Ο ήλιος ήταν ψηλά ακόμη και έδινε τις γνωστές ανταύγειες του στα πεύκα της περιοχής, ενώ στην σκηνή ίδρωναν ήδη οι Little Barrie με μία αυταπάρνηση και θέρμη που κάθε γκρουπ του ροκ στα δύσκολα οφείλει ειδικά να δείχνει. Οι Little Barrie, που είναι και βρετανοί και συνηθισμένοι μόνο σε fair amount οf sun το πάλεψαν και μάλιστα γενναία, γκαζώνοντας τις κιθάρες και τινάζοντας τα ντραμς στον αέρα, γιατί είναι μπάντα με δυνατό εκτόπισμα και πυγμή στο είδος τους, ένα γκαροζο-ροκ με φίνα υφή, γεγονός που και ο μέγας Πολ Γουέλερ έχει εκτιμήσει και έχει μαζί τους συνεργαστεί. Θα ήταν ωραίο να τους βλέπαμε κανονικά και όχι σε ηλιακό τεστ κόπωσης και μια μέρα μπορεί να γίνει αυτό. Όπως και το άλλο-ξέρετε ποιο-να έρθει ο Μπρους Σπρίνγκστιν.Βρισκόμαστε στην καρδιά του Rockwave-με τον-λιγότερο–ίσως-κόσμο-στην ιστορία του, καθώς η πρώτη μέρα έχει κυλήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα προσέλευσης και στο σημείο αυτό αξίζει το χειροκρότημα στους καλλιτέχνες που έδωσαν με ψυχή γενναίες δόσεις από την τέχνη τους …Active Member, Razastarr, Eric Burdon κλπ.
Μια μεξικάνικη κορδέλα έχει τυλιχτεί γύρω από το μικρόφωνο και το μήνυμα περνάει στο κοινό χωρίς περιστροφές και ανατροπές. Οι Calexico είναι οι μεγάλοι Calexico που ξέρουμε και κάθε εμφάνιση των Μπερνς/ Κονβερτίνο & της παρέας τους, το αποδεικνύει με το παραπάνω. Απλά γιατί της Αριζόνας τα παιδιά είναι γκρουπ της πρώτης γραμμής, όσο κι αν δεν είμαι απόλυτα σίγουρη αν αυτό είναι αντιληπτό σε όλο του το φάσμα του από όλο το πλατύ κοινό τους. Πέρα από την μεξικάνικη/σφραγίδα και την φιέστα που είναι ικανοί να «ανάψουν» ανά πάσα στιγμή, οι Calexico προσφέρονται για ενδελεχείς ακροάσεις, για μελέτη και απόλαυση, σα να ήταν ψαγμένο τζαζ ensemble με ανοιχτούς ορίζοντες αλλά και πολλή έρημο στο μυαλό τους. Στην σκηνή, τρομπέτες, Κονβερτίνια κρουστά, σλάιντ κιθάρες, ακορντεόν και τα σχετικά,ο Μπερνς με και χωρίς γυαλιά, διασκευές Love Will Tear Us Apart και Big Mouth Strikes Again, 60ς και 80ς…αυτά κι άλλα ωραία «ως την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε» που είπε ο Τζο με το κομψό καρό πουκάμισο, που ξέρει, εξάλλου, ότι εδώ τον αγαπάμε.
Καλά, τους Calexico τους έχεις ξαναδεί, και δεν είσαι τύπος που επιμένεις να συντηρείς την καλή σχέση σου, έρχεσαι κατευθείαν στο «ψητό» που είναι ο Woodkid, αυτό το παιδί-θαύμα και απόλυτα σε κατανοώ. H εμφάνιση Woodkid είναι αυτή που δίνει στο φετινό Rockwave την κονκάρδα του, “ήμουν κι εγώ εκεί, στην πρώτη του Woodkid στην Ελλάδα”. Με μια άψογη παραγωγή, φώτα, εφέ, visuals που έντυναν την παράσταση, ο Γάλλος και οι μουσικοί του, τα αντικρυστά τύμπανα, τα πνευστά, τα πλήκτρα, διέδωσαν τον λόγο/την μελωδία/τον παλμό της μπαρόκ ποπ τους με έντονα dance διακριτικά, με αεικίνητο ταμπεραμέντο και 100% επαφή με το κόσμο. Καμία έκπτωση, κανένα κράτημα. Απόλυτα κεντραρισμένο στην ουσία της μουσικής και της αισθητικής, τo show σε έπαιρνε μαζί του, ενώ εκείνος, σε στιλ σκέιτερ της διπλανής μπάρας, έμοιαζε να πετάει, αφήνοντας τα μεγάλα του κατορθώματα στη σύγχρονη ποπ (σκηνοθετικά και ντιζάιν πρότζεκτ, συνεργασίες, Pharrell, Lana Del Rey, John Legend, Kanye West, Katy Perry…) κάπου αλλού προφανώς, για να μην τον βαραίνουν.
Παρέμεινα στην σκηνή με το αυτό το vibe, κάνοντας μια βόλτα από τον «κάμπο» δίπλα όπου ο Γιάννης Χαρούλης κένταγε τα δικά του Κρητικά και τα κοπέλια μια χαρά περνούσαν, αλλά ο rave εαυτός μου με τράβαγε προς Bοοka Shade που έπαιζαν την ίδια ώρα αφού, είναι κάποιες στιγμές που το πάρτι έχει νόημα, έχει χρώματα, σχήματα, μάτια, χέρια στον αέρα και την αλάνθαστη φλέβα του βετεράνου της dance να το κρατάει στα ύψη για όσους (εκεινους τους λίγους) που χόρευαν μπροστά. Και έτσι έγινε, με μια 90ς τρέλα. Αν το Rockwave εν τέλει, έσπαγε το fortune cookie του, θα διάβαζε κάτι σαν κι αυτό: «αύριο είναι μια καινούργια μέρα/ δες την και με καινούργιο μάτι», ή αυτό: «μια μαντινάδα είναι ροκ ή ίσως πάλι όχι», ή επίσης σαν αυτό «Κρίση είναι. Μπορεί και να περάσει», ίσως και κάτι εντελώς άλλο…
