Μιράντα Βερούλη (φωτό Σπύρος Κατωπόδης)
Στο όνειρό μου υπάρχει κάπου ένα beach bar που σερβίρει καϊπιρίνιες και όλη μέρα παίζει Βossa Νova. Λοιπόν μπορεί κανείς να βρεθεί τόσο κοντά στο όνειρό του όσο δεν φαντάζεται. Αν και το φαντάζεσαι λίγο αν κινείσαι σε International Jazz Day διαδρομές και στη Σύρο συγκεκριμένα, όπου η Παγκόσμια Μέρα της Τζαζ γιορτάζεται με τη δική της χάρη.
Η τζαζ εκεί, στο «Όνειρο» ( μπαρ/ρεστοράν με έναν ωραίο κήπο) πήρε βραζιλιάνικα χρώματα και αυτό σημαίνει εκλεκτή Bossa Nova με αληθινό εξωτισμό που δυνατοί παίκτες μπορούν να μεταδώσουν.
Από την αρχή και πολύ εύκολα νοιώθω ότι τίποτε επίπλαστο ή επιφανειακό δεν υπάρχει, το αντίθετο- γίνεται αισθητή μια βαθειά σχέση και μια φυσική στάση απέναντι στις συγκριμένες φόρμες και τους ήχους. Η Bossa Jazz της Μιράντα Βερούλη-με τον Αντρέα Πολυζωγόπουλο στην τρομπέτα και τον Θοδωρή Κοτσιφά στην κιθάρα έρχεται σαν μια φαντασμαγορία ήχων και διαθέσεων.
Μιράντα Βερούλη, Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (φωτό Σπύρος Κατωπόδης)
Aνάμεσα σε Antonio Carlos Jobim, Caetano Veloso, την σύνθεση του Henri Mancini από το ‘Πάρτι’ με τον Πίτερ Σέλερς και άλλα πολλά, οι ‘μπόσες’ και τα χρώματα πιάνουν τόπο, και θα ήθελες αυτή η Παγκόσμια Μέρα της Τζαζ να μεταλλασσόταν και σε κάτι όπως ο Γύρος του Κόσμου με Τζαζ, ή ο γύρος της Βραζιλίας και η εξερεύνηση των δασών του Αμαζονίου με τζαζ ή τζαζ με κασσάσα, ας πούμε. Μουσική που ‘μιλάει’, που αφηγείται.
Υπήρχε και αυτή η μελαγχολική νότα στον αέρα, η περιπλάνηση και η περιπέτεια με την τρομπέτα να ανοίγει δρόμους. Και στέκομαι σε κάτι που ιδιαίτερα μου έκανε εντύπωση και είναι η ίδια η ερμηνεία της Μιράντας Βερούλη-που πέρα από την αυθεντικότητά της και το πόσο ‘δικό της’ έχει το συγκεκριμένο μουσικό είδος, αναδύει προσωπικότητα και το ιδιαίτερο στιλ με το οποίο ‘βαδίζει’ στα μονοπάτια της Bossa Nova. Mας ταιριάζουν αυτές οι μουσικές. Ήταν, κατά κάποιο τρόπο, η επίσημη έναρξη του φετινού καλοκαιριού. Μετά άρχισαν να ανεβαίνουν και οι θερμοκρασίες, μείνετε συντονισμένοι για τη συνέχεια.
