Ξεκίνησα τη χρονιά διαβάζοντας Bleeding Edge (κλείνω πάλι με Pynchon-“V.”) και μετράω τις μέρες _καθόλου υπερβολή _για το Inherent Vice μέσω Πολ Τόμας Άντερσον στην οθόνη. Στην παράνοια της εποχής μερικά ακαταμάχητα κεφάλαια, επεξηγηματικής (μα τι λέω;!) συμπεριφοράς. Υou Never Know:η ‘βασική ντιρεκτίβα” από το 2001 στη Νέα Υόρκη όπου τοποθετεί την ιστορία του-κάτι που ισχύει από τότε ως σήμερα κανονικά.
Επειδή έτσι είναι.Ο άνθρωπός μας γράφει για την 11η Σεπτεμβρίου, χωρίς να γράφει για την 11η Σεπτεμβρίου και τον ακολουθούμε σε ένα κόσμο όπου η πρόβλεψη των κινήσεων των αγορών θα έχει την ίδια αξία με την πρόβλεψη μιας μεγάλης καταστροφής, μας οδηγεί σε ένα μεγάλο μυστήριο, στο Deep Web my friend (ο όρος με έννοια προ-Ιντερνετική), που σημαίνει πολλά μυστήρια μαζί, αλληλένδετα, ασύνδετα, φλου και κρίσταλ-κλίαρ, ένα ακόμη Ευαγγέλιο για βαθιά μελέτη με αχόρταγη δίψα. Έτσι είναι. Τελεία.
Bleeding Edge. Άλλωστε το ξέρουμε. Από τη μια στιγμή στην άλλη, ο πλανήτης μπορεί να σβήσει, μια απέραντη σιωπή να καλύψει τον Κυβερνοχώρο και σαν μικρά λαμπάκια να ξεθωριάζουν ένας-ένας οι τελευταίοι χάκερς που δεν κατάφεραν να βρουν καταφύγιο. Το ότι δεν έχει συμβεί ακόμη, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το έχεις υπόψη σου.
Η Μαξίν, η κεντρική ηρωίδα-θα ξυπνήσει νωρίς, θα ετοιμαστεί να πάει το παιδί στο σχολείο και να πέσει με τα μούτρα στη δουλειά, εξιχνιάζοντας (ή όχι) μια ακόμη απάτη καθημερινής κατανάλωσης. Εκτός και αν-κάτι bleeding edg–y αποσπάσει την προσοχή της. Βρίσκεσαι ήδη σε απόλυτα ασφαλές και απολαυστικό σε κάθε πάτημα Πιντσονικό έδαφος. Θαυμάζω κάθε παράτολμη στροφή, κάθε απρόσεκτη, επιβεβλημένη, ξυστά στην κεντρομόλο, στραβοτιμονιά. Είμαστε εθισμένοι. Είμαστε πορωμένοι. Έχει συμβεί σε πολλούς. Το hype διαλύεται σαν δισκίο παναντόλ στο νερό. Εξαφανιζόλ.
Έτσι λοιπόν στις σελίδες μας, το Διαδίκτυο, ο Ιστός που ξεκίνησε την εποχή του Ψυχρού Πολέμου (… όταν τα think tanksήταν γεμάτα από τζίνια που ύφαιναν πυρηνικά σενάρια…σελ 419, εκδ. Jonathan Cape) έχει κρυφές ‘χάρες’ και απόκρυφα σημεία (τέτοια που, αν στα αλήθεια θελήσει κανείς να κρατήσει κρυφά και να τα διακωμωδήσει δεν έχει παρά να τα πασπαλίσει με κάμποσα Καλιφορνέζικα στοιχεία… λέει κάπου η έμπιστη ‘αράχνη’ μας) έχει, λοιπόν, καταπακτές και δαιδαλώδεις άκρες όπου από τη στιγμή που βρεθείς, «αυτόματα και για πάντα» σβήνουν όλα τα ίχνη σου, έχεις ξεχάσει αμέσως πού έχει φτάσει το τελευταίο σου κλικ. Όπως είπαμε, you never know. Κάπου εκεί, ίσως και δίπλα σου, καταστρώνεται σχέδιο συνωμοσίας υψηλού κινδύνου. Μια καπάτσα μύτη που “πιάνει” το καμένο ψητό πριν αυτό καν μπει στο φούρνο είναι πάντα χρήσιμη. Κοινώς μυρίζεται με τη μία κάθε ‘διαφθορά-ντοτ-κομ’. Κάτι μου θυμίζει.
