Τρία βασικά πράγματα ισχύουν για κάθε road trip και το πρώτο από αυτά (τα άλλα δύο θα τα βρούμε στο δρόμο) είναι πως δεν πρέπει να κάνεις πλάνα εκτός κι αν είσαι ο Θεός αν και δεν πιστεύω ότι και ο Πάνσοφος είχε εξ’ αρχής κάποιο ειδικό σχέδιο, απλά ως Πάνσοφος μπορεί και βρίσκει λύσεις. Εμείς, από την άλλη ακολουθούμε το ένστικτο και επειδή, ον δε ρόουντ τώρα, οδηγεί κυρίως ο Ντετέκτιβ Ένα που είναι Κριός στο ζώδιο, οι αποφάσεις είναι ακαριαίες. -Εδώ; Ναι εδώ! -και κόβουμε αριστερά. Ο συνδυασμός μέσα στο αυτοκίνητο, με τους δύο του άκρως παρορμητικού ζωδίου του Καρκίνου, όπως αναφέρονται οι ειδικοί με χάρη και μια δόση αμηχανίας μπροστά στο μυστήριο της ύπαρξής μας, εξηγεί τις περισσότερες επιλογές στον δρόμο, αλλά και τον δρόμο τον ίδιο. Και είναι εντελώς λάθος αυτό που μας χαρακτηρίζουν ζώδια του σπιτιού. Λάθος.
Τέσσερα τεράστια γράμματα στην άκρη δεξιά δείχνουν τη γέφυρα αριστερά και από εκεί την άλλη άκρη του Διαστήματος. -Θα σταματήσουμε οπωσδήποτε! λέει ο Ντετέκτιβ Δύο. Αφού είμαστε εδώ δε γίνεται να μην πάμε στη NASA. Σε εμένα το λέτε- λέω εγώ- που κάποια στιγμή θα έρθει το μεγάλο διαστημόπλοιο να με μαζέψει; Ο Ένα είχε πάρει ήδη τη στροφή και πηγαίναμε…
Ο ήλιος, στο μεταξύ, έπεφτε και η άσφαλτος χρύσιζε σαν να την είχαν περάσει με βερνίκι για τα χάλκινα. Συνεπώς-και δεν χρειαζόταν να λέμε περιττά πράγματα- το Γκάλβεστον μπορούσε να περιμένει, δεν μας περίμενε και κανείς άλλωστε, πουθενά δεν μας περιμένει κανείς, έτσι εμφανιζόμαστε και τους αιφνιδιάζουμε όλους. Όπως έχει πει και ο Γούντι Άλεν το 80% της επιτυχίας είναι απλά και μόνο να εμφανίζεσαι. Σωστό.
Το Μοτέλ που διαλέγουμε (ή αυτό μας διαλέγει, κρατήστε μια σημείωση εδώ) μοιάζει απ΄ έξω με τυπικό, φτηνό σχετικά Μοτέλ, αλλά αποκαλύπτει πολύ περισσότερα όταν περάσεις την συρόμενη πόρτα του. Αν ακολουθήσεις το δρόμο ίσια μπροστά βγαίνεις στα κεντρικά του Διαστημικού Κόμβου και στις πύλες της ΝΑSΑ που σημαίνει πως τόσο το δικό μας Μοτέλ όσο και τα άλλα της περιοχής φιλοξενούν επισκέπτες που ονειρεύονται άλλους πλανήτες ή σκεπτικιστές που θέλουν να αποδείξουν πως ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ στο Φεγγάρι αλλά τα σκηνοθέτησε όλα ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ του οποίου Η Οδύσσεια του Διαστήματος μπορεί και να ήταν ένα side project στην δουλειά του εκείνη την εποχή.
