Τι κρύβει η απέραντη σιωπή του Διαστήματος; Γιατί είναι όλοι τόσο ήσυχοι εκεί έξω; Τι ξέρουν και δεν βγάζουν άχνα; Ξέρουν κάτι; Μήπως όποιος μίλησε βρήκε τελικά τον μπελά του; Μήπως μιλάνε και δεν τους ακούμε; Μήπως δεν υπάρχει κανείς πια εκεί;
Η τελευταία εκδοχή δικαιολογημένα ανησυχεί. Αν κάποιες από τις θεωρίες συνωμοσίας έχουν βάση, μπορεί όλα να είναι ένα καλοστημένο ψέμα, αλλά ακόμη και στο ψέμα μέσα υπάρχουν αλήθειες και στην αλήθεια του Διαστήματος θα υπάρχουν ψέματα, όπως υπάρχουν μαύρες τρύπες. Δεν αρχίσαμε καλά όμως. Αυτές είναι σκέψεις που κάνεις πριν το πρωινό και είναι οκέι για εκείνη την ώρα αλλά .. Οι μακρινοί άγνωστοι κόσμοι είναι απλώς μακρυά και για την ώρα άγνωστοι.
Απίθανα πράγματα ωστόσο συμβαίνουν σε καθημερινή βάση, απιθανότητες της καθημερινότητας γύρω από μια κούπα καφέ και πιθανώς (ή μάλλον σχεδόν σίγουρα) γύρω από μια μερίδα χρυσαφένιες hash browns πατατούλες τις οποίες συνεχίζουμε να τιμάμε δεόντως σε όλο το ταξίδι.
Στο iHop της γειτονιάς τώρα, τα ελληνικά μας ακούγονται προφανώς εξωγήινα σε ντόπια αυτιά, κάτι που κάνει την συμπαθέστατη σερβιτόρα μας να φωνάξει ενισχύσεις, όχι για την καλύτερη εξυπηρέτησή μας-κανένα παράπονο, εξάλλου ο Ντετέκτιβ Δύο παίζει το μενού του καταστήματος στα δάκτυλα-αλλά επειδή οι «ενισχύσεις» έρχονται από τα μέρη μας. Δηλαδή είχαν φτάσει στο Τέξας όταν η κυρία που μας συστήνεται ευγενικά άφησε πίσω την Ελλάδα για να ζήσει στην Αμερική και κάθε φορά που κάποιος καλός άνεμος φέρνει συμπατριώτες στο κατάστημα, αν μη τι άλλο, είναι κάτι που της φτιάχνει τη μέρα. Έτσι είπαμε να μην μεταφέρουμε ακριβώς το κλίμα της πατρίδας το καταχνιασμένο, παρά στο πολύ απ’ έξω με μια ευχάριστη νότα προσφορά της ημέρας, αφού και το ihop κρύβει μέσα του μια ελπίδα, έστω και ανορθόγραφη.
Θαυμάσια. Γεμίσαμε τις κούπες μας ακόμη μια φορά. Μια στάση πριν το Διάστημα, ωστόσο, έπρεπε οπωσδήποτε να την κάνουμε επειδή ακόμη και οι πιο περπατημένοι χρειάζονται οδηγό.
Εκείνα τα καταστήματα με τους χάρτες, τα περιοδικά και τα βιβλία πουλάνε επίσης CD και βινύλια και, αναπόφευκτο ήταν, μείναμε λίγο παραπάνω. Προσπαθώ να ξεκολλήσω τους δυο ντετέκτιβ όμως γιατί έχουμε μια διαστημική αποστολή μπροστά μας και επί τόπου αποφασίζουμε πως είναι πολύ ωραίο να βάζουμε ένα στόχο μέσα στη μέρα και το ίδιο ωραίο να βγάζουμε τον στόχο από τη μέρα. Γι΄αυτό άλλωστε ξεκινάμε νωρίς, για να έχουμε χρόνο να κάνουμε όλα αυτά τα ωραία πράγματα.
Μεγαλωμένη με Star Trek και ρόλο Κάπτεν Κερκ στο παιχνίδι, καθώς πλησιάζουμε στη NASA νοιώθω πως το Διάστημα μας καλεί και καλό είναι να βιαστούμε. Στη θέα μάλιστα των δυο πυραύλων που στέκονται στην είσοδο του Διαστημικού Κέντρου του Χιούστον σαν άψογα συγχρονισμένες μπαλαρίνες από την Λίμνη των Κύκνων αισθάνομαι περίπου απογειωτικά. Αν δεν το έχεις καταλάβει – «φωνάζει» η εγκατάσταση – έχεις φτάσει στη ΝASA.
