Με ρωτάω γιατί κανονικά θα έπρεπε να ξέρω. Κυκλοφορούσα με μια τσάντα βυσσινί που έγραφε Jam στο σχολείο και αν είναι ένας άνθρωπος που έχει λιώσει τόσο πολύ εκείνο το all mod cons και τα άλλα όλα, είμαι εγώ (και πολλοί άλλοι ακόμη βέβαια) και, αν και είχα κλονιστεί λίγο όταν στις μεγάλες τους δόξες πάνω έγραψε τέλος στους Jam, κατάλαβα πολύ καλά για ποιο λόγο το έκανε στις αμέσως επόμενες κινήσεις του, στους Style Council και κατόπιν στα προσωπικά του άλμπουμ με τις απανωτές εκρήξεις έμπνευσης.
Τραγούδια του Weller παντού, σκόρπια σε mixtapesκαι αφιερωμένα εξαιρετικά με μηνύματα λιακάδας, εννοείται δε και η μεγαλειώδης επί σκηνής αποκάλυψη, όταν τον είδα live πρώτη φορά στο Earls Court, ήταν μια φαντασμαγορική σύναξις Γουελεροφανατικών, το είδος ανθεί στην Αγγλία, είναι κάτι σαν το English Rose που το έχει τραγουδήσει άλλωστε-όλοι τους στο άψογο στιλ το δικό του, κομπλέ, ντύσιμο/κούρεμα, μια μπύρα στο χέρι και That’s Entertainment!
Τον είδα πάλι στο Albert Hall όπου έπαιζε με διαφορετικό support group κάθε μια από τις τέσσερις βραδιές- μια μεγάλη Γουελερική φιέστα. Είχα την τέλεια θέση, δηλαδή τον έβλεπα στα δυο μέτρα και ήταν καταπληκτικός! Εχω κάνει και μια συνέντευξη μαζί του, τηλεφωνική πριν από τη μία και μοναδική εμφάνισή του στην Αθήνα το καλοκαίρι του 2009. Μιλάει με έντονη αγγλική προφορά, απ’ αυτές που χρειάζεσαι λίγο χρόνο να ακούσεις για να συνηθίσεις, και επειδή είχα τις κεραίες τεντωμένες για να τα καταλάβω όλα, δεν μπορώ να πω ότι απόλαυσα την συνέντευξη, αλλά ήταν πολύ cool και ευγενικός. Και μετά εκείνη συναυλία-τι συναυλία!– το 2009 στους Βράχους! Σαν να μας είχαν στερήσει το νερό και ξαφνικά να βρισκόμασταν μπροστά σε καταρράκτη. Τόση ένταση! Έπαιξε και το Eton Riffles και το A Town Called Malice. Πρέπει να τον ξαναδούμε όμως. Γιατί είναι σε μεγάλη φόρμα ο Weller, ο Weller είναι άπιαστος!
Και κανονικά θα έπρεπε να ξέρω από τι είναι φτιαγμένος. Σίγουρα από κάτι ανθεκτικό αλλά αυτό δεν απαντάει τίποτε. Γιατί σήμερα, το 2015, που εγώ φοράω γυαλιά για να διαβάζω-κι εκείνος προφανώς το ίδιο κι έχουν γκριζάρει τα μαλλιά του – και τα δικά μου έγιναν ξανθά;), κυκλοφορεί αυτό το καταπληκτικ
ό άλμπουμ, το Saturns Pattern! Ένας Weller ακαταμάχητος που συνεχίζει να πειραματίζεται με τις όψεις και την υφή της ποπ, από τα όρια του garage ως τις funky soul πλευρές της με τον πιο φυσικό και αβίαστο τρόπο σαν να τού ανήκουν όλα τα είδη και όλο αυτό να το διασκεδάζει αφάνταστα και να προκαλεί τον εαυτό του να χορέψει σε ένα ακόμη, διαφορετικό ρυθμό που θα αρπάξει στο δρόμο γιατί είναι, εκτός των άλλων και πολυσυλλεκτικός τύπος και, κυρίως master of the sounds, που δεν διστάζει όμως να βουτήξει και σε άλλα νερά όπου κι αν τον καλέσει η μούσα του, η οποία από ότι φαίνεται είναι τρομερή μούρη.
Συνεπώς, ιδέα δεν έχω για το πώς συμβαίνουν όλα αυτά. Απλά μπορώ να πω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη Paul Weller στιγμή και τώρα φουλ οι μηχανές προς το Saturns Pattern. Ας μη χάνουμε χρόνο.
