H φετινή πρεμιέρα των Νυχτών Πρεμιέρας ήταν ξεχωριστή, αν και όλες είναι ιδιαίτερες και ξεχωριστές με την διαφορά πως αυτή τη φορά καλό θα ήταν να είχες συνειδητοποιήσει, τόσες μέρες που το είχες στο μυαλό σου, πως συμπληρώνονται 20 χρόνια Πρεμιέρες – και 25 περιοδικό Σινεμά – χρόνια, που περνούσαν σαν κινηματογραφική ζωή μπροστά από τα μάτια μου καθώς τα εξώφυλλα του περιοδικού με τους Γουόρεν Μπίτι, Τομ Κρουζ, τις Σέριλιν Φεν, Μέριλιν κλπ, το ένα μετά το άλλο έβγαιναν στην οθόνη της αίθουσας Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής, εκεί που έγινε η Πρεμιέρα.
–Μήπως δεν μετράνε καλά; Μήπως βιάζονται; Μήπως το «20» κερδίζει και ποντάρουμε σε αυτό; Μέχρι να σκεφτώ κάτι πιο έξυπνο, άρχισε η ταινία.
«Ιστορίες για Αγρίους» ή Relatos Salvajes του Αργεντίνου Damián Szifrón, το καλύτερο καμπανάκι πρεμιέρας. Και διάνα στο στόχο: το να το λέει πολλά με χιούμορ σαρδόνιο, με έναν άμεσο, ακραίο, απρόβλεπτο, τρελό για τα σίδερα, τρόπο πετώντας κοτρόνες στην καταπίεση, την πονηριά, την εξαπάτηση και ντελαπάροντας την πραγματικότητα που όσο είναι των Αργεντίνων άλλο τόσο είναι και δικιά μας, μαζί χορεύουμε το τανγκό της κρίσης μέχρι να το γυρίσουμε σε πόνγκο πάνω στις χοντρές κοιλιές τους. Ταινία που δεν πρέπει να χάσεις και που – δεν συμβαίνει και συχνά – δεν βρήκα ούτε έναν άνθρωπο μετά την προβολή, που να μην του είχε αρέσει (και ρεπορτάζ κάναμε). Είχε παιχτεί και στις Κάννες λοιπόν, και οι σινεφίλ είχαν σηκώσει από τότε σημαίες. Το μήνυμα είχε περάσει ξεκάθαρα δυναμικά και λίγο λάιμ στο ουίσκι μετά, βοήθησε να κυκλοφορήσουν χορηγοί και ιδέες. Οι Πρεμιέρες έχουν μπει κανονικά σε πρόγραμμα. Πότε πέρασαν,όμως, είκοσι χρόνια;