Ας λένε ό,τι θέλουν. Ο χώρος υποδοχής του Μοτέλ ήταν ό,τι ακριβώς θα είχαμε παραγγείλει αν μας δινόταν η ευκαιρία. Στους τοίχους πόστερ με πλανητικά συστήματα και εικόνες της Σελήνης από τις φωτογενείς πλευρές της, τουριστικά προσπέκτους σκορπισμένα στα γύρω τραπεζάκια και στον ξύλινο πάγκο της ρεσεψιόν με ειδυλλιακά σχέδια από μακρυνούς γαλαξίες ανακατεμένα με «οδηγούς» στα ενδότερα της ΝΑΣΑ, τυπωμένους σε ιλουστρασιόν χαρτί και σε όλες τις γλώσσες, μηδέ εξαιρουμένης και αυτής των Κλίνγκον, κάτι που κάποιοι από τους πελάτες σίγουρα θα εκτιμούσαν.
Το όλο σκηνικό στη σούμα του, μαζί με τα διακοσμητικά μπρελόκ διαστημόπλοια και αστροναύτες ερχόταν με φόρα από cult science fiction ταινία της δεκαετίας του 50, όταν η ξένη απειλή έσκιαζε την Αμερική και τα πράσινα ανθρωπάκια την ενσάρκωναν χρηστικά στην οθόνη.
Κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον με κρυφή χαρά διαπιστώνοντας τελικά ότι είχαμε κάνει διάνα στο σημείο, όταν πίσω από τον πάγκο της υποδοχής (vintage κι αυτός με όλα τα κομφόρ) εμφανίστηκε μελαμψός και χαλαρός ο υπάλληλος του ξενοδοχείου – μπορεί να ήταν και ο ιδιοκτήτης – που μας θύμιζε έντονα κάποιον. Η παρουσία του έδινε ακόμη περισσότερο νόημα στη ζώνη του μισοσκόταδου όπου είχαμε ήδη εγκατασταθεί.
-Μοιάζετε πολύ ενός ηθοποιού, του Πίτερ Σέλερς στην ταινία το ‘Πάρτι’…, του είπε ο Ντετέκτιβ Δύο με την άνεση που έχει να λέει πάντα τα πράγατα με το όνομά τους.Μα και βέβαια, του Πίτερ Σέλερς. Με ξάφνιασε λίγο που του το είπε κάπως απότομα, αλλά αλήθεια ήταν.
– Δεν είμαι ο Πίτερ Σέλερς, απάντησε εκείνος, πολύ σοβαρά, σημειώνοντας και τα στοιχεία της πιστωτικής κάρτας (τα γνωστά- καμία χρέωση παρά μόνο για λόγους ασφαλείας αν και δε νομίζω ότι το ανάφερε καν αυτό, απλά το έκανε). Στο τέλος της φράσης του κόλλησε ένα χαμόγελο συγκρατημένο, αλλά όχι αμήχανο, και στη συνέχεια μας ανοίχτηκε περισσότερο με πληροφορίες για τις ώρες του πρωϊνού και οδηγίες για τις διαστημικές μας περιπέτειες της επόμενης μέρας.
Δεν ήταν ο Πίτερ Σέλερς, αλλά αν ο Πίτερ Σέλερς είχε δίδυμο αδελφό στο Πακιστάν, που είχε έρθει στο Τέξας και δούλευε σε ένα Μοτέλ στο δρόμο της Εθνικής Υπηρεσίας Αεροναυτικής και Διαστήματος των Ηνωμένων Πολιτειών – τότε ήταν αυτός, τον είχαμε βρει.
«Τσίμπησα» από δίπλα ένα από τα πόστερ με τους γαλαξίες που ήταν για να τους πελάτες του ξενοδοχείου, το έκανα ρολό και το πήρα μαζί μου. Γύρισα και άρπαξα άλλα δύο από αυτά και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε λίγο αργότερα και πάλι στη ρεσεψιόν. Ο ήλιος κόντευε να δύσει εντελώς και είχε βάψει τα πάντα γύρω κόκκινα σα να είχαμε φτάσει στον Άρη, τον Κόκκινο – σκονισμένο- Πλανήτη. Μ’ αρέσει εδώ!, είπα στο Ντετέκτιβ Ένα και του έδωσα ένα διαστημικό φιλί (συνεχίζεται) 
