Δέκα χρόνια γιόρτασε το Ejekt στην Πλατεία Νερού χτες και να του ευχηθώ τα καλύτερα. Να τους ευχηθώ ό,τι επιθυμούν και να φέρουν και τον Μπρους (που ξέρω ότι το θέλουν) σε ένα Ejekt extra, plus και maximum και να συνεχίσουν να τιμάνε τους θεατές που αγοράζουν εισιτήριο και τους χορηγούς τους, που είναι πολλοί.
Πολύς ήταν κι ο κόσμος και σε εποχές σαν κι αυτές, κάτι τέτοιο το προσέχεις και δεν περνάει απλά σαν τη βαρκούλα στα ανοιχτά. Που, σημειωτέον, οι βαρκούλες είναι και στα ατού του Eject, εν γένει το υγρό στοιχείο. Κόσμος που διψούσε για ροκ συναυλία και περνούσε θαύμα, έτσι όπως τον έβλεπα να χαίρεται με τους Kasabian στη σκηνή κι έλεγα μπράβο τους, κάτι καλό θα κάνουν οι Kasabian, αλλά τι;
Προφανώς το εξής: σε έναν κόσμο που είναι σούπερ σταρ του ροκ οι Coldplay δικαιούνται και οι Kasabian τη θέση τους στα headliners, αρκεί να παίζουν δυνατά, να μπαίνουν στο πετσί του ρόλου, να αναβιώνουν το πεπερασμένο glamrock με glam αυταπάρνηση. Αυτό το κάνουν και πετυχημένα και με γκελ στο κοινό. Σκηνικά το στηρίζουν, μουσικά το βασανίζουν και το εξαντλούν με ιδέες εντυπωσιασμού και καλοφορεμένη ντεκαντάνς. Δυσκολα όμως πείθουν όσους δεν συμμερίζονται εξ’ αρχής τον ‘ηχο’ και τις ‘αξίες’ της βρετανικής σχολής (αυτό θα ήταν το στοίχημα!) απλά κολακεύουν και κολακεύονται και αυτό, με κάποιο τρόπο, τροφοδοτεί τη ροκ σχέση τους.
Το DNA των Editors είναι καθορισμένο από τους Joy Division και το editing αλλού ‘κόβει’ αλλού ‘δίνει’ και μάλλον μπλοκάρει τα ψαξίματά τους , οπότε αναγνωρίζω την ενέργεια και την εκφορά του ροκ, αλλά στο περιεχόμενο σημειώνω έλλειμμα , αν σκεφτεί κανείς τα ανοίγματα προς ολες τις κατευθύνσεις που κάνει πια το ‘ροκ’ (Arctic Monkeys, Arcade Fire, για να πω δυο χτυπητά ονόματα).
Στους λονδρέζους White Lies που έπαιξαν με ήλιο και με ζέστη, είδα μια φλέβα ροκ για περιπέτεια και περιπλάνηση να «χτυπάει» και μια μπάντα που δεν κομπάζει, αλλά δουλεύει και προσπαθεί να ξεφεύγει από τα κλισέ. Θα έχει ενδιαφέρον να τους δει κανείς και με άλλες θερμοκρασίες…
Το καλό μου, στο Ejekt φέτος ήταν οι DARKSIDE! Δηλαδή ο Nicolas Jaar με τον Dave Harrington στο ηλεκτρονικό τους πρόζεκτ, που βγαίνει στη σκηνή με εκτόπισμα – πολύ πιο ουσιαστικά από μια trippy, ατμοσφαιρική εμπειρία. Καμία έκπληξη βέβαια- αφού έχουμε δει από πού ξεκινάει και που μπορεί να φτάσει ο Χιλιάνικης καταγωγής Jaar. Όλο αυτό τωρα μεταφέρεται λάιβ -μέσα από σύννεφα καπνού και φώτα οι δυο τους «επικοινωνούν» με beats και «μπασομένο» ήχο και με αβανταδόρικη ελεκτρόνικα που λειτουργεί, αν θες, στο κλαμπ, στην αρένα, στα ακουστικά σου. Μάθημα για επίδοξους ηλεκτρονικούς αστέρες που αντι η οθόνη να τους απελευθερώνει, τους ρουφάει όπως μαύρες τρύπες το Εντερπράιζ.
Οι BrighTside. , που κατέβηκαν από την Θεσσαλονίκη και οι Inconsistencies που έπαιξαν στη σκηνή του Red Bull Bedroom Jam, μπορώ να πω ότι πιστοποιούν το γεγονός ότι υπάρχει υλικό αξιόλογο στην ελληνική ροκ/ίντι/ ποστ κλπ, σκηνή. Κι ας έπαιξαν κόντρα στον ήλιο.
Στα «συν» επίσης του Φεστιβάλ, το Μosaiko της Γλυφάδας σε εμφάνιση – έκπληξη με τους εξαιρετικούς καφέδες του, αλλά και τα παιδιά της Ανακύκλωσης που αξίζουν χειροκρότημα για όλη τη δουλειά τους και θα ήταν κρίμα να το πήραν όλο οι Kasabian. Άδικη ζωή.
