Η δύση έχει μεγαλύτερη διάρκεια στο Τέξας. Και έτσι είχαμε προλάβει και ήμασταν έτοιμοι και πεινασμένοι με όρεξη να δοκιμάσουμε αυτά που τρώνε οι αστροναύτες στα γεύματά τους στην «αυλή» της ΝΑSA, όταν βγαίνουν για λίγο εκτός υπηρεσίας και έχοντας κάνει τόσες βόλτες στο Διάστημα, δεν θα τρελαίνονταν και στην ιδέα να κάνουν κάμποσα χιλιόμετρα ακόμα για ένα, ας πούμε, καλοψημένο στέικ με πατάτες πουρέ.
Ο Πακιστανός Πίτερ Σέλερς, στο μεταξύ, είχε εξαφανιστεί από το πόστο του στη ρεσεψιόν και εμείς δεν είχαμε κανένα λόγο να τον αναζητήσουμε. Είχαμε όμως πολύ σοβαρό λόγο να το γιορτάσουμε! Ο Ντετέκτιβ Ένα είχε τα γενέθλιά του. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Ντετέκτιβ Ένα γιορτάζει τα γενέθλιά του κάπου, πώς να το πω;- ιδιαίτερα; Πριν από μερικά χρονιά, είχαμε βρεθεί στο Νάσβιλ, στα Κεντρικά του Jack Daniels και ο Ντετέκτιβ Ένα είχε τα γενέθλιά του και του είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη, τούρτα-Jack Daniels, μεγάλη, κρέμα-σοκολάτα και με κεράκια πάνω, απόδειξη πως οι άνθρωποι εκεί δεν κάθονται αραχτοί όλη μέρα πετώντας φελλούς στα βαρέλια με το ουίσκι περιμένοντάς το να ωριμάσει, κάνουν κι ένα σωρό άλλα πράγματα.
Πίσω στα διαστημικά χωράφια μας, τώρα, συμφωνήσαμε να προτιμήσουμε το Ιταλικό εστιατόριο, πρώτα από όλα επειδή η Ιταλική κουζίνα είναι μια από τις σταθερές του σύγχρονου πολιτισμού μας και μπορεί πιστεύω ο καθένας να το καταλάβει αυτό, αλλά και επειδή ήταν κοντά, δηλαδή σχεδόν απέναντι από το Μοτέλ, αν και αυτό το «απέναντι» στην Αμερική μπορεί να περιλαμβάνει αλλαγή λωρίδας, μερικές στροφές και ένα φανάρι. Ο Ιταλός μας υποδέχτηκε στην πόρτα. Ο ίδιος ο Σινιόρε Φράνκι, αν θυμάμαι σωστά το όνομά του, ή αν μας το είπε, δεν είμαι καθόλου σίγουρη γι΄αυτό, ο ίδιος λοιπόν και καμιά εκατοστή αστροναύτες. Επίσης, ο Τομ Κρουζ και η Πενέλοπε και ο Τζέιμς Κάμερον επίσης, όλοι με τις φωτογραφίες τους στους τοίχους, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν και αφιέρωση, κάποιες και σχέδια ζωγραφισμένα, έναν πύραυλο, μια σεληνάκατο, τον πλανήτη Γη σαν βόλο με γαλάζιο μαρκαδόρο. Όλοι, εκείνοι που βλέπαμε στις φωτογραφίες, οι αστροναύτες με τις στολές τους, είχαν δείξει την προτίμησή τους στα ραβιόλια του Φράνκι και είχαν πιει κόκκινο κρασί (φαντάζομαι μια παρασπονδία στην δίαιτα, επιτρέπεται) κάτω από την τουριστική αφίσα του Κάπρι, τόσο ωραίο μέσα στην 60ς αίγλη του, όπου κάθισα εγώ, συνεπαρμένη κατά κάποιο τρόπο από τις αναπάντεχες ομορφιές του Τέξας. Εξετάζουμε το χώρο, από το γωνιακό μας τραπέζι. -Έχουμε έρθει στο σωστό μέρος, ή τι; Ολοι όσοι είναι στις φωτογραφίες έχουν περάσει από εδώ; (ανόητη ερώτηση αλλά την κάναμε). Αυτοί και άλλοι τόσοι, μας λέει ο Ιταλός.
Μου έρχεται στο μυαλό ένα εστιατόριο στην Πάρο (ή στην Αντίπαρο) που όλος ο τοίχος του ήταν γεμάτος από φωτογραφίες και αυτόγραφα. Ο Τομ Κρουζ είχε περάσει κι από εκεί. Και μετά θυμήθηκα το “Queens” στην Γλυφάδα με τους δικούς του διάσημους στους τοίχους και μετά το έκοψα και επέστρεψα εκεί που ήμουν και άρχισα να φαντάζομαι τα μακαρόνια του Frenchie να ταξιδεύουν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σε λίγο πάνω στα στρωμένα λευκά τραπεζομάντηλα είχαμε και την ιστορία του ριστοράντε Frenchie’s, του Τζουζέπε και του Φράνκι δηλαδή, που είχαν αφήσει πίσω τους την πατρίδα, το Κάπρι για να έρθουν και να γίνουν θρύλος στο Τέξας και μάλιστα στο Διαστημικό Tέξας και στα αστέρια του, γιατί όπως λένε, ο ουρανός είναι το όριο, σε αυτή τη ζωή, ίσως και στην άλλη.
