Παραμύθια της θάλασσας είναι όσα λένε για τις ξένοιαστες μέρες των surfers-πρώτοι το βεβαιώνουν οι Surfer Blood, που την ξενοιασιά των riffs την είχαν μεταφράσει από νωρίς σε έναν indie προβληματισμό, σφήνα στην αγορά «ήχου» του Μαϊάμι από όπου ήρθαν κατά δω κυματιστά. Αναποδιές, προβλήματα σοβαρά και καιρός κόντρα για μια μπάντα που είχε εμφανιστεί συνειδητοποιημένη και μέσα στα πράγματα και έτοιμη στη μάχη για τα σκληρά ακόρντα.
Τα δύσκολα είναι για τους ανθρώπους και για τους Surfer Blood αν είσαι συγκρότημα, όπου-τι κάνεις;- βάζεις πάλι τις κιθάρες στην πρίζα και συνεχίζεις, γιατί αυτό βλέπεις μπροστά σου και τίποτε άλλο.
Συνεχίζουν λοιπόν με το τρίτο τους-1000 Palms-σκιερό και βαθιά στο δικό τους κόσμο άλμπουμ, με ένταση που συνοδεύει ίσως και την μετακίνησή τους από τη Sire/Warner στην ανεξάρτητη Fierce Panda. Κίνηση με νόημα; Και ποιο το νόημα εντέλει;
Αν ακούω σωστά όμως, διακρίνω προσπάθεια-με έμφαση στις μελωδίες-να ξεχωρίσουν από την πληθώρα των Indie groups που πασχίζουν να συνέλθουν από τον ίλιγγο του χάιπ. Και το χάπι για τη ζαλάδα δεν κάνει τίποτε. Οι Surfer Blood αντίθετα, νηφάλιοι και με τον δικό τους τρόπο happy, όχι μόνο φτάνουν με επιτυχία στο άλμπουμ νούμερο τρία, αλλά και καταφέρνουν να μετουσιώνουν συναίσθημα σε τραγούδια που, στο τέλος της ημέρας μπορεί κι εμάς να σώσουν. Για τους φοίνικες, επίσης, που είναι και χίλιοι (“1000 palms”), θα έγραφα ύμνους, έναν για τον καθένα (ως palms fan) αλλά ο κόσμος βαριέται και ίσως δεν είναι και της στιγμής.