Διαβάζω με ανείπωτη χαρά. Για ιστότοπους με πολύπλοκο ντιζάιν, μαύρες τρύπες του Διαδικτύου, για deep web, weblogs και avatars που κάνουν το γύρο της Γης πολλές φορές, για zip drivers, printers, modems και hackers που χρησιμοποιούν καινούργια data πριν πιουν την πρώτη γουλιά καφέ με μεγάλο ρίσκο για τέτοια ώρα _τέτοια λόγια_κάτι που ίσως και μην έχει κανένα νόημα εν τέλει, ή να πρέπει για κάποιο λόγο να αναλύσεις τα λόγια της Kim Novac στο Picnicτου ’56 σαν να βρίσκουν και οι Χιτσκοκικές ξανθιές το δάσκαλό τους (τη δασκάλα τους καλύτερα) στην ακαταμάχητη 90s κόμμωση της Ρέιτσελ Γκριν στο Friends (πάντα με την προ–facebook έννοια του όρου). Πόσα θα έχει να γράψει ο άνθρωπός μας τώρα! Το σκέφτομαι συχνά αυτό. Όπως και αυτό που άκουσα κάπου: τι σημαίνει να διαβάζεις Pynchon (και DeLillo βέβαια); Τον μυστήριο αυτό τύπο που είναι ‘αόρατος’ και δεν έχει ούτε ένα δικό του σάιτ για να ανεβάσει τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς, το soundtrack που θα μοιραζόμασταν όλοι στην πιο συμφεροντολογικά super share εποχή;
Όλα κατά κάποιο τρόπο έχουν υπόσταση με νόημα από τη στιγμή που παίρνεις μηνύματα και κρατάς τους κωδικούς: η ανοιξιάτικη κολεξιόν του Narciso Rodriguez, η επόμενη μέρα των Gallery Lafayette με στιλ-τα ρέστα μου-Christopher Walken και Battlestar Galactica προωθητικές δυνάμεις, υπαρξιακές αγωνίες, φόβοι με θέα στην άβυσσο, εξωγήινοι πρωταγωνιστές μυστικών προγραμμάτων που εκπαιδεύονται (ποιος ξέρει;) για να ενταχθούν σε αποστολές ασφάλειας πολιτών, θεωρίες συνωμοσίας, τρομακτικά σενάρια με ετικέτα Montauk Project και ταξίδια στο χρόνο, σε άλλες, πέρα από τις γνωστές, διαστάσεις. Επίσης γεύσεις από σμούθις εχινάτσια και πανίνι με φύκια…Να είσαι σίγουρος πως η καρμική τεχνολογία θα σε περιμένει κάπου για να φωτογραφηθείς μαζί της. Και όποιος σερβίρει λύσεις, απαντήσεις και φινάλε, έχει σκοπό να σε ξεγελάσει-τα έχουμε πει αυτά.
Μην ξεχνιέμαι: γιατί διαβάζουμε ‘φανατικά’ Thomas Pynchon; Επειδή-πείτε guys-όλοι ονειρευόμαστε να πιούμε μαζί του μια παγωμένη μαργαρίτα στο Palo Alto. Έχω μάθει ότι τις κάνουν υπέροχες.
-Το δωράκι. Το Bleeding Edge κυκλοφορεί στα ελληνικά. Τόμας Πίντσον «Υπεραιχμή» από τις εκδόσεις ‘Ψυχογιός’. Διάβασέ το, απόλαυσέ το στην έξοχη μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή, ενός αληθινού Pynchon–man!
