Από την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι, δεν έβλεπα τη στιγμή να το ακούσω ξανά. Καθώς το Blurred Lines σκαρφάλωνε στα ύψη, βδομάδα με τη βδομάδα, μέρα με τη μέρα, περίμενα την ώρα που θα ερχόταν πάλι-για να δώσωvolume-σε μια σχέση σχεδόν εξάρτησης. Το καλοκαίρι του 13 είχε πολλά καλά τραγούδια, αλλά αυτό ήταν ένα διαβολικά καλό τραγούδι (χωρίς να παραβλέπω και πως το ακούγαμε κάτω από συνθήκες εξαιρετικές). Εκρηκτικό και αναπόδραστο. Με αυτό το ‘feeling’ που έχουν μερικά τραγούδια στην καρδιά τους και κουμπώνει με αυτό που έχεις εσύ στην καρδιά σου, υποθέτω και τα υπόλοιπα είναι λίγο ως πολύ θολές γραμμές , who cares.
Σχεδόν πολύ καλό, δηλαδή, για να είναι αληθινό. Αυτό που είχαν σκαρώσει ο Robin Thicke, o Pharrell και ο T.I., είχε ένταση και διάρκεια και μια ποιότητα αναμφίβολη σε σχέση με ο,τι τρέχει γύρω συνήθως. Πολύ καλό για να είναι αυθεντικό; Αλλά και τι είναι αυθεντικό σήμερα που όλα θυμίζουν κάτι (και να μην ξέρουμε τι); Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Αυτό το feeling που επικαλείτο η πλευρά Blurred Lines ότι ήθελε να δημιουργήσει, δεν στάθηκε πλατωνικά σαν ‘αίσθηση’ στο δικαστήριο που, αναγνώρισε στο κομμάτι more than a feeling από το Got To Give It Up του Marvin Gaye. Οι Gayesκέρδισαν τη δίκη και ένα γενναίο ποσό (7,4 εκατομμυρίων δολαρίων)-και αυτό γιατί μίλησε εντέλει η μουσική καθώς δυο οι μουσικολόγοι Judith Finell και Ingrid Monson διέλυσαν και τα τραγούδια στα συστατικά τους και έκαναν τις απαραίτητες συγκρίσεις, ενώ παράλληλα Thicke και Pharrell έπεφταν σε αντιφάσεις.
Το Blurred Lines θα συνεχίσει να είναι ένα καταπληκτικό κομμάτι με λίγη…κακή φήμη και κλέψει-κλέψει τον Μarvin Gaye αλλά και εκείνη την αίσθηση ότι, ξέρεις και μπορεί και να δικαιωθείς.
Γιατί, τρέχα πια, ψάξε και πού να βρεις, που εδώ και κάμποσο καιρό γίνεται το έλα να δεις, από τα copy paste που πάνε σύννεφο. Γράφω πολλά χρόνια, τόσο στα ΝΕΑ , όσο και σε περιοδικά (και on line πια) και το φαινόμενο ήταν, από τότε, σούπερ-συνηθισμένο. Παράγραφοι και ολόκληρα κείμενα έκαναν φτερά (copy) και εμφανίζονταν σε άλλο περιβάλλον (paste) με, συχνά, λάθος συνδετικούς συνδέσμους, χρόνους ή …ορθογραφικά, που διέφευγαν της προσοχής. Ραδιοφωνικές εκπομπές κάνουν καριέρα και ολόκληρο πρόγραμμα πάνω σε γραπτά, γνώμες και ρεπορτάζ χωρίς να αλλάζουν ούτε τις φράσεις (και δεν εννοώ αυτές που πάντα αναφέρουν πηγές και πού το διάβασαν).
Copymen & copywomen που δεν πόνεσαν ποτέ τις λέξεις. Αν τις είχαν νοιώσει-πέρα από ένα feeling (που είπε και οPharrell) με αληθινό συναίσθημα, δεν θα τις έκοβαν και έραβαν άγρια σαν τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Αυτά. Στ’ αλήθεια. Αγαπώ το Blurred Lines και τις θολές γραμμές του. Δεν ξέρω πού θα ήταν η μουσική σήμερα χωρίς τον Marvin Gaye. Πιστεύω ότι το sampling είναι τέχνη. Και παρακαλώ, να κλέβετε και να αναφέρετε τις πηγές. Επίσης,να πληρώνετε. Οκ;
