 |
| Ο Marty Reisman, γνωστός και σαν Ο Βελόνας. |
Ο Henry Miller έλεγε πως το ping pong είναι παιχνίδι ‘ζωής και θανάτου’ και έπαιζε ping pong ως το τέλος της ζωής του.
Το ping pong είναι ‘ζεν’ και μπορεί να είναι σκέτη εκδίκηση.
Δύσκολα μπορώ να κάνω ότι δεν βλέπω την ρακέτα μπροστά σε ένα τραπέζι με φιλέ. Δεν χρειάζεται καν ζέσταμα. Είμαι μέσα στο παιχνίδι. Πριν από λίγο καιρό διάβαζα το-μπορώ πια να το πω κλασικό στο είδος του-βιβλίο του Jerom Charyn «Καυτά Κοψίματα και Διαβολεμένα Φάλτσα» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα σε μετάφραση Αντώνη Καλοκύρη) και είχα γράψει και στο σάιτ του jumping fish γι’ αυτό.
Από τους κεντρικούς ήρωες στην αφήγηση του Charyn, ο «Βελόνας»,κατά κόσμον Marty Reisman, μεγάλη μούρη και παίχτης αχτύπητος. Ακόμη κι αν δεν έχεις ρίξει μια μπαλιά πάνω από το φιλέ σε πιάνει ταχυπαλμία διαβάζοντας για το παιχνίδι του Βελόνα και του Dick Miles που έγραψε ιστορία, με τους κεραυνούς τους και την τεχνική τους, σαν οι καλύτεροι παίκτες της Αμερικής που ήταν-ακόμη και όταν η Αμερική ‘πολεμούσε’ το Μανχάταν στο πινγκ πονγκ.
Λοιπόν, guess what now!
O “Βελόνας» επιστρέφει. Ο Βελόνας-με τα απίστευτα φάλτσα και τα τρελά κοψίματα, με τους 22 τίτλους και τον εκρηκτικό χαρακτήρα, αμετανόητος δανδής που δεν σταμάτησε στιγμή να προκαλεί όποιον έβρισκε μπροστά του, να πάρει θέση απέναντί του στο τραπέζι με το διχτάκι στη μέση μέχρι που έφυγε από τη ζωή πριν από δυο χρόνια- είναι ο ήρωας της ταινίας του Leo Leigh, γιου του Mike Leigh,
“Fact or Fiction: The Life and Times of a Ping Pong Hustler “ ( https://itunes.apple.com/us/movie/fact-or-fiction-life-times/id898130678?ign-mpt=uo%3D4).
Ο Leigh ακολουθεί τον Marty στα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του που αντανακλούν το θρύλο και την καθημερινότητα σαν πινγκ-πονγκ παρτίδες.
Ο Leigh ακολουθεί τον Marty στα τελευταία τρία χρόνια της ζωής του που αντανακλούν το θρύλο και την καθημερινότητα σαν πινγκ-πονγκ παρτίδες.
Ο Μarty, πάντα σε άψογο στιλ και μονίμως στην αναζήτηση ενός φίνου κουστουμιού, έτοιμο να σπάσει την τσάκισή του πάνω σε κάποιο κολασμένο φάλτσο, κάνει μια στάση στον ράπτη του σουλατσάροντας στους δρόμους του Μανχάταν.
Για «Καυτά Κοψίματα και Διαβολεμένα Φάλτσα», το βιβλίο του Jerome Charyn, έγραφα στο jumping fish:
Μερικά πράγματα είναι εθιστικά και το πινγκ πονγκ είναι ένα από αυτά. Όσοι έχουν πιάσει στα χέρια τους αυτό τον διάολο με τη λαστιχένια επένδυση μπορούν να καταλάβουν για τι μιλάω.
Ο ήχος που κάνει το μπαλάκι πάνω στη ρακέτα του επιτραπέζιου τένις είναι η φωνή που σε υπνωτίζει και σε καλεί να παίξεις, να ψάξεις λυσσασμένα να βρεις αντίπαλο και να ξεκινήσεις το παιχνίδι. Ο Richard Bergman, ο «πιο δυνατός και πληθωρικός παίχτης που έζησε ποτέ» είχε περάσει μια ζωή μελετώντας τους ήχους που κάνει το μπαλάκι πάνω στο τραπέζι, αλλά όταν άλλαξαν τα πράγματα και ήρθε ο Hiroshi Sato με τη μαλακή ρακέτα του για να κατακτήσει τον κόσμο, δεν υπήρχε πια ήχος, και ο Bergman ήταν κωφάλαλος σ’ ένα παιχνίδι που απαιτούσε διάλογο».
Ο Charyn εξομολογείται πως το προσωπικό του πρόγραμμα καθοριζόταν από τις ώρες και τις ιδιοτροπίες των ανθρώπων που είχαν τα κλειδιά της λέσχης και τα άτομα αυτά, λέει, ήταν για εκείνον πιο σημαντικά από τους εκδότες, τους επιμελητές ή τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων γιατί πολύ απλά εκείνοι δεν είχαν τα κλειδιά καμιάς λέσχης για να μπορεί να παίξει. Απόλυτα κατανοητό.
Απείθαρχο άθλημα. Ξεκίνησε σαν ένα παιχνίδι που έπαιζαν κυρίες για να περάσουν την ώρα τους και έγινε το μυστικό που μοιράζονταν απίστευτοι τύποι πίσω από κλειδωμένες πόρτες του Μαχνάταν στοιχιματίζοντας χρήματα στον εαυτό τους. Από εκεί στο Παρίσι, και στα φάλτσα του Ζορζ Μουστακί, του «Μέτοικου» που είχε το κλειδί για τη λέσχη της Οδού Πασκάλ και εκεί παίχτηκαν μνημειώδη σετ ανάμεσα στον Μέτοικο και τον συγγραφέα. Από εκεί πάλι στο Pacific Palisades, την «έδρα» του πιο διάσημου παίκτη του Henry Miller που είχε αναγορεύσει το πινγκ πονγκ σε «παιχνίδι ζωής και θανάτου». Έπαιζε πινγκ πονγκ ως το τέλος της ζωής του και πίστευε πως το πινγκ πονγκ μπορούσε να σημαίνει δράση και αδράνεια ταυτόχρονα, πως είναι διαλογιστικό και πολύ ’ζεν’. Στην εποχή του Henry Kissinger έγινε και διπλωματικό παιχνίδι ανάμεσα στην Αμερική και την Κίνα με τους Κινέζους να σαρώνουν με τη ρακέτα τους τα πάντα.
Σε κάποιο σημείο, ο συγγραφέας, έχοντας τον Μουστακί απέναντί του τον ρωτάει για τη σχέση του πινγκ πονγκ με τη μουσική. «Ο Ζωρζ όμως δεν τσίμπησε. Είπε ότι ο ρυθμός που είχε το μπαλάκι δεν είχε καμμία σχέση με τη μουσική του, παρόλο που πολλοί μουσικοί έλκονταν από το επιτραπέζιο τένις. Το πινγκ πονγκ ήταν σαν τα μαθηματικά στο διάστημα».
Κακά τα ψέματα. Μερικά πράγματα τελικά είναι εθιστικά και αυτό το βιβλίο με τα διαβολεμένα φάλτσα του, πραγματικά είναι ένα από αυτά.
