Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Φλουταρισμένο λίγο, αλλά πάλι καλά. Καλά, που λέει ο λόγος. Πέφτουν αυτιά και όχι από το κρύο. Από αυτά που ακούω εδώ κι εκεί –μέρες που είναι (και δεν είναι). Πού ζουν οι άνθρωποι; Τι τρώνε; Τι πίνουν; Τι παίρνουν και δεν μας δίνουν; Δεν βλέπουν, λέει, την κρίση, ίσως και την είδαν για λίγο κάποια στιγμή έτσι τυχαία, κάπως φευγαλέα, ρομαντικά, από μακρυά- ίσως και να της έγνεψαν από συμπόνοια … αλλά το φιλοσοφούν με στοχασμό βαθύ:είχαμε ξεφύγει, λένε…και τους απαντώ speak for yourself, εντάξει;
Άνθρωποι στο δρόμο, χωρίς φαγητό και φάρμακα, συντάξεις αόρατες δια γυμνού οφθαλμού, μισθοί στενοί που δεν κάνουν σε κανέναν, ουρές παντού και εξευτελισμός του πολίτη, αίσχη, απειλές, ντροπές και ψέματα σερβιρισμένα με μπαχαρικά ξετσιπωσιάς που βρωμάνε από χιλιόμετρα μακρυά.
Θολά νερά, ποτάμια κι Αχελώοι και τρέχα γύρευε σε αγιασμούς υδάτων. Συνεχίζουν τον εξάψαλμο απονενοημένης (κι άλλης, κι άλλης) προσπάθειας αλλοίωσης της πραγματικότητας, με όραμα μόνο και αληθινό, τις πολιτικές και όποιες άλλες καριέρες τους. Σκιές και σκοτεινά σενάρια εκφοβισμού. Να ανάψουμε κανένα φως-μη σκοντάψουμε εδώ μέσα.
