– Τήνος είσαι εσύ?-άκουγα μια φωνή να με ρωτάει! Της Νάξου μπάρμπα, της Νάξου έλεγα κι από εκεί Πάρος, Νάξος και Μικρές Κυκλάδες και βάλε πλώρη για το Νότο, όλο πιο Νότο ώσπου μια μέρα δεν θα’ χει άλλο Νότο, θα πέσω έξω από τον πλανήτη στο κενό και, υποθέτω, θα έρθει ο εύρωστος βορράς για να με σώσει. Με το αζημίωτο πάντα και με σκληρά επιτόκια.
Ε la nave va λοιπόν. Το πλοίο έπιανε άλλο λιμάνι. Η Τήνος μού μύριζε πολύ λιβάνι. Ισως και μελάνι. Λιβάνι και τάματα. Λες και είχα πάει ποτέ. Είχα πάει μια φορά μόνο και για να πω την αλήθεια με είχε κερδίσει η Νήσος Τήνος, αλλά ήταν η παρέα ιδανική. Ιδανικά περνούσαν τα καράβια και τα κοιτούσαμε εμείς μέχρι που κάποιος έλεγε κάτι και οδηγούσε αλλού το βλέμμα μας, στα ωραία ψάρια που ψήνονταν πιο δίπλα.
Ώσπου, που λέτε, συνέβη φέτος η Αποκάλυψις της Τήνου – και μεγάλη η Χάρη Της – με τζαζ νότες σαν υπόκρουση και το κυρίως μουσικό θέμα της επίσης, αφού με αφορμή Jazz Tinias έφτασα στο Νησί. Της Τήνου.
Και αιφνιδίως τότε και ως κάτι μαγικό, σαν ένα κύμα να ήρθε και να με άρπαξε- μερικοί φώναξαν και «θαύμα!θαύμα!»- ένοιωσα το νησί δικό μου τόπο, φιλόξενο και αγαπημένο και ανεξερεύνητο. Λογικό, θα πεις, αφού από τις Κυκλάδες έρχομαι κι εγώ-τα έχουμε πει αυτά. Κάποια μέρα θα σας πω και για την Αμοργιανή τεκίλα.
Και πώς δεν θα’ ταν ‘δικό’ μου ένα νησί εξωγήινο! Από το χωριό Βώλαξ ως τους Περιστερώνες του, από τους γυαλιστερούς, λείους, μυστηριώδεις ογκόλιθους στο βουνό ως τα καλλιτεχνικά λοφτ των πτηνών-πόσο σικ!- και τις σερφάτες παραλίες της υδάτινης ύπαρξής του.
Από τις Καλύβες 
με τα χίπικα γαλάζια νερά ως τον μαγικό κόσμο της Κολυμπήθρας όπου φτάνω σαν Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων κάτω από την παχιά σκιά ενός ψαθένιου μανιταριού.
Πάνω σε ένα ξύλο γράφει south και λόγια του Tom Waits είναι σκαλισμένα στην άμμο. Οι surfers, people, έχουν μια αύρα που δεν πιάνεται. Είναι εκεί, κάτι σαν η βάση τους. Είναι ο βοριάς που φυσάει και το αριστερό το ρεύμα που σε πάει από τη μια άκρη ως την άλλη. Είναι δυο οι παραλίες αν θες να ξέρεις εκεί. Και- Τήνος είσαι είπαμε εσύ;
Είμαι στο σωστό δρόμο, στα σωστά βράχια πάνω στη θάλασσα, στη σωστή τζαζ νότα πάνω. Τα σημάδια ήταν εκεί από παλιά. Ακόμη ένα; Στους Μύλους και το Kaktos bar. Μια και με κάκτους και με θάλασσες έχουμε πάντα ωραίο θέμα. Την μουσική, την είπαμε από την αρχή.
