Είναι οριστικό και αμετάκλητο. Το είπαν, το συμφώνησαν και δεν το παίρνουν πίσω, (δηλαδή ο David Lynch το πήρε για λίγο πίσω αλλά επέστρεψε), είναι και ο Angelo Badalamenti εδώ, όλοι, και το Twin Peaks-η επιστροφή με τα καινούργια επεισόδια-«ψήνεται» ήδη στο φούρνο με τις κερασόπιτες. Όλα είναι έτοιμα και ο David Lynch παντού:
O David Lynch, το κεντρικό πρόσωπο στη μεγάλη γιορτή για την επέτειο των δέκα χρόνων από την ίδρυση του David Lynch Foundation. Μια μοναδική εκδήλωση που έγραψε ήδη ιστορία. Ο Lynch, ο παράξενος κόσμος του και ο δικός μας άνθρωπος εκεί.
Η Γιώτα Μιχαλοπούλου είδε, άκουσε, παρακολούθησε, κατέγραψε και μας μεταφέρει τι συνέβη στο Λος Άντζελες εκείνη τη μαγική νύχτα (που ήταν και η Kid Moxie εκεί)
Μια βραδιά σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα…
Της Γιώτας Μιχαλοπούλου
Η νύχτα της πρωταπριλιάς στο Λος ‘Αντζελες ήταν από τις βραδιές που συζητήθηκαν στην Πόλη των Αγγέλων. Επί σκηνής, στο Θέατρο του Ace Hotel (downtown L.A.) περίπου χίλιοι εξακόσιοι θεατές είδαμε να περνούν από μπροστά μας πάνω από 35 χρόνια μουσικής και κινηματογράφου όπως τα οραματίστηκε και τα δημιούργησε ο David Lynch. Αφορμή για αυτό μοναδικό μουσικό γεγονός ήταν η επέτειος των δέκα ετών από την ίδρυση του David Lynch Foundation, του φιλανθρωπικού ιδρύματος που δημιούργησε ο σκηνοθέτης και στόχο έχει την εισαγωγή του υπερβατικού διαλογισμού σε σχολεία, αλλά και την ενημέρωση για τα οφέλη του.
Angelo Badalamenti
To κεφάλαιο “κινηματογράφος” (όχι όμως και η μικρή οθόνη αφού μετά από 25 χρόνια επιστρέφει το Twin Peaks) είναι προσωρινά μάλλον κλειστό για τον Lynch καθώς πλέον έχει επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στο διαλογισμό και τη μουσική. Και εκεί στο Ace Theatre, λίγο πριν σηκωθεί η αυλαία, οι περισσότεροι θεατές συγκεντρώθηκαν σε έναν χώρο για-τι άλλο;-να διαλογιστούν μαζί με το σκηνοθέτη.
Μετά από 20 λεπτά ανέβηκε στη σκηνή το μουσικό του έτερον ήμισυ: ο Angelo Badalamenti. “Ο David μιλά κι εγώ παίζω τις λέξεις του στο πιάνο”, λέει ο συνθέτης και περιγράφει την μαγευτική και ιδιαίτερη συνεργασία του με τον Lynch. Ο papa-Angelo κάθεται στο πιάνο και παίζει τις πρώτες νότες από το Laura Palmer’s Theme, βάζοντας μας κατευθείαν στην ατμόσφαιρα του Twin Peaks. Είναι και από τα αγαπημένα του, αφού-όπως ο ίδιος λέει-αποτυπώνουν την τραγικότητα και την ομορφιά της Laura Palmer.
Chrysta Bell
Στο επόμενο κομμάτι λίγοι αντισταθήκαμε στον πειρασμό (κι εγώ μαζί τους) να αρπάξουμε τα κινητά για να ηχογραφήσουμε μερικές νότες από το theme του Twin Peaks, σύνθεση που έχει επηρεάσει και εμπνεύσει και τη Chrysta Bell. “Αγαπώ την Chrysta Bell”, έχει πει ο David Lynch για τη μούσα του με τη λυρική φωνή, τη θεατρικότητα στην έκφραση και την αίσθηση μυστηρίου που αποπνέει. Και η Chrysta πήρε την κιθάρα της κι άρχισε να τραγουδά το Swing with Me, από το άλμπουμ This Train, την παραγωγή του οποίου έχει κάνει-ασφαλώς-o David Lynch.
H Kid Moxie με τον David Lynch
Στη σκηνή ανεβαίνει ο στενός φίλος του σκηνοθέτη, ο Donovan. Ο σκωτσέζος δημιουργός, ο τραγουδιστής των λουλουδιών που η μουσική του είχε επηρεάσει τους Beatles, σε μία στιγμή που θα μπορούσε να είναι βγαλμένη μέσα από κινηματογραφική σκηνή από ταινία του Lynch, ερμηνεύει το πασίγνωστο Love Me Tender. Δεν ήταν μόνο προσωπική μου άποψη, αλλά αρκετοί θα προτιμούσαμε να τον ακούσουμε στο Sunshine Superman.
Το κινηματογραφικό ταξίδι στον ατμοσφαιρικό και μυστηριακό κόσμο του ιδιόμορφου σκηνοθέτη συνεχίστηκε με το Blue Velvet και το Mysteries of Love, σε ένα visual adaptation ονειρικό και αναπάντεχο. O Angelo Badalamenti θέλησε να το “ρετουσάρει” και επέλεξε τη φωνή της Kid Moxie (κατά κόσμον Ελένης Χαρμπίλα) που συνεργάστηκε με το David Lynch Foundation για τη δημιουργία του βίντεο.
Και μόλις στην αρχή της βραδιάς, στο ζέσταμα, χαμηλώνουν τα φώτα, αποχωρούν οι μουσικοί και προς το κέντρο της σκηνής βαδίζει η Rebekah Del Rio. “Silencio” μας λέει κι είναι το “σήμα” για το τραγούδι-σήμα κατατεθέν για πολλούς-της ταινίας Mulholland Drive, στην ίδια a capella εκδοχή που ήταν εξίσου σοκαριστική και άρτια με αυτήν που θυμάστε από την ταινία.
Οι εναλλαγές στη σκηνή συνεχίζονταν με τον Badalamenti να συνοδεύει δημιουργούς και φωνές που έδιναν το δικό τους στίγμα σε γνωστές συνθέσεις του ίδιου, μέχρι να έρθει η σειρά της Lykke Li, ντυμένης στα μαύρα. Για εκείνη τη βραδιά επέλεξε το Wicked Game, του Chris Isaak. “Είναι το αγαπημένο μου τραγούδι” είπε και αυτό φάνηκε από την ερμηνεία της που καταχειροκροτήθηκε.
Και πριν ρίξει πάνω μας βαριά μελαγχολικά τη σκιά της η ατμόσφαιρα Lynch, εμφανίστηκε ο Moby παίζοντας στα bongos το Go, κομμάτι βασισμένο στην υποβλητική μουσική του Twin Peaks που “έκλεψα, σε αντίθεση με όσους εμπνεύστηκαν ή επηρεάστηκαν από τη σειρά”, όπως ο ίδιος είπε απευθυνόμενος στον David Lynch που καθόταν στις πρώτες σειρές. Κάποιοι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι και σε λίγο ακόμα περισσότεροι που άρχισαν να χορεύουν. Στο μακρινό-ωστόσο όχι απευθείας-απόγονο του συγγραφέα του Μόμπυ Ντικ, Moby, αρέσει να επικοινωνεί με το κοινό του. Παροτρύνει τους θεατές να χορέψουν, τους ζητά να τραγουδήσουν και τους επικρίνει όταν δεν τον συνοδεύουν στο Perfect Life.
Ο Wayne Coyne των Flaming Lips
Ο Wayne Coyne και ο Steven Drozd από τους Flaming Lips επιχείρησαν την πιο ριζοσπαστική μουσική προσέγγιση της βραδιάς. Συνδυάζοντας αποσπάσματα από τα σάουντρακς του Eraserhead και του Elephant Man, ενσωμάτωσαν σε αυτά-με αξιοθαύμαστο τρόπο-μία ηχογράφηση που έκαναν, μόλις λίγες ώρες πριν, από μία οικοδομή απέναντι από το ξενοδοχείο όπου διέμεναν.
Αυτή η σπάνια παρέλαση δημιουργών από διαφορετικά μουσικά είδη αλλά και γενιές, είχε το πιο εντυπωσιακό φινάλε, όταν στη σκηνή ανέβηκαν οι Duran Duran. Μόλις μερικούς μήνες πριν-το Σεπτέμβριο- είχε γίνει η πρεμιέρα του documentary “Duran-Duran Unstaged” σε σκηνοθεσία-ποιου άλλου;-του David Lynch. Ο Simon Le Bon-που ναι, δεν έχει χάσει ίχνος γοητείας-εμφανίστηκε στη σκηνή φορώντας ένα εντυπωσιακό και εκκεντρικό πορτοκαλί κοστούμι και ακούστηκαν-ω τι υπέροχη έκπληξη-οι πρώτες νότες από το Chauffeur, που όπως έμαθα αργότερα είναι και το αγαπημένο κομμάτι του Simon Le Bon. Στο Hungry Like The Wolf όλοι οι θεατές πλέον ήταν όρθιοι τραγουδώντας και χορεύοντας τον επίλογο μιας μουσικής βραδιάς που ανάλογη μάλλον θα αργήσει να έρθει στην Πόλη των Αγγέλων, μιας βραδιάς που για μένα προσωπικά κάθε άλλο παρά σαν πρωταπριλιάτικο ψέμα εξελίχθηκε.
γ.μ.μ.
