Πόσο γρήγορα τρέχουν τα πράγματα!
Πώς είναι σαν να περιμένω να αρχίσει πάλι το Plisskën!
Πόσους πολλούς φίλους είδα! Πόσο περισσότεροι θα έπρεπε να ήταν εκεί!
Πόσο τυχεροί είμαστε που ο Ψαρογιώργης μένει εδώ και ο Jim White ‘ψήνεται’ να μείνει κι αυτός στην Κρήτη!
Πόσο πολύ με απογείωσαν οι And You Will Know Us By The Trail Of the Dead!
Πόσο όμορφοι ήταν όλοι στις σκηνές!
Πόσο γλυκά «δουλεύει» το hype! Πόσο παραπλανεί επίσης το hype!
Πόσο καταπληκτικό το burger μου! Πόσο σούπερ και ‘μπροστά’ αλά El Jefe οι καντίνες?
Πόσο σπαρταριστές οι ανταποκρίσεις από το Primavera! (και πόσο δίκιο, ο Διονύσης!)
Πόσο πολύ και συντονισμένα δούλεψαν όλοι για να έχουμε μέσα στην αναθεματισμένη την κρίση ένα Φεστιβάλ-πλήρες!- όπου «συναντήθηκαν» άγγελοι και διάβολοι και αιώνια ανήσυχα πνεύματα, από τους Mudhoney που ροκάρουν ακόμη, ως τους Mogwai που μαγεύουν ακόμη, από τον Tony Allen ως τις Savages, από την εξορκίστρια Pharmacon ως τους γκαζωμένους Thee Oh Sees.
Πόσο κρίμα που δεν είχε περισσότερο κόσμο!
Πόσα αυτοκόλλητα κυκλοφορούσαν! Πιο πολλά από όσα είδες!
Πώς έχασε η Juventus! Mε διαφορά!
Πως μερικοί τα πρόλαβαν όλα! Υπάρχει σύστημα.
Πόσο θα το συζητάμε το Plisskën ακόμη! Πολύ και δίκαια!
Πόσο εξάντλησα τα θαυμαστικά! Τουλάχιστον για αυτόν το μήνα και τον επόμενο (και τον επόμενο;!)