thurston moore band
Μπορεί να είναι όλος αυτός ο αδυσώπητος θόρυβος, ή η γερή ροκενρόλ φλέβα που ξεκινάει από την κιθάρα και χάνεται σε fuzzy λαβύρινθους που σε πάνε πίσω μπρος στο χρόνο, μπορεί να είναι ένα τέρας που ζει στα έγκατα της γης και κάνει βάρδιες στα ντραμς ροκ συγκροτημάτων, ή το wild girl η Kim που αλλάζει το τοπίο με ένα κούνημα του ξανθού της κεφαλιού, αλλά όλα θα ήταν κάτι άλλο και όχι οι δικοί μου Sonic Youth, αν ο Thurston δεν ήταν εκεί με δαιμονισμένη μανία και τους τόνους ροκενρόλ αποσκευών.
Aπό το Μαϊάμι η οικογένεια Moore μετακόμισε στο Κονέκτικατ και από εκεί ήταν πιο εύκολα για τον Thurston να οδηγεί με ένα φίλο του στη Νέα Υόρκη για να βλέπει τα πάντα. Δεν διάλεγε μπάντες, λέει, διάλεγε Νέα Υόρκη. Οι πρώτοι που είδε ήταν οι Suicide-εντάξει, τι έχεις να πεις;-που του φάνηκαν ,λέει, σαν ηλεκτρονικοί μουσικοί τρομοκράτες-δηλαδή, έπεσε ακριβώς στο σωστό timing, μέσα 70ς Νέα Υόρκη-καλύτερα δεν γίνεται. Patti Smith, Television, Talking Heads, Cramps, Richard Hell, The Dictators, Blondie και, κυρίες και κύριοι, The Ramones. Λίγο πιο μετά έσκασαν και κάτι Black Flag από τα Δυτικά, ενώ βούιζαν ακόμη τα αυτιά του από Iggy & the Stooges και New York Dolls και, σωστά,Velvet Underground-το κεφάλι του Τhurston έγινε πύραυλος που εκτοξεύτηκε στο Διάστημα του ροκ περνώντας από μαύρες τρύπες και hot spot πριν, πολλά χρόνια πριν, το Williamsburg μπει καν στο χάρτη.
Tα υπόλοιπα είναι ιστορία, εκκωφαντικής εναλλακτικής Sonic Youth πορείας, ηλεκτρικού θορύβου, θεαματικής παράκαμψης από την πεπατημένη του ροκ (ίσως και αναβάθμισης , θα λέγαμε, του καρό πουκάμισου, αν και αυτό στα 90ς συνέβαινε συχνά).
Τριάντα χρόνια από το Βad Moon Rising τώρα_το οποίο είχε φέρει στα μέρη μας η DIDI Music if you please, και, κάμποσες μεταλλάξεις του θορύβου αργότερα, μετά δε από κάμποσες ακροάσεις του καταπληκτικού άλμπουμ του, TheBest Day, που όπως και αν το μετρήσεις ανήκει στα καλύτερα της χρονιάς που πέρασε, ο Thurston βουτάει με συναίσθημα στα βαθιά με εξαιρετικά κομμάτια και διακριτικά υπεροχής στην παραγωγή.
Περισσότερα και πιο απτά πράγματα επί του θέματος, live στο Fuzz, το Σάββατο 25 του μήνα και την προηγούμενη στο FixFactory of Sound στη Θεσσαλονίκη. Στην μπάντα, σημειώνω, θα είναι ο ακαταμάχητος ντράμερ των Sonic Youth, Steve Shelley.
O Shelley έχει κάνει απίθανα πράγματα, σε παραγωγές, συμμετοχές, διάφορα πρότζεκτ που του μπαίνουν στο μυαλό (και αξίζει να τσεκάρεις). Ένα από αυτά-κάπου εκεί προς το τέλος των 90ς ήταν όταν έψαχνε να βρει τον ‘θεό’ LeeHazlewood, τον άνθρωπο που έχει γράψει τα καλύτερα τραγούδια, τελεία-και τότε ήταν εξαφανισμένος και δεν απαντούσε σε τηλέφωνα (δεν υπήρχαν και email) αλλά ο Steve, μεγάλος φαν του, τον είχε βρει, είχαν βρεθεί και είχε εξασφαλίσει την άδειά του να επανακυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ του.
Εκείνη την εποχή είχα μιλήσει με τον Shelley για μια συνέντευξη στα NEA και μου έλεγε διάφορες ωραίες ιστορίες για τον Lee και πόσο σπουδαίος ήταν για εκείνον, αν και ακούγοντας τον να παίζει τον Shelley, εντάξει-δεν τρέχει το μυαλό σου στον Lee.
Στην Αθήνα, μαζί με τον Moore και τον Shelley, θα είναι η Debbie Googe μπάσο για χρόνια στους My Bloody Valentine-μεταξύ άλλων-και ο James Sedwards των Chrome Hoof. Και σίγουρα θα υπάρχει ένας ηλεκτρισμός και μια συγκίνηση στον αέρα.
Μπορείς να δεις μια ωραία συνέντευξη του εδώ: http://www.redbullmusicacademy.com/magazine/thurston-moore-musical-education
