Εχει κάτι το Λουδοβικικό ένας περίπατους στους καταπράσινους γαλλικούς κήπους την ώρα που ο τόπος καίγεται, φλέγεται, γίνεται στάχτη, αλλά διαλύω αμέσως κάθε τέτοια υπόνοια, αφού πρόκειται για Τέχνη, που, εντέλει, η Τέχνη θα μας σώσει, όταν ο ναυαγοσώστης αποδειχτεί έκθεμα κι αυτός.
Ο Ιπποπ
όταμος, βαρύς, μισοκοιμισμένος και χωμάτινος-Ηope Hippo, έργο των Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla-θα μπορούσε να είχε αράξει σε ένα από τα τραπέζια των σκληρών διαπραγματεύσεων και, μέρος της εγκατάστασης, έτσι όπως ακριβώς είναι δηλαδή, ένας άνθρωπος καθισμένος στην πλάτη-εσύ, εγώ,μια κοπέλα, ένα αγόρι-με μια σφυρίχτρα στο χέρι να σφυρίζει κάθε τόσο που πέφτει στην αντίληψη του κάτι ανήθικο, βρώμικο, αισχρό κι απάνθρωπο να συμβαίνει. Ενα σφύριγμα, ένα ξύπνημα, από κάτι που ούτε υπομονετικά παχύδερμα θα μπορούσαν να αντέξουν..
Ένα από τα έργα της έκθεσης αυτό-της εξαιρετικής Τerrapolis-που παρουσιάζει ο ΝΕΟΝ σε συνεργασία με την Whitechapel Gallery, εκεί στους Κήπους της Γαλλικής Σχολής. Κυκλώνουμε και επεξεργαζόμαστε τον πράο Ιπποπόταμο μέσα στην απογευματινή γαλήνη των Κήπων και περιμένουμε μιά κάποια στιγμή που θα κουνηθεί και θα κάνει την οδό Διδότου να τρέμει.
Μετά, οπωσδήποτε είναι ο Γορίλας. Ο νάρκισσος (;) ή απορημένος Γορίλας (του Bρετανού Angus Fairhurst, που οι γορίλες κυριαρχούσαν στα έργα του) πεσμένος στα τέσσερα μπροστά σε έναν καθρέφτη, ή ίσως την επιφάνεια μιας λίμνης. Πλάσμα περίεργο, τρομακτικό και ανυπεράσπιστο. Βλέπει το είδωλό του και απορεί κι εγώ κοιτώντας πλαγιομετωπικά, βλέπω εμένα-ο καθρέφτης μας κάνει ό,τι θέλει. Αν δεις στο καθρέφτη τον εαυτό σου καθηγητή πυρηνικής φυσικής, το πιστεύεις, πιλότο αεροπλάνου-το πιστεύεις, αρχηγό πολιτικού κόμματος-το πιστεύεις. Δεν είναι να φοβάσαι τους γορίλες, τ
ους καθρέφτες να προσέχεις (και κατ΄επέκταση τους νάρκισσους).
Πάμε παρακάτω. Κινούμαστε μέσα σε βλάστηση και εννοιολογική τέχνη: Η μάζα, μια ακανόνιστη σφαίρα, που κρέμεται ανάμεσα σε δυο δέντρα, που μοιάζει με μετεωρίτη και τρία ζευγάρια χέρια βγαίνουν μέσα από αυτή σα να την πλάθουν, σα να ξεπετάγονται ζόμπι από το χώμα, σε μια συνεχή προφανώς αναμόρφωση-ένας μεγάλος χωμάτινος κεφτές, μια κακοφορμισμένη μπάλα από πηλό εκσφενδονισμένη από ηφαίστειο, ή δεν-ξερω-‘γω-τι, που πάει κι έρχεται λικνιστικά από το φύσημα του αέρα-, αυτό-αυτό σίγουρα το ξεχώρισα. Remake Remodel του Λονδρέζου William Cobbing. Όπως και εκείνο επί της υποδοχής, το καρχαριώδες γλυπτό, ασημένιο και γλυκο-τρομακτικό, σαν από αμερικάνικο b-movie σφήνα στην γαλλική νεφελωζιτέ. Το SUNRISE.east.July του Ugo Rondinone.
Μέσα στην
κλειστή αίθουσα τα πουλιά, ένα σμήνος από ψαρόνια πετάει -είναι όμως νεκρά- με σαφές οικολογικό μήνυμα στα φτερά, έρχονται να μας στοιχειώσουν, το ελάχιστο που μπορούν να κάνουν, έναν Χιτσκοκικό υπαινιγμό για ό,τι κάποτε ήταν ζωντανό και ευτυχισμένο όσο ένα πέταγμα (Henrik Hakansson, Σουηδία). Mωβ μέδουσες -το επικίνδυνο είδος-από μουράνο (Τue Greenfort) ρεαλιστικά τσουχτερές και μια θεόρατη φουσκωμένη Μπέτυ Μπου με άνιμαλ πριντ και όλη με την 90ς υπερβολή πάνω της, σαν θηρίο σε κήπο με εξωτικά πτηνά (Betty Boo, των Anthea Hamiltοn & Nicholas Byrne)
Εξωτικότατα. Πλ
ουμιστά,με έντονα φαντασμαγορικά χρώματα, σαν διαφήμιση της Βραζιλίας ή φωτογραφικής μηχανής καταπληκτικής απεικόνησης της φυσικής ομορφιάς, παπαγάλοι μεγάλοι με την υπογραφή της Katja Novitsova υπόσχεται τροπικούς παραδείσους σε ντάουντάουν χωράφια. Όπου φυτρώνουν παραμυθένιες κολοκύθες από την χώρα του ‘έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα’ που μάθαμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Οι πρόθυμοι εθελοντές, που, σκορπισμένοι στους κήπους δίνουν πληροφορίες για τα έργα θα ξέρουν, υποθέτω, αν όλα αυτά ζωντανεύουν τη νύχτα και η Terrapolis κάνει πάρτι (έτσι υποψιάζομαι), αλλά ακόμη και αν κοιμούνται ήσυχα στις θέσεις τους, η έκθεση του NEON έχει στ’ αλήθεια κάτι μαγικό. Και θα λειτουργεί ως τις 26 Ιουλίου.
