Στην Ινδία είναι σα να έχω πάει. Σα να την ξέρω- καλύτερα κιόλας σα να την ξέρω και να την νοιώθω επίσης. Εχω πάει με τον Χρήστο Χρυσόπουλου, που είχε πάει στην Ινδία μόνος του, αλλά επιστρέφοντας–γιατί μόνο όταν επιστρέφεις ολοκληρώνεται το ταξίδι-μας ταξίδεψε εκεί: όλους όσους διαβάσαμε «Το Σώμα του Τιρθανκάρα», το μυθιστόρημά του–τις «συναντήσεις ενός ταξιδιού στην Ινδία» – που μπορεί να είναι ένα ταξιδιωτικό αφήγημα, ένα ταξίδι με τον εαυτό σου και προς τον εαυτό σου και ίσως κάτι πολύ κοντά στον «διακτινισμό» του Star Trek, αυτό το σύστημα που από εκεί που βρίσκεσαι σε παίρνει και σε πάει σε άλλο πλανήτη. Ή στην Ινδία.
Έτσι λοιπόν, έχω πάει. Ένοιωσα τις μυρωδιές, περπάτησα πάνω στο χώμα που ποτέ δεν είναι καθαρό, πάντα πάνω σε κάτι πατάς, μύρισα τα ξύλα που καίγονταν, ακολούθησα το πλήθος προς τον Γάγγη ποταμό, συνάντησα ανθρώπους, μπήκα στο ίδιο λεωφορείο μαζί τους, έμεινα να τους κοιτάω μέσα στο πολύχρωμο αυτό ταμπλό που είναι η Ινδία, να στέκονται και να μιλάνε με το κινητό στο χέρι, ξυπόλητοι και ξένοιαστοι, αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει τι έννοιες μπορεί να έχει ο καθένας.
Και ο συγγραφέας με ένα lonely planet στο σακίδιο και τα απαραίτητα για το δρόμο, βάζει σημάδια για να μη χάνεται, κάνει συνειρμούς σαν πετραδάκια της μνήμης.
Όταν ταξιδεύεις ( αλήθεια είναι αυτό) βλέπεις τον εαυτό σου από πολλές πλευρές, προφίλ ή ανφάς, από μακριά ή πλάγια, με σκιές ή κάτω από τον καυτό ήλιο και όλα αυτά μέσα από το φίλτρο της στιγμής είναι πάντα μια αποκάλυψη, μια ακόμη περιπέτεια και ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ.
Τόσες πολλές εικόνες και τόσες πολλές αποκαλύψεις. Καθώς τις διάβαζα σελίδα, σελίδα γλιστρούσα όλο και πιο βαθιά στις διαδρομές της Ινδίας που αιφνιδιάζει. «Οι Άγγλοι λένε ότι η Ινδία μεγαλώνει μέσα σου», ότι πρέπει να την χωνέψεις, να την καταναλώσεις αργά σε μικρές δόσεις…το ινδικό ταξίδι μοιάζει με άσκηση. Πρέπει να βρίσκεσαι διαρκώς σε εκγρήγορση. Να έχεις θάρρος, ώστε να φτάσεις συνειδητά ως εκεί που νομίζεις ότι αντέχεις. Να κάνεις τότε ένα μικρό βήμα παραπάνω και να σταματήσεις. Να έχεις τη σύνεση να διακόψεις το ταξίδι. Να γυρίσεις πίσω, αλλά με την επίγνωση ότι το όριο του επόμενου ταξιδιού σου θα βρίσκεται ένα βήμα παραπέρα… Εκείνη όμως τη μέρα στο Βαρανάσι…- συνεχίζει ο Χρυσόπουλος- και το βιβλίο του διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, με προσμονή και τη γλυκιά αγωνία για το τι θα γίνει μετά, ποιο «μυστήριο» θα εμφανιστεί πιο κάτω στο δρόμο ενώ ακολουθείς το νήμα της υπόθεσης μέσα στην υγρή, παράξενη, συντροφική νύχτα.
«Το σώμα του Τιρθανκάρα- Οι συναντήσεις ενός ταξιδιού στην Ινδία» του Χρήστου Χρυσόπουλου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νεφέλη.
