Καλοκαίρι, οπωσδήποτε καλοκαίρι κάθε εποχής, τα καλοκαίρια μας. Και «Πίνω για να μην ξεχάσω». Ουρανό και Θάλασσα. Χωρίς θάλασσα δεν είναι αυτό. Είναι Παυλίδης χωρίς το Παύλος. Παύλος χωρίς το Παυλίδης ίσως.
Ελλάδα είναι. Και παντού. Αγάπες. Αγκαλιές. Νησιά, αστέρια και ο ήρωάς μας ο Δειλιέν – «είμαι ο Δειλιέν, δεν έχω ρίζες, μπορείς να κάνεις αν θες πως δεν με είδες…»-. Χρόνος. Α, ναι ο χρόνος – καπνός. «Ο χρόνος είναι παιδί/κλωτσάει μια μπάλα και τρέχει από πίσω της».
Δρόμος, ζωγραφιές. Ταξίδια. Εδώ, αλλού. Βουτιές. Πάμε μια βόλτα ως τη θάλασσα. Αμάξια φορτωμένα μπαγκάζια. Σακίδια, εισιτήρια. Αποκόμματα. Μουσικές σαν την αύρα (θα πω πάλι: της θάλασσας–εντάξει;) με γεύση σιρόπι σοκολάτα από το παγωτό που λειώνει, με γεύση καϊπιρίνια από τις αμμουδιές και τις μουσικές. Αέρας που μπαίνει από το παράθυρο του συνοδηγού. Μελωδικά, όμορφα. Φίνες συνθέσεις, παραμόρφωση, ακουστικές κιθάρες, τρομπέτες, τσέλο, κοντραμπάσο. Ηλεκτρισμός- of course. Συνταξιδιώτες B-Movies, ένα σινεμά, μια ταράτσα-με θέα.
Και κάποια επιστροφή, πλοία, αεροπλάνα. Πουθενά. Και η πόλη. «Καράβι αταξίδευτο ξεκίνησε ένα βράδυ». Είναι απλά τα πράγματα, σου λέω.
Μερικά από τα πιο ωραία τραγούδια που θα ακούσεις- μαζεμένα: Εδώ: Στον Διπλανό Ουρανό (από την Inner Ear). Παυλίδης πολλών αστέρων. Και Παύλος, ακόμη μια φορά εξαιρετικός.
Να το πάρεις να το έχεις και σε βινύλιο, θα με θυμηθείς.
