Στην Θάλασσα τίποτε δεν μένει χαμένο για πάντα, θα έρθει η στιγμή που θα βγει στην ακτή. Και εβδομήντα τόσα χρόνια από τότε που «γεννήθηκε» μέσα τη θάλασσα – the lost novel – το εκδοτικό κύμα το έφερε στη στεριά.
Ο Jack Kerouac το έγραψε το 1942 αλλά το The Sea is My Brother δεν εκδόθηκε παρά το 2011 – αφού o ίδιος ο συγγραφέας δεν ήθελε να το εκδώσει. Το The Town and the City ήρθε το ’50, το On The Road, το ’57.
Η κριτική τοποθετήθηκε απέναντι στη Θάλασσα και απέναντι-ή και πλάι-στους μελετητές, τους θαυμαστές, τους πιστούς του Kerouac, τους forever beat-beat-beatniks, τους εκδότες βεβαίως, και στο γεγονός το ίδιο-το πρώτο (και lost;) έργο του Jack και ένα (ακόμη) σημαντικό εργαλείο για να ξεκλειδώσεις την ‘γραφομηχανή’.
Στο City Lights
Όλα τα άλλα γύρω από αυτό είναι συμπωματικά, προσωπικά, εσωτερικής κατανάλωσης.
Ωστόσο λειτούργησαν με ακρίβεια- τη στιγμή (και το περιγράφω όπως ήταν) που έχω βρεθεί για προσκύνημα και την απαραίτητη βόλτα στο θρυλικό βιβλιοπωλείο City Lights, hot spot της beat λογοτεχνίας, νωρίς απόγευμα περασμένου Ιουνίου, όταν φτάναμε στο San Francisco και το The Sea Is My Brother ήταν εκεί.
Ήταν- για να το πω αλλιώς– μέσα στην θαλασσοταραχή της φαντασίας μου, κατά κάποιο τρόπο σαν ο ίδιος ο Kerouak να το παρέδωσε (κι ας μην το είχε κανένα σκοπό να το κάνει), ή να το άφησε στον πάγκο με τις φρέσκες εκδόσεις. 
Κατεβαίνω τα ξύλινα σκαλιά που τρίζουν και στέκομαι στην σειρά για να βγάλω μια φωτογραφία δίπλα στο “i am the door” . Παρά τις απαράβατες -με κάποιες εξαιρέσεις – αντι-τουριστίκ θέσεις μου, δεν μπορώ και δεν θέλω να αντισταθώ.
Είναι σα να ακούω το Ουρλιαχτό και ένα χτύπημα στην πόρτα, να νοιώθω την υγρή μελαγχολία του Big Sur, να ανοίγω και να βγαίνω στη North Beach. We all live by the bay.
Στη θάλασσα.
Διαβάζω τα βιβλία μου κοντά στη θάλασσα.
Ένα μέρος τους ή μόνο μερικές σελίδες, μερικά και ολόκληρα, το Big Sur έχει βραχεί από το κύμα, φύκια για σελιδοδείκτες, ο Jack δεν ήταν μόνο δρόμος ήταν και θάλασσα. Open road, open sea. Το City Lights μοιάζει με σκαρί στο νερό. Ο Laurence Ferlinghetti ήταν ο Καπετάνιος του. Σε φουρτουνιασμένες σελίδες σε λιμάνια ποιήματα.
Μεταγωγικό Doechester
Τότε, ο Jack είχε μπαρκάρει με το μεταγωγικό Dorchester όπου υπηρέτησε για λίγους μήνες το 1942 (το πλοίο τορπιλίστηκε τρεις μόλις μήνες αφ’ ότου ο Kerouac είχε φύγει-χάθηκαν όλοι οι 600 άντρες του πληρώματος). Tο διάστημα που έμεινε όμως στο Dorchester –ήταν 20 χρονών-εμπνεύστηκε για να γράψει τη Θάλασσα.
Για τη Θάλασσα, μέσα του. Για τη δύση που την βάφει με τα χρυσαφένια χρώματά της, για το κατάστρωμα την ώρα που το καίει ο ήλιος, για τις προπέλες που ξεφυσάνε, για τη σκοτεινή μεγαλοσύνη της και τα κύματα της ηρεμίας και της φουρτούνας, για αυτά που χάνεις, για αυτά που έρχονται, ή τελειώνουν, ένα κόσμο που περιμένει την επόμενη κίνηση και είσαι έτοιμος να πιάσεις την πυξίδα- για όλα δηλαδή.
Οι δύο ήρωες του The Sea Is My Brother, o Wesley Martin και ο Bill Everhart, ο ένας ναυτικός, ο άλλος λέκτορας στο Πανεπιστήμιο που θέλει να γνωρίσει τον κόσμο έξω από τα βιβλία, μοιάζουν με τις δυο όψεις του Jack, των γραμμάτων και της περιπέτειας, τον έναν που φεύγει συνέχεια και τον άλλο που επιστρέφει.
Και οι δυο τους συναντιούνται, συγκρούονται, συνυπάρχουν στο δρόμο. Και στη θάλασσα.
- Στα ελληνικά «Η θάλασσα, τ’αδέλφι μου» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση του Γιώργου-Ικαρου Μπαμπασάκη, σε απόλυτο συγχρονισμό με το σωστό beat και το ωραίο κύμα.
