Προσπαθώ να εντοπίσω τι είναι αυτό που με κάνει να παίρνω φόρα, μεγάλη ανάσα και να συνεχίζω. Η θάλασσα είναι. Είναι σίγουρο – όσο και η μουσική – αλλά θέλω να πω για τη θάλασσα, που τα κατάφερα πάλι σήμερα και πήγα – στη θάλασσα – εκεί που ήταν αδύνατο να βρεθεί χώρος και χρόνος – ώσπου βρέθηκε. Δεν χάνεις τη θάλασσα μετά τη βροχή, ειδικά όταν ο αέρας έχει καθαρίσει τα κύματα και μπορείς να τα αφήνεις να σε πηγαίνουν.Τα σύννεφα είναι ακόμη από πάνω μας, άγρια, απειλητικά, ευρωπαϊκά και μουτρωμένα.
Προσπαθώ να τους ξεφεύγω – δεν τα καταφέρνω πάντα παρά την ομολογουμένη «παθολογική αισιοδοξία» μου η οποία, έχω καταλήξει να πιστεύω, έχει σχέση κι αυτή με τη θάλασσα – και με τη μουσική – και με κώδικες ίσως και μηχανισμούς, με ενστικτώδεις κινήσεις απόδρασης και με άλλους, λίγο ως πολύ απροσδιόριστους παράγοντες.
Ωστόσο – δεν πέφτω κι απ’ τα σύννεφα. Τα plan B και τα αδιάβροχα πρότζεκτ που κολυμπάνε γύρω με απλωτές – όλο και περισσότερα από αυτά – θα βουλιάξουν πριν η κουβέντα των κολυμβητών φτάσει σε αδιέξοδο, ενώ το αδιέξοδο θα έχει φτάσει στο προορισμό του πριν από μας. Το αντέχουμε. Καρμικά πράγματα όπως και να’ χει, αλλά το νερό έχει κάνει το θαύμα του. Έτσι πιστεύω. Απόδειξη, ότι κολυμπάμε ακόμη.