Από τη συγκίνηση, υποθέτω, χάνουμε το δρόμο, επιστρέφουμε στην πρώτη λάθος στροφή, την διορθώνουμε και σταματάμε μπροστά στα κιόσκια, τύπου γαλαξιακοί σταθμοί, για να βγάλουμε εισιτήρια. Έχουμε προνοήσει να βρισκόμαστε εκεί νωρίς διαφορετικά θα περιμέναμε στην ουρά ίσως μέχρι την επόμενη αποστολή του Apollo ώσπου στο μεταξύ θα είχαμε κάνει την εκπαίδευσή μας και κάποια, σίγουρα, δοκιμαστικά.
Ο Ντετέκτιβ Δύο, πιο έμπειρος από όλους δίνει σήμα να τον ακολουθήσουμε στη μεγάλη σάλα υποδοχής και από εκεί στο πρώτο διαστημικό τρενάκι το οποίο είναι έτοιμο για αναχώρηση με τους τουρίστες του Διαστήματος στη θέση τους κι εμένα ήδη να ακούω στο κεφάλι μου μέσα τον Κάπτεν Κερκ να διαβάζει τις πρώτες αράδες από το Ημερολόγιο του Κυβερνήτη. Εδώ που είμαστε, highly logical captain!
Στο μεταξύ σημειώνονται στο σημείο θερμοκρασίες ιδιαίτερα χαμηλές, κλασικός ανοιξιάτικος καιρός στον πλανήτη Γη, το τρενάκι είναι ανοιχτό και παγωμένος αέρας έρχεται από παντού. Κάθομαι κολλητά στον Ντετέκτιβ Ένα κι εκείνος στον Δυο καθώς είμαστε κάπως ελαφρά ντυμένοι για τους Γαλαξίες όχι τόσο ελαφρά βέβαια όσο η οικογένεια μπροστά μας, γονείς, παιδιά που ζούσαν κανονικά σε συνθήκες Παγωμένου Πλανήτη και δοκίμαζαν αντοχές.
Απεναντίας, σε άλλη σειρά στο ίδιο αμαξάκι, μια ομάδα με φόρμες που γράφουν ‘Hellas’ και το φερμουάρ κλεισμένο ως πάνω, είναι πιο πολύ μέσα στο κλίμα ,ως αθλητικοί τύποι όλοι τους που είχαν, κάπου, εκπροσωπήσει τα χρώματά μας και είπαν να μην χάσουν και μια τέτοια διαστημική ευκαιρία.
-Κρυώνεις;
-Είμαι μια χαρά.
-Εσύ κρυώνεις; Όχι, μια χαρά είμαι κι εγώ.
-Είμαι μια χαρά.
-Εσύ κρυώνεις; Όχι, μια χαρά είμαι κι εγώ.
-Θαύμα! Κανείς δεν κρυώνει. Μη χάσεις την κάρτα σου.
Α ναι, η κάρτα. Το σύστημα έχει ως εξής: μας μοιράζουν κάρτες με αριθμούς (έχω το 45) τις οποίες θα μας ζητήσουν πίσω στο τέλος της διαδρομής για να είναι σίγουροι ότι δεν έχει ξεχαστεί κάποιος μέσα μόνος με τα μυστικά του Discovery. Θα περίμενα, για να πω την αλήθεια, ένα πιο high tech τσεκάρισμα, αλλά και αυτό έχει τη χάρη του όπως οι διαστημικές ταινίες των 50s, με τα πράσινα ανθρωπάκια και τα γιγάντια καβούρια.
Σε πρώτη φάση πάντως, έχοντας μόλις λίγο απομακρυνθεί από τη βάση δεν μας υποδέχεται ακριβώς το διαστημικό περιβάλλον που θα φανταζόταν κανείς. Γύρω απλώνονται λιβάδια με αγελάδες που βόσκουν στη λιακάδα και φυσικά υπάρχει επιστημονική εξήγηση για αυτό, αφού εδώ που βρίσκεται σήμερα το Johnson Space Center παλιά άραζαν ξένοιαστες αγελάδες που καμιά σκοτούρα δεν είχαν για το τι πετούσε πάνω από τα κεφάλια τους όσο το γρασίδι κάτω ήταν πράσινο. Όπως οι αγελάδες απέκτησαν σκοτούρες και το Διαστημικό Κέντρο του Χιούστον, αν μη τι άλλο, βρήκε εύφορο έδαφος. Φωτογραφίζω τις space cowsπριν χαθούν πίσω από το Κτίριο 9. Μην ξεχνάμε, είμαστε και σε μια αποστολή…(συνεχίζεται)
