Ας πούμε ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Ας το πούμε- χωρίς αποδείξεις. Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Για κάποιους λόγους χαμηλώνεις ταχύτητα, ρολάρεις με τον Doc Sportello, κατεβάζεις το τζάμι για να σε χτυπήσει ο ζεστός αέρας της Νότιας Καλιφόρνιας, απέχεις μίλια από παντού.
Κάπως έτσι φτάνει στα χέρια μου το Inherent Vice (εκδόσεις random house/ χοντρό εξώφυλλο, σελ 369). O σύντροφος Μάικ, ακόμη μια φορά στη σωστή θέση, έχει κάνει κλικ στο βίντεο- πρόμο του βιβλίου: Καλωσήρθατε στην «Corditta Beach, αρχές της δεκαετίας του 70».
Στο εξώφυλλο: μπροστά από ένα surf shop, το woody αμάξι φορτωμένο με σερφο-σανίδες, στέλνει προκαταβολικά μηνύματα προσμονής μέσα στη ζαλάδα της εποχής, σε σημείο που ως και ο μπαφιασμένος ανεμιστήρας του Doc θα τα είχε φτύσει. Εκεί αρχίζει η πλάκα. Όλα μπερδεύονται, με τον Πιντσονικό τρόπο, όπου η άκρη στο νήμα διόλου δε σε νοιάζει.
Τύποι πάνε κι έρχονται, ξέμπαρκοι της παραλίας, ξεμυαλισμένες ενζενί, παλιές φιλενάδες, surfers και μέλη από σερφ-μπάντες που θα έκαναν τον Τζιμι Χέντριξ να γυρίσει πίσω και να ta δώσει όλα μαζί τους. Η λατρεμένη παράνοια του Pynchon, τριπαριστή και φευγάτη, λιάζεται και κλείνει το μάτι.
«Κάτω από το λιθόστρωτο, η παραλία»
To σύνθημα από τον Μάη του 68, ‘ εισαγωγή στο Έμφυτο Ελάττωμα.
Διαβάζω τις σελίδες δυο και τρεις φορές για να τις χορτάσω, να τις χαρώ, να τις χορέψω, να τις ακούσω στα αυτιά μου δυνατά. Μέσα στην μαυρίλα των ημερών (ήταν το 2009 που το πρωτοδιάβασα) ήρθε σαν έκρηξη αισιοδοξίας, κομμένη και ραμμένη για την Κατάσταση, στα μέτρα μας.
Κανείς τόσο επιδέξια και με γνώση, όσο ο Pynchon
δεν χειρίζεται την ποπ κουλτούρα, κανείς σαν τον Pynchon δεν παίζει έτσι με μουσικές! Το μυθιστόρημα είναι jukebox. Είναι mixtape. Τραγούδια, στίχοι, μπάντες της Δυτικής Ακτής , ή της αντίπερα όχθης, αληθινές ή Pynchon–made, όπως οι Meatball Flag με την επιτυχία τους ‘Soul Gidget’ και οι Boards, αλλά και Dick Dale, πολύς Dick Dale, θεός της surf κιθάρας, ροκαμπίλι, τζαζ, μπλουζ, με κλασικές νότες ως θρυλικές ρεμπέτισσες.
Οh Yes! Ο Μεγάλος δεν κάνει φιγούρα, τα πάντα ανήκουν στον ιστό της αφήγησης, ως και η Ρόζα Εσκενάζι: «Tito had Roza Eskenazi tapes playing over the car stereo. “Listen to her, I adore that chick, she was the Bessie Smith of her day, pure soul … ‘Ti atimo meraki ,who hasn’t had that, man?…these rembetissas of Tito»…
Διαβάζω και περνάνε από το μυαλό μου ιδέες και το πώς ο εκρηκτικός αυτός Pynchon θα μπορούσε να γίνει ταινία.
Ποιος θα έκανε την φευγάτη ιστορία του σινεμά χωρίς να τον προδώσει; Ισως κανείς άλλος, εκτός από τον Paul Thomas Anderson. Είναι η ταινία που περιμένω πιο πολύ από τη στιγμή που έμαθα πως γυρίζεται. Σε λίγες μέρες, σε μια αίθουσα κοντά μας. Λίγο πριν τη δω, διαλέγω μερικά τραγούδια από τις σελίδες του Inherent Vice. Ένα βιβλίο με κανονική playlist.
* Τhomas Pynchon, Έμφυτο Ελάττωμα (εκδ. Καστανιώτης, μετάφραση Γιώργος Κυριαζής).
The Surfaris, Wipe Out
Johnny And The Hurricanes – Bamboo
Ethel Merman / There’s No Business Like Show Business
The Chantays, Pipeline
The Beach Boys , Help me Rhonda
The Doors , People are strange
Βyrds , Eight Miles High
The Spaniels – A Stranger In Love
Pink Floyd, Interstelar Overdrive
Ρόζα Εσκενάζυ, Τράβα ρε αλάνη
