Πρώτα από όλα αυτό: όποιος νομίζει ότι θα βουτήξει σε νοσταλγίες, γλυκανάλατα φλας-μπακ, ρετρο-μανίες και άλλα παρόμοια, λάθος κάνει και να το ξέρει.
Ο Δάκης live είναι μια φουλ εμπειρία.Είναι ο καλλιτέχνης που θα αντλήσει από παντού, από τα 60ς,τα 70ς,το γαλλικό τραγούδι, το ιταλικό, το ποπ και το ροκενρόλ, τη τζαζ, τα πάντα (γιατί τα κατέχει-και για πόσους στ΄ αλήθεια μπορείς να το πεις αυτό;) βάζοντας σφραγίδα δική του, όπως χρόνια κάνει άλλωστε, με τους δικούς του κανόνες, πιστούς στη μουσική που τον εκφράζει. Είναι ένας entertainer που δεν νοιώθεις ότι ‘εκβιάζει’ τη συγκίνηση του κόσμου αλλά αβίαστα και άνετα παρασύρει μαζί του το κοινό σε μια μουσική διαδρομή από την pure fun και cult άκρη της ως τις πιο εσωτερικές, εστιασμένες στο τραγούδι, στιγμές της.
Αλλά αυτά, πάνω-κάτω, τα ξέρετε. Εκείνο που ίσως δεν ξέρετε, εκτός κι αν είσασταν, χτες το βράδυ, στο Tiki, το αγαπημένο, εξωτικό κλαμπ της πόλης, είναι ότι ο Δάκης ήταν εξαιρετικός για δυο ώρες πάνω στη σκηνή, στις δικές του επιτυχίες (από Εκείνο το Πρωί στην Κηφισιά ως τη Μαίρη και το Τσάι με Λεμόνι ) σε άλλα παλιά ποπ και όχι μόνο, καθώς περνούσε από Σασά Ντιστέλ σε΄Ελβις, από εκεί σε Σινάτρα και Stones, με το Satisfaction, κερδίζοντας μας όλους, είτε είχαμε στ΄αυτιά, κατεβαίνοντας προς Ακρόπολη, τα τελευταία του Kendrick Lamar, Duke Dumont, ή κάποιο ευφάνταστο drum ‘n bass mixtape. Άμεσος, αυθεντικός, με τον σεβασμό που έχει ο ίδιος σε αυτό που κάνει και τού επιστρέφουν οι φαν που τον ακολουθούν χρόνια ή τον συνάντησαν πρόσφατα για πρώτη φορά στο youtube.
Μακάρι, σκέφτομαι, όπως έγινε πχ. με τον Τομ Τζόουνς ή το Νιλ Ντάιαμοντ, να βρισκόταν ένας εμπνευσμένος παραγωγός που θα συνεργαζόταν με τον Δάκη, σε κάποιο μουσικό πρότζεκτ- θα είχε αμέσως την προσοχή μας.