Κρασί λοιπόν. Χρόνια Πολλά Ντεντέκτιβ Ένα, Ντετέκτιβ της καρδιάς μου και love of my life, υψώνουμε τα ποτήρια μας με ένα μεσογειακό τόνο που τον εντείνει η ατμόσφαιρα και ο κεφάτος Ντετέκτιβ Δύο, που έχει κι άλλες ιστορίες να πει, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που αναλαμβάνει ο σερβιτόρος και μαθαίνουμε όλα όσα θέλουμε και δεν θέλουμε, ή δεν είχαμε σκεφτεί να ρωτήσουμε από τον μεγαλόσωμο, πληθωρικό, λαλίστατο τύπο που έχει άνεση και την οικειότητα με το αφεντικό, να περνάει όσο χρόνο του αρέσει με τους πελάτες, ειδικά όταν δεν πέφτει πολλή δουλειά. Ήταν ένα ήρεμο βράδυ στου Frenchie.
Ήρθε η σαλάτα και τα κυρίως πιάτα- είχα παραγγείλει νιόκι και μ’ άρεσαν πολύ, οι άλλοι δύο Ντετέκτιβ αποδείχτηκε πως είχαν ζητήσει περισσότερα από όσα άντεχε η όρεξή τους ώσπου κάποια στιγμή είπαν να κρατήσουν αποστάσεις από τα πιάτα τους, πράγμα που είχε λίγη σημασία, τελικά, αφού το βασικό μενού ήταν οι ιστορίες που ακούγαμε και μαθαίναμε διάφορα , όπως το ότι έπρεπε να υπολογίσουμε αρκετό χρόνο για την επίσκεψή μας στη ΝΑSΑ, άλλοι περνούσαν μέρες εκεί. Μάθαμε ακόμη για το πώς υποδέχτηκαν στην περιοχή τον τελευταίο πύραυλο που ήρθε για να εγκατασταθεί μόνιμα εκεί στα Κεντρικά του Χιούστον και φανταζόμουν τον πύραυλο να ‘περνάει’ μπροστά από τις τζαμαρίες του Frenchie και να βγαίνουν οι μάγειροι από τις κουζίνες με τα χέρια αλευρωμένα από τη ζύμη της πίτσας για να τον δουν. Τι μέρα κι εκείνοι που θα ήταν. Αξέχαστη.
-Μετά συνεχίζουμε για Galveston, είπαμε στον σερβιτόρο μας επειδή μας ρώτησε, αν και μας άρεσε να το λέμε γενικά ότι θα πηγαίναμε στο νησί του Τέξας, έχει το γούστο του αυτό, είναι και το τραγούδι επίσης, του Glen Campbell
(https://www.youtube.com/watch?v=ZTbTHlTmDX8) που το κάνει ακόμη πιο ονειρεμένο, οπότε, βέβαια κι εκείνος είχε πολλές ιστορίες να μας πει-πώς δεν είχε;!
(https://www.youtube.com/watch?v=ZTbTHlTmDX8) που το κάνει ακόμη πιο ονειρεμένο, οπότε, βέβαια κι εκείνος είχε πολλές ιστορίες να μας πει-πώς δεν είχε;!
-Θα δείτε τα νερά, εκεί, που είναι σκούρα, για να λέμε την αλήθεια, είναι εντελώς καφέ, το καφέ της λάσπης, μας είπε, αλλά δεν σημαίνει ότι είναι βρώμικα, όχι καθόλου βρώμικα, είναι επειδή, μην ξεχνάτε πρόκειται για τον Κόλπο του Μεξικού, από εκεί που ξεκινάει το γνωστό ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού. Άρχισα να σκέφτομαι αυτό το Ρεύμα του Κόλπου που το μαθαίναμε στη Γεωγραφία στο σχολείο, το ρεύμα του κόλπου, μάλιστα! Μάλιστα, θυμάμαι πάντα το έλεγα, ακόμη και στην τύχη, ότι το κλίμα της τάδε χώρας επηρεάζεται από το Ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού, το Gulf Stream και μέσα έπεφτα, δεν νομίζω ότι είχα πέσει ποτέ έξω. Και τώρα το ίδιο ρεύμα από τη Γεωγραφία ανακατεύει τα νερά του Κόλπου και τα κάνει καφέ. Awesome! Θα το βλέπαμε με τα μάτια μας.
Αλλά εκείνη την ώρα είχαμε μάτια μόνο για τους αστροναύτες (εγώ μόνιμα και για τον Ντετέκτιβ Ένα) και τους πολυπρόσωπους τοίχους του Frenchie’s. Να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες; Ε, ναι, όλοι το κάνουν. Νομίζω ότι πρέπει να φτάσαμε φωτογραφίζοντας ως τους φούρνους.
