμα, δυνατό και ευανάγνωστο, ότι όλοι είμαστε υπέροχοι και διαφορετικοί και διαφορετικά υπέροχοι και αγαπημένοι και η μουσική περνάει μηνύματα και προσπερνάει τους κολλημένους και τους αφήνει πίσω να βράζουν στο ζουμί τους (και στις φλόγες που καίνε το φόρεμα της Conchita και χωρίς το Ντάνιελ Κρεγκ).
Το τραγούδι που βγήκε δεύτερο, της Ολλανδίας –το Calm after the Storm ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι το οποίο μόλις ξεκίνησε, ‘χτύπησε’ καμπανάκι κι αρχίσαμε να κοιτιόμαστε μεταξύ μας με απορία, πώς και βρέθηκε αυτό εδώ; -ίσως κάπως έτσι : με μια καραμπόλα από ένα μπιλιάρδο στο Νάσβιλ – κανονικό ,δηλαδή, φίνο κομμάτι με ανάλογη παρουσίαση από τους The Common Linnets(φωτό του Michael Malder), που άρχιζε σα να ήταν ένας δρόμος τη νύχτα που μου θύμισε εκείνη την ταινία, «Το Στόμα της Τρέλας» με τον Σαμ Νιλ, ενώ ο ίδιος ο τραγουδιστής ο Ολλανδός, ο Waylon (που τον λένε έτσι γιατί είναι μεγάλος θαυμαστής του Waylon Jennings!) έμοιαζε πολύ με τον Τζέικομπ Ντίλαν- συμφώνησαμε όλοι. Αυτό για μένα, θα ήταν το πρώτο κανονικά, αλλά δεν σημαίνουν και τίποτε τα πρώτα και τα δεύτερα, γιατί δεν σημαινει και τίποτε όλο αυτό θέμα (και τι μπορεί να σημαίνουν οι σάχλες της Γαλλίας και οι αμαζόνες της Αγγλίας, οι επιτροπές και οι ψηφοφορίες , αφού αν δεν ήταν όλοι κερδισμένοι στο τέλος η Γιουροβίζιον θα γινόταν μόνο στο Μονακό σε κλειστό κύκλο, σαν γκαλά με πυροτεχνήματα).
Πάντως , η ελληνική συμμετοχή αδικήθηκε, θα μπορούσε να μπει και μέσα στα δέκα και στο κάτω-κάτω τους προσφέραμε κι ένα μικρό πάρτι και τους ξυπνήσαμε και είδαν την Conchita. Το Rise up άλλωστε δεν θα πάει χαμένο, θα ακουστεί σαν σήμα σε start –ups ίσως ως προεκλογικό μότο (γι αυτό ας έχουμε το νου μας!)
* και ακούμε το Ολλανδικό:
