Ψάχνω αφορμές για να ρίχνω κάθε τόσο λίγο Κουβανέζικο χρώμα–και τις βρίσκω, ή δεν τις βρίσκω/δεν τις χρειάζομαι-με την ευκαιρία όμως (που δεν θα την αφήσω να χαθεί) ενημερώνω για τον Questlove και την πρόσφατη κουβανέζικη εξόρμησή του. Από όπου προέκυψε και το μίνι-ντοκιμαντέρ: Questlove Brings The Funk To Havana.
Με τις πρόσφατες εξελίξεις και τις κουβανέζικες πρωτοβουλίες του προέδρου Ομπάμα, και ο Questlove, που η ιδιότητά του ως ντράμερ των Roots τον καλύπτει πλέον ελάχιστα, αφού κάνει ένα σωρό ακόμη πράγματα, πετάχτηκε στην Κούβα για μια μουσική αποστολή. Πάντα, δηλαδή, σε μια μουσική αποστολή βρίσκεται ο τύπος, ενώ εδώ που τα λέμε κάθε ταξίδι στην Κούβα άνετα εξελίσσεται σε μουσική αποστολή ακόμη και για τους πιο επιπόλαιους τουρίστες και τους προχωρημένους mojito lovers.
Ο άνθρωπός μας-ανήσυχος πάντα περί τα μουσικά, ο οποίος είναι της άποψης ότι το hip hop το ίδιο, είναι ένα ανακάτεμα από ήχους, ρυθμούς, τζαζ αυτοσχεδιασμούς, ρέγκε, σόουλ και ό,τι άλλο-επιστρέφει στην Αβάνα μετά την πρώτη του, προ δεκαετίας, επίσκεψη και βουτάει στη μουσική.
Χώνεται σε δισκάδικα και τσιμπολογάει βινύλια. Chuco Valdes, Arturo Sandoval, Irakere, Los Van Van ξεσκονίζει πρώτες ηχογραφήσεις και θησαυρούς στο κυνήγι του πολυπόθητου vintage ήχου. Τον συναντάμε μετά σε στούντιο (από τα 50ς ανέγγιχτα) όπου έχει γραφτεί ιστορία και υπάρχουν ακόμη πατημασιές από τους μουσικούς των BuenaVista Social Club…Ο Questlove, με τις κεραίες τεντωμένες όπως οι Κουβανοί DJs που προσπαθούσαν να ‘πιάσουν’ ήχο από το Μαϊάμι.
Τι πιο απολαυστικό και δημιουργικό από αυτό το ανακάτεμα των ήχων και των πολιτισμών στη μουσική!-θα πει ο πρωταγωνιστής, αυτό είναι και η φιλοσοφία του και η τέχνη του, αυτό κάνει όταν βάζει μουσική σαν DJ. Eιδικά εκεί στην Κούβα, το ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα, επειδή, είπε (και καλά έκανε και το είπε) σπάνια συναντάς ανθρώπους που να ακούνε και να εκτιμούν πολλά διαφορετικά είδη μουσικής που μπορεί να παίζεις. Συνήθως, λέει,-και στην Αμερική συμβαίνει-έχουν κλειστά αυτιά και στενά μυαλά και δεν είναι δεκτικοί σε άλλα πράγματα. Ο κανόνας του είναι, ποτέ να μην επαναλαμβάνει τον εαυτό του και να παίζει κάθε φορά διαφορετικά από την προηγούμενη. Το ντοκιμαντέρ είναι μόλις δώδεκα λεπτά και είναι γεμάτο από ωραίες εικόνες, από την Αβάνα με αγάπη:
