Μπορώ να στο ορκιστώ. Τον ακολουθούν οι λέξεις. Κάθεται ο Χρήστος Ξανθάκης εκεί και οι λέξεις, δίπλα του. Τι τους έχει πει, δεν ξέρω. Δικές του είναι; Θα υπάρχει σχέση, έρχομαι να σκεφτώ. Πάει πιο κάτω , από κοντά εκείνες. Αλλάζουν, παίρνουν διαφορετικές μορφές, αλλά εκεί. Γίνονται δημοσιογραφικό κείμενο, αστραφτερό γραπτό, απολαυστικό αφήγημα, ωραιότατο χρονογράφημα, γίνονται σπαρταριστό facebook post και ποίηση. Ποίηματα. Όπως στο “ Βερολίνο”, που μόλις κυκλοφόρησε από Εκδόσεις Ιολκός. Σαν “rock n roll’ και “fuck up blues” και σα να ακούς τους Talking Heads στο Road to Nowhere σε ένα βινύλιο που το έχεις λειώσει. Ο Χρήστος, οι λέξεις και τα ποιήματα στο «Βερολίνο» από όλο το χάρτη της έμπνευσής του. A-και εκτός από τις λέξεις, νομίζω ότι τον ακολουθούν και οι μουσικές. Αλλά αυτό μάλλον είναι άλλη ιστορία.
