Μέναμε τότε στην Πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, δηλαδή πάνω από την οδό Αρχιμήδους τον δρόμο που ακουμπάει στην πλάτη του Καλλιμάρμαρου όπου τρέχαμε κάθε τρεις και λίγο. Το πρώτο μεγάλο ροκ φεστιβάλ στην Ελλάδα–θα γινόταν στην αυλή μας, οι Clash και οι Stranglers θα έρχονταν «σπίτι» μας.
Σκέψου –εκείνη την εποχή όλο αυτό είχε πάρει, πριν συμβεί ακόμη, μυθικές διαστάσεις. Με μια σαφώς πανκο-σουρρεαλιστική νότα επίσης, δεδομένου ότι το Rock In Athens στις 26 και 27 Ιουλίου του 1985 γινόταν για την Αθήνα-Πολιτιστική Πρωτεύουσα, με την Μελίνα Μερκούρη με την Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (είπαμε, ήταν το 85!)να το έχουν ‘εμπνευστεί’ και να το στηρίζουν-το πρώτο ροκ φεστιβάλ με μεγάλα ονόματα του «νέου ροκ», ενώ μέχρι τότε και με εξαίρεση σποραδικές συναυλίες, το τοπίο των συναυλιακών αφίξεων ήταν ερημικό σαν το Terra Vibe τους χειμώνες.
Το Rock in Athens «έσκασε» πανηγυρικά, ξαφνικά και απρόσμενα σαν συνωμοσία του Σύμπαντος για να τους τρελάνουμε όλους. Ας μην το κουράζω. Ήταν σούπερ. Και το ζήλεψαν Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και οι Γερμανοί βεβαίως που πάντα πιστεύω ότι μας ζηλεύουν, αλλιώς δεν εξηγούνται μερικά πράγματα.
Είχε προηγηθεί στο μεταξύ, μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα, στις 13 του Ιουλίου το Live Aid του Bob Geldof για την Αφρική με τις παράλληλες εκδηλώσεις και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού–το αναφέρω για το κλίμα που είχε δημιουργηθεί στη μουσική σκηνή γενικά. Και για την Ιστορία.
Για την Ιστορία επίσης, ήταν καυτές εκείνες μέρες.
– Πού πάτε μέσα στο λιοπύρι; ρωτούσαν συγγενείς και φίλοι. Τα μάρμαρα του Σταδίου έκαιγαν και η μέρα-η πρώτη του φεστιβάλ-θα γινόταν ακόμη πιο καυτή στη συνέχεια.
Έχουν βγει λοιπόν οι Stranglers στη σκηνή και έχουν απλώσει γύρω και παντού λευκά πανιά, άνθρωποι με τα μαύρα εκείνοι, άσπρο-μαύρο το σκηνικό, παίζουν-και περνάμε ωραία-με τα Midnight Summer Dream και τα Strange Little Girl, όταν έξω από το Στάδιο αρχίζουν οι «χοροί», οι καπνοί και αυτό που την επόμενη μέρα θα γινόταν πρώτο θέμα στις εφημερίδες-τα επεισόδια. Εμείς μέσα δεν έχουμε απόλυτη εικόνα τού τι ακριβώς εξελίσσεται έξω-κάποιοι θέλουν να μπουν μέσα χωρίς εισιτήριο, προφανώς, κάπως έτσι κάπως ξεκινάει και φουντώνει το θέμα, ενώ μέσα στο Καλλιμάρμαρο, το πρόβλημα κυρίως το έχει ο Boy George που δέχεται μπουκάλια με νερό και γιουχαϊσματα από «σκληρούς ροκάδες» που έχουν πρόβλημα με την πλουμιστή παρουσία του και ότι άλλα ζόρια τραβάνε. Επεισοδιακή, το δίχως άλλο η μέρα. Την περιγράφει κάθε φορά πολύ ζωηρά ο Jean Jacques Burnel των Stranglers, από τη στιγμή που αντιλαμβάνεται το θόρυβο και, γυρνώντας πίσω να κοιτάξει, βλέπει καπνούς από φλεγόμενο αυτοκίνητο να κρύβουν την Ακρόπολη μέχρι την ΤζέιμςΜποντική «απόδρασή» μαζί με μέλη των Telephone που βγήκαν και πέρασαν μέσα από το ζωηρό πλήθος. Σε άλλο σημείο, έπεφταν οι πρώτοι σπόροι της λατρείας των Depeche Mode στα μέρη μας όταν ακόμη ο Dave Gahan και η παρέα ήταν απλά ανήσυχοι, ρομαντικοί νέοι με ταλέντο το δίχως άλλο.
Κατόπιν αυτών, τα πράγματα δείχνουν λίγο σκούρα για την επόμενη-τη δεύτερη μέρα-καθώς οι άνθρωποι του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος έχουν «ζήσει» τα επεισόδια από κοντά και λάιβ σχεδόν– θυμίζω: μέναμε πίσω από το Στάδιο ακριβώς. Ένα μικρό δράμα, με κορυφώσεις, τυπικές ελληνικής οικογένειας. –Να μην πας!-Μα, δεν γίνεται, παίζουν οι Clash!
Oι Talk Talk είναι μια συμπαθής ανάμνηση-έψαχνα όμως ακόμη την καλή θέση για να βλέπω. H Νina Hagen (είχα βρει μια καλή θέση στις κερκίδες) δεν με έπειθε, εκ των υστέρων ίσως και να έπρεπε να την προσέξω λίγο πιο πολύ. Οι Cure, σα να τους βλέπω τώρα μπροστά μου, έδωσαν μια τίμια ροκ συναυλία με το Killing An Arab να ξεσηκώνει, ίσως να ήταν και ένα από τα καλύτερα λάιβ τους εδώ-και μετά-θεοί του Ολύμπου!-μετά ήταν οι Clash. Με το που βγήκαν με τα άσπρα κομμένα στα μανίκια τζιν ,τον Joe Strummer και τον Paul Simonon μπροστά και άρχισαν να παίζουν, βρέθηκα σε άλλη διάσταση. Νομίζω κιόλας ότι μια στιγμή κοίταξα τα πόδια μου και δεν πατούσαν στη γη. Ο ξάδελφός μου κατάφερε να φτάσει πολύ μπροστά και να βγάζει φωτογραφίες. Ήταν σα να περνούσε μπροστά από τα μάτια μου όλη η ροκνερόλ ζωή μου-αυτή που ερχόταν. Ίσως εκείνη η ώρα–όσο έπαιζαν οι Clash το απόλυτο ροκ τους-να είχε αποκαλυπτικά στοιχεία. Κανείς δεν ξέρει. Αλλά όποιοι ήταν εκεί, κάτι θα έχουν να πουν. Κάτι, φαίνεται, από τα λόγια του Strummer και τη μουσική, μας έδεσε. Κάτι έγινε εκεί.
Αυτό θα ήταν και το τελευταίο λάιβ των Clash. Στην Αθήνα, το ’85. Την επόμενη χρονιά σταμάτησαν. Μετά ‘έφυγε’ και ο Joe–και γι’ αυτό είναι που δεν μ’ αρέσουν τα φλας-μπακ και τα νοσταλγικά κείμενα. Αλλά 30 χρόνια από το Rock in Athens… Διάολε, ήταν κάτι!