Δες τώρα πώς έχει το θέμα. Από τα 30ς κομμένο και ραμμένο, γάντι σε μας. Aπό την αρχή και με τον Ken Loach κοντά μας – υπόσχεση: θα χορεύουμε, θα τραγουδάμε, θα διαβάζουμε, θα συζητάμε, θα ζούμε τη ζωή που θέλουμε. Όλος ο τόπος μας ένα Jimmy’s Hall.Είσαι μαζί, ή θα κάθεσαι και θα βλέπεις τηλεόραση; Γι’αυτό λέω, άστους να ψήνουν, να τηγανίζουν, να λιβανίζουν, να «μαγειρεύουν» και πήγαινε σινεμά. Στου Tζίμι.
Τζαζ, σουίνγκ και επανάσταση. Βιβλία, μολύβια, ποίηση, τέχνη, τα ‘όπλα’ κλασικά κατά της καθημερινής βίας, της σάπιας εξουσίας. Εκεί τοποθετεί ο Ken Loach την ιστορία του, αληθινή ιστορία, συνδέει τα καλώδια, ενώνει τους πόλους και σε κεντρικότατο σημείο ανεβάζει ένα γραμμόφωνο.
Ο Jimmy Gralton (Βarry Ward εκρηκτικός στους χαμηλούς του τόνους, εκρηκτικά ήρεμος στην ένταση) αφού έζησε μερικά χρόνια στην Αμερική και το μεγάλο κραχ της δεκαετίας του 30, επιστρέφει στην πατρίδα του την Ιρλανδία και στην μικρή πόλη του στήνει πάλι το ‘στέκι’, ένα πολιτιστικό κέντρο όπου οι άνθρωποι πηγαίνουν και ακούνε μουσική και χορεύουν, ζωγραφίζουν, μιλάνε.
Κάτι είναι ζωντανό, έχει συναισθήματα, ανταποκρίνεται. Μεγάλη ενόχληση και επικίνδυνα πράγματα, αυτά όμως, για την Εκκλησία, το καθεστώς , για όσους θέλουν να μένουν όλα ίδια και η κοινότητα βυθισμένη στον πειθήνιο ύπνο της αδράνειας. Παλιά ιστορία-ο κομμουνιστής Jimmy Crarlton εξορίστηκε χωρίς δίκη από την πατρίδα του, στην Αμερική-αλλά οι σπίθες είχαν ανάψει. Διαφορετικές όψεις βγαίνουν σιγά σιγά από τις σκιές. Ο πάτερ Σέρινταν ‘βγαίνει νικητής’ ας πούμε, αλλά οι μουσικές φαίνεται πως αλλάζουν τελικά το σκορ στην αίθουσα.
Σα να γνέφει, το Jimmy’s Hall, αγωνιστικό χαιρετισμό στις, φετινές επίσης, ‘Ιστορίες για Αγρίους’ – γραμμένο στη γλώσσα του Ken Loach, όμως: πολιτική και ευαισθησία. Στην καρδιά του πιο άγριου καπιταλισμού, του σκληρού και απάνθρωπα εξελιγμένου συστήματος που τα δόντια του τρίζουν από την απληστία και τα νύχια λιμάρονται για να χωθούν πιο βασανιστικά στις σάρκες. Έλα όμως που εμείς ξέρουμε τα βήματα του χορού. ..
