Είναι μια μικρή πόλη, το Wayward Pines, ανάμεσα στο Twin Peaks, το Chester’s Mill (Under the Dome) και το Ηοtel California (όπου μπορείς να κάνεις τσεκ-ιν όποια ώρα θέλεις αλλά δεν μπορείς να φύγεις ποτέ). Όσο όμως κοντά και αν νομίζεις ότι βρίσκεται σε αυτά και σε άλλα παρόμοια σημεία, τόσο μακριά στην πραγματικότητα είναι.
Πιο κοντά, αν θέλεις τη γνώμη μου, είναι στο The Village, την ταινία του M. Night Shyamalan (του οποίου και η ‘Εκτη Αίσθηση’-να το σημειώσω αυτό) αφού ο Shyamalan βρίσκεται πίσω από το Wayward Pines ως παραγωγός και σκηνοθέτησε και το πρώτο επεισόδιο. Ανθρωπος του μυστηρίου δηλαδή, που όμως το μυστήριο δεν του κάνει όλα τα χατήρια. Το μόνο μυστήριο (και θα χαρώ να διαψευστώ στην εξέλιξη της σειράς) είναι πώς άραγε καταφέρνει ο ίδιος ή η ομάδα του και «εξαφανίζει» από τους πιο cool ηθοποιούς-τον Matt Dillon εδώ, τον Joaquin Phoenix στο Village-ό,τι είναι αυτό που τους κάνει να διαφέρουν.
Ο Μatt Dillon ως ειδικός πράκτορας Ethan Burke με αποστολή να βρει δυο χαμένους συναδέλφους του, μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, ξυπνάει σε μια πόλη (το Wayward Pines σωστά) που δεν είναι και πολύ σόι. Δηλαδή, μια χαρά είναι -με την ωραία φύση της, τα δάση, και τα γραφικά σπιτάκια (Aϊχάντο μεριά)-και όλοι δείχνουν να ζουν ζωή χαρισάμενη, αλλά, μην βιαστείς να κρίνεις από αυτό που βλέπεις σε πρώτη φάση, αν και ταυτόχρονα ‘βλέπεις’ και το άλλο. Ότι ο ‘παράδεισος’ του Wayward Pines είναι τεχνητός και οι κάτοικοί του υπακούν σε αυστηρούς κανόνες, όπως αυτός που δεν μπορούν να πάρουν τηλέφωνο παρά μόνο είναι υποχρεωμένοι να απαντούν όταν χτυπάει. Τους απαγορεύεται να μιλάνε για το παρελθόν και αν κάποιος προσπαθήσει να φύγει από εκεί _που δεν είναι καθόλου εύκολο, όλες οι πινακίδες σε γυρνάνε πάλι μέσα_ αν όμως προσπαθήσει σοβαρά να την κάνει ή να βλάψει με κάποιον τρόπο τον «παράδεισο», τότε τον αρπάζουν και τ
ον σέρνουν πίσω και παραδειγματικά τον τιμωρούν στέλνοντάς τον στον αγύριστο.
Όλα αυτά ο πράκτορας Ethan Burke τα μαθαίνει γρήγορα και μπράβο του, αλλά έχει να κάνει με τον σερίφη και τη νοσοκόμα που φυλάνε σαν κέρβεροι τα μυστικά, ενώ εντοπίζει και παλιούς γνωστούς, τους πράκτορες που έψαχνε συγκεκριμένα, τον ένα σκοτωμένο, την άλλη (που τυγχάνει και παλιά του σχέση) μια χαρά με άντρα και δουλειά.
Όλοι και όλα στο μεταξύ «φωνάζουν» στο Wayward Pines ότι κρύβουν επικίνδυνα μυστικά, αλλά το φωνάζουν τόσο πολύ που δεν σε τρομάζουν. Όσο ωραία ζωγραφισμένη και αν είναι η ατμόσφαιρα- δεν παύει ούτε στιγμή να είναι απλά σκηνικό, σε πλήρη αντίθεση ας πούμε με ένα Twin Peaks όπου ο τόπος ήταν ολόκληρος, αλλόκοτος χαρακτήρας, ανθρώπινος και απόκοσμος όπου και τα κούτσουρα είχαν ψυχή.
Στις τηλεοπτικές σειρές πια, το σασπένς και το «τι-υπάρχει-πίσω-από τον τοίχο» δεν είναι και πολύ δύσκολο να το χτίσεις και να πετύχεις. Το θέμα και το άκρως ολισθηρό έδαφος περιμένουν στην επόμενη πίστα, εκεί που το παράδοξο, η αμφισημία, η μεταφυσική, η λοξή ματιά, μαζί με ριπές διεισδυτικού χιούμορ, αλλάζουν τα συστατικά της ιστορίας και της αφήγησης.
Μπορεί έτσι (και το ελπίζω) κάτι από τα παραπάνω να τρυπώσει στο επιφανειακά ειδυλλιακό Wayward Pines και να τα αλλάξει όλα. Ήδη φάνηκε να ‘κινείται’ στον ορίζοντα και έχω εμπιστοσύνη στον Matt Dillon από τα παλιά, αυτά που απαγορεύουν στο Wayward Pines να θυμάσαι αλλά την κατάλληλη στιγμή μπορεί να σώσουν τη σειρά από την τηλεοπτική λησμονιά που καιροφυλακτεί εκεί έξω.